same old-same old

Sa May 31, last day ko na technically sa FILCOLS. I am a little nervous and anxious. Ito rin ang pakiramdam ko nang bababa na ako as president ng LIRA. Pero dahil naranasan ko na nga ang feeling na ito nang bumaba ako ng LIRA, I'm so sure na I will be okay and I will be soooo happy pagkatapos ng lahat-lahat.

Hinding-hindi ko malilimutan ang araw na binigkas ko ang huli kong speech bilang LIRA president. I was sad and at the same time, I was nervous, baka may mali akong masabi. O baka mali ang dating sa kanila ng mga sinasabi ko. May bikig ako sa lalamunan. Masakit sa akin na naging kontrobersiyal ang ilang pagkakataon sa LIRA noong panahon ko. Pero I didn't step down. If I did something wrong, resign na agad ako. E, wala naman. Isa pa, ako talaga 'yong tipo ng tao na nagtatapos ng mga bagay na sinimulan. So kahit hirap na hirap ako (me mga nakaaway ako, walang suporta ang pinaka-adviser namin sa akin, etc. etc.), I still did what I think I can do for the org, as the president. That was my best, given that kind of situation.

Parang may kulog na di makawala sa loob ng tiyan ko habang bumibigkas ako ng speech. Alam mo 'yong pakiramdam ng contestant ka tapos down to two na lang at isa ka doon? Ia-announce na in 20 seconds ang resulta ng contest?

Right after my speech, biglang bumulwak ang isang dam ng kaligayahan. my gulay. nagulat ako. sobrang saya ko talaga. I even jumped 38 times (or 39 yata, i lost count). Napasigaw ako, tapos na! tapos na! tapos tawa ako nang tawa. ang liberating lang. I didn't know, alipin ako ng sarili kong lungkot nang mga panahon na 'yon. Kaya anong tuwa ko nang matapos ang aking termino.

That and this? Halos pareho lang itong pinagdadaanan ko ngayon sa FILCOLS. I wanted this system to work, of course. At saka pinasok ko 'to. Meaning, I believe in this. Ang ipinagkaiba lang, suwelduhan ako rito. Sa LIRA, labor of love talaga 'yon.

Dito sa FILCOLS, there's still the advocacy factor. I found the advocacy very relevant especially for writers like me. Pero may mga bagay din na mahirap i-overcome. Kasi wala akong kontrol. May mga panahon na hindi ako nakakatulog sa kakaisip ng mga paraan para mapabilis ang pagre-recruit namin ng authors. Pati ang licensing. Pati funding, iniisip ko na rin. Para nga akong balik-NGO, hahahaha mas specific lang ang scope this time.

May mga panahon din na halos naggi-give up na 'ko. Kasi ang hirap ipaliwanag ang copyright maging sa pinakamalalapit kong kaibigan na manunulat. Ayaw ko namang may makaaway pa ako dahil lang dito.

(One thing I've learned from my Textanaga, Dalitext and Dionatext days: projects will come and go, i-prioritize ang relasyon sa mga tao, lalo na sa mga kaibigan if you want them to stay for good. Ang project, mainit lang 'yan hangga't current project, after that, 'asa Google na lang siya at sa CV mo. Kung mawawalan ka ng friend for that, not worth it. certainly.)

Noon at ngayon, mas mahalaga sa akin ang relasyon kaysa advocacy. In time, mauunawaan din nila ako at ako, sila. So, hindi kailangang magwasakan ng tulay.

In the past few months, mabigat ang katawan ko pag papasok ng opisina. Si Maricel ang buntis pero ako 'tong ambigat-bigat ng katawan. Siguro dahil alam kong tapos na ang term ko sa FILCOLS. My boss assured me that our organization will continue to exist, mag-e-evolve lang, parang Pokemon. And I will still be doing the things that I've been doing for the org.

That's perfectly okay with me. Sayang ang training ko sa larangan na 'to. Sobrang dami kong knowledge at info na hindi basta-basta makukuha ng ibang tao kahit pa i-train agad nila 'to.
I am just sad kasi it had to end this way. Kumbaga, parang slow death para sa akin. Parang I know the day of my death tapos binibilang ko na lang, 'yon na lang ang ginagawa ko maghapon, araw-araw. 'Yong feeling na bound ako sa isang company/organization, maybe that's what makes me feel sad. At 'yong paghihintay na matigpas ang lubid ko na nakatali sa org ay malungkot din namang uri ng paghihintay.

Ayun, same old feeling. LIRA times na LIRA times para sa akin.

Sigurado ako, sa May 31, I will be the jolliest person around. I will feel from top to bottom free again!

Pagkatapos niyan, may surge uli ng gana to do things for the advocacy of FILCOLS. Na para bang first day of work ko rito uli. Hahahaha ang weird no? kelangan umalis sa trabaho para ka magkaganang maglingkod muli nang 500% para dito? gan'to rin ba kayo, friends? o ako lang? hahahaha

Looking forward to my last (and first) day at work. Ei, Bebang, save the date! May 31, 2012.

(Incidentally, birthday din ng boypren ko sa araw na 'yan. Gusto ko mang magplano para sa celebration, di ko magawa. Too many worries right now! Isa na ro'n 'yong pera, ay.)