“Tara,” kako naman, walang kaali-alinlangan. Kasi out of the blue. At parang suntok sa buwan. Kaya di mangyayari.
Pulag? Ang gastos kayang akyatin no’n. ‘Ala kaming ekstrang pera. ‘Alang equipment, tent, hiking boots, power tungkod at iba pa. Ang meron lang kami, dal’wang basyOng bote ng Minute Maid, baunan ng tubig. Pulag? Ang hirap kayang akyatin no’n. ‘Ala kaming exercise-exercise. ‘Alang preparation. Konting lakad lang, hingal-matsing na si Poy. Ako, konting hakbang lang, hingal-monkey-eating eagle na. Pulag? Ang ginaw kaya do’n. ‘Ala kaming heavy-duty na damit, jacket at pantalon. Ni kapote, wala kami. Umuulan pa naman do’n. Payong, meron. Pero meron bang umaakyat ng bundok nang nakapayong?
Malayong mangyari ‘to. Kaya umo-oo lang ako. Last year pa ‘tong pag-aya niya sa akin at pagkatapos ng taon, wala na siyang binabanggit tungkol dito. Ako nga rin, nalimutan ko na, e.
Pero nang papalapit na ang summer, pabanggit-banggit na uli siya ng Pulag. Tango lang ako nang tango. Ang summer ko ay nakalaan para sa pagsusulat. Kaya wala sa isip ko ‘to. Andami kong backlog! Kelangan ko ring tapusin ang ipinangako kong raining mens. By summer. By hook or by crook. Sabi ko sa sarili ko. Promise. Tapos ‘yan!
Pero seryoso pala talaga siya. Naghagilap na siya ng petsa ng climb. Ang napili niya ay April 28. Kailangan daw nasa tuktok kami ng Mt. Pulag that particular day. Sabi ko, me petsa pa, aba, totoo na ‘to. Ano na bang meron kami bukod sa Minute Maid empty bottles and ever reliable umbrellas?
Tent!
Pero sa housemate namin ‘yong tent. Binili niya 'yon para sa sarili niyang hiking activities and other
Hmmm… there must be something something.
“Ba’t April 28? Ano ngang meron?” urirat ko.
“’Yan ang araw na nagkakilala tayo.”
Oooohh.
Hindi ko na matandaan kung anong petsa kami nagkakilala. Hindi na rin niya matandaan ‘to sa pagkakaalam ko. Meaning, nag-research siya. Huwa. So… there must be something something, really.
The date is significant + Pulag is something magical.
Anakngpalasingsingangmayengagementring! Magpo-propose ‘to. Magpo-propose sa ituktok ng bundok. I can feel it.
Pero me problema.
“Anong petsa uli?”
“April 28,” anya.
“Me engagement este, me gagawin na ‘ko sa araw na ‘yan. Me werk ako 'tsaka kasal ni Russ, alala mo?”
“ Oo nga pala,” ladlad balikat niya. “E, di ‘yong sunod na weekend,” nag-light up uli ang mukha niya, parang kay James Yap nang ma-annul ang kasal kay Kris.
“Okey. Okey.” Tango-tango lang ako uli.
Nag-umpisa siyang maghanap ng mga kasama. Bumuo siya ng FB group para dito. Nagset din siya ng jogging kada umaga. (Isang beses lang ito nagawa. Kasi, napagdesisyunan naming jogging is too much. Ibang exercise ang pinili namin. ‘Yong mas masarap gawin. ‘Yong konti lang ang indayog ng katawan pero todo pa rin kaming pagpapawisan. Lakad every day. ‘Wag green minded, wholesome ‘to.) Unti-unti na rin siyang nag-ipon para sa climb. Siya lang. Sabi ko, siya naman ang me gusto, e. Pero sige, I will help him save money. Hindi na ako bumili ng Zagu mula noon. Para makatipid. Kahit na nanginginig ako sa gabi kapag di ako nakakahigop ng Zagu. Bumili ako ng bag recently. Para makatipid, japeyks lang binili ko: Diyansport ang tatak. Diyan ko lang binili, sa tabi-tabi. Keber na sa trabaho, ano ba naman ‘yong sa intellectual property at copyright organization ako naglilingkod 8 hours a day, 5 days a week, 4 weeks a month? Anything para sa minamahal.
Pero sa totoo lang, siya sobrang excited. Ako, hindi. Gusto ko nang mag-asawa, oo. Wala na kaya ako sa kalendaryo. Pero thank God, nasa thermometer at multiplication table pa naman ang edad ko. Pero ayoko neto. Ayoko ‘tong gagawin niyang pagpo-propose sa Pulag. (Kung magpo-propose nga siya, ha?)
Baket, aber?
Dahil may sarili akong plano. (EVIL GRIN.)
At gusto ko, ‘yong plano ko ang matuloy. At hindi sa Pulag ‘yon magaganap. Sa Everest. Joke lang. Sa Smokey Mountain. Ba’t ba? Wala pang nagpo-propose diyan I bet. Unique talaga. Higit sa lahat, true to my nature: third world.
Pero joke lang uli.
Basta somewhere.
Surprise, ba’t ba?
Noong isang gabi, kinausap ko siya. Kelangan makasiguro ako.
“’Wag kang magpo-propose sa Pulag, ha?”
“Oo, ‘no? Hindi. Hindi talaga. Feeling ka, a.”
“Ayoko talaga, Poy.”
“Oo nga, hindi do’n,” natatawa niyang sabi.
“E, sa’n?” tanong ko.
“Dito. Will you marry me?”
Joke. Di n’ya tinanong ‘yan. Di ko rin naman tinanong ‘yong “E, sa’n?” Anyway, in-assure niya akong di siya magpo-propose.
Pero sinundot ko pa rin siya. “E, ba’t sobra ka mag-organize nito? Depo-deposit pa ng pera. Research-research nang bongga. Me pre-climb meetings pa. Me L tayo every single night. (Lakad. Oo, naglalakad kami sa gabi.) Buong-buo na ang perang gagastusin nating tatlo ni EJ. Nag-shopping ka na rin, kahit mag-isa ka lang no’n, ng makakapal na jacket, halagang P50 each. Nag-advance order ka pa sa Papadad’s ng spicy adobo, pagkain ng lahat sa Pulag. Minu-minuto kayo mag-meeting ni Wendell. Baka magpo-propose ka talaga! ‘Wag, ha? ‘Wag na ‘wag. Pinaghahandaan mo nga yata, e. ”
“Hindi talaga. E, sa gusto kong walang hassle ang climb natin, ba’t ba?”
Tameme ako. Kasi di ko alam kung matutuwa ba ‘ko o malulungkot.
No comments:
Post a Comment