Rebyu para sa pelikulang Spiderman - 4 stars

Pros

Ang galing ng cast. Sobra. Favourite ko talaga si Andrew Garfield. Sa pelikulang Never Let Me Go pa lang! Hindi OA ang acting niya. Sapat lang. Nakakatawa kapag nagpapatawa. “We don’t have a chimney.” “Huwaaaat?” Nakakaiyak kapag nagpapaiyak.

Natutuwa rin ako kay Emma Stone. Napapatawa niya ako sa iba niyang pelikula. Though parang gusto kong tumawa tuwing makikita ko ang mukha niya sa screen, napipigilan ko ito dahil mas lumilitaw naman ang tauhang si Gwen Stacy, ang papel na kanyang ginagampanan.

Pero I believe walang chemistry masyado ang dalawang ito onscreen. Mag-jowa pa naman sa totoong buhay, haha! Pero oks lang, siguro hindi ko lang napansin ang kilig moments nila dahil nakasentro ang isip ko kay Spiderman habang nanonood ako ng pelikula.

Nagustuhan ko iyong konti lang ang series ng shots kung saan parang playground ni Spiderman ang mga building ng New York. Sa huling Spiderman kasi, bago ito, parang nagsawa ako. Sobrang dami ng ganong eksena sa iisang pelikula.

Natuwa ako na naipakita ang internal struggle ng isang superhero. Na katulad din natin sila. May mga wants, may mga needs, emotional, psychological and all. Nagkataon lang na may superpowers sila pero they are very human. So, inspiring ang aspektong ito kasi nakaka-relate
ang sangkatauhan sa mga ganitong uri ng superhero.

Natuwa rin ako na ang valedictorian ng graduating class nina Peter Parker ay si Gwen Stacy na isang babae, yey! More! More!

Pero hindi ko na-predict na mamamatay si Gwen Stacy (hindi ako nagbabasa ng Spiderman comics. Sa pelikula ko lang nakakasalamuha si Spiderman). Nalungkot ako pero nakakatuwa na maipakita sa audience na hindi lahat ng ganitong pelikula ay happy ang ending para sa bida. Kahit superhero pa siya.

Natuwa ako na si Spiderman, may pagka-local siya. Haha! Hindi katulad ng ibang superhero na parang buong mundo ang gustong iligtas! At inililigtas! Haha! Diyosmio naman. Ang helpless naman ng buong mundo pag ganon. At sa totoo lang, di ba uunahin ng superhero ang bansa niya kapag nagkagipitan? So, hindi rin reliable ang mga ganong superhero. Pero in the first place, wala ba kaming sariling superhero? Me Darna kami, Captain Barbell, at iba pa. Huwag na kaming isama ng ibang superhero diyan sa misyon nila. Dahil pag may gustong sumakop sa buong daigdig, ang unang mag-aasikaso sa Pilipinas ay hindi si Superman o ang Avengers kundi si… Inday Bote, haha. Etong si Spiderman, sa New York lang siya, malinaw sa pelikula iyon. At happy ako doon. Tutal, swak naman sa needs ng New York ang kakayahan ni Spiderman. Saka doon siya lumaki. Kumbaga, alam na alam din niya ang needs ng sarili niyang komunidad.

Cons

Napanood ko na dati ang lahat ng effects na nakita ko sa pelikulang ito. It’s just me. Nagsasawa lang talaga ako sa mga effects-effects, hehe. Sawa na ako sa mga pa-epek ng Hollywood.

Sana ay dinagdagan pa ang pagpapakilala sa motivation ni Electro. Nagulat ako na siya pala ang main kontrabida. Parang nakukulangan ako sa characterization sa kanya. Nagulat ako na bigla siyang nagwala. Naging masama siya, etc. etc.

Sa pelikulang ito, dalawa ang naging kontrabida: Si Electro at si Harry Osborn. Palagay ko, hindi ako masyadong naka-focus ang pelikula sa alinman sa kanila. Kasi si Harry Osborn, nakulangan din ako sa characterization sa kanya. Parang mabuti naman siyang bata, masama lang ang loob niya sa tatay niya. Tapos all of a sudden, salbahe na siya! Biglang binu-bully na niya ang mga kasosyo ng tatay niya sa negosyo. Tapos nagkaroon na siya ng masasamang plano. I know, bigla niyang natuklasan ang sakit na namana niya sa kanyang tatay, pero palagay ko, masyadong mabilis ang mga pangyayari. Gusto kong makita iyong mga struggle niya bago siya magpasyang idaan na lang sa speed at violence ang lahat para makuha ang gusto niya.

Para sa akin, mas okey kung isa lang ang kontrabida sa isang pelikula tapos paigtingin na lang ang conflict ng bida at kontrabida. Dapat established ang dalawang tauhan para mas maunawaan ng audience kung bakit kailangan mag-away ng mga ito at bakit kailangang ipagtanggol ang kanilang mga sarili, at sa pangkalahatan, para maunawaan ng audience kung bakit kailangan nilang panoorin ang isang pelikula.

Bilang isang babae, siyempre napapansin ko ang mga babaeng tauhan sa pelikula. Medyo kulang. Sana dinagdagan nila ang babaeng kasosyo ni Papa Osborn sa negosyo. Isa lang yata ang babae doon. Wala pang speaking line, haha. Tapos ang ikalawang babae ay si Felicia, ang secretary. Secretary! Na naman! Haha, di ba kayang gawin ng isang lalaki ang ginagawa ng isang office secretary? Iyong boss ni Max Dillon/Electro, lalaki! Samantalang puwede namang babae. Hello, bagong milenyo na, meron na ngang babaeng astronaut (tauhan ni Sandra Bullock sa Gravity), meron nang lalaking yayo o babysitter. Bakit sa makabagong pelikula, hindi pa rin realistic ang representation ng mga gender? O kung hindi babae, queer! Ang dami-dami kaya nila sa lahat ng field.

27 Mayo 2014
Kamias, Q.C.