rejection alert

bakit kaya may feeling ako na malapit na akong mamatay?

nagpa-panic ako. biglang gusto ko nang gawin lahat ng pangarap kong gawin. lahat ng nasa mga to do list ko ngayong taon at in the past years, gusto ko nang gawin. ngayon na. sabay-sabay. parang nararamdaman ko na ang kamatayan.

at ang pagod specially. i am so spent.

ilang araw na akong walang maayos na tulog. at pisikal na pagod na pagod. mamamatay na ata talaga akong kayod-kalabaw ba. tama nga nanay ko. inaabuso ko na katawan ko.

ang nakakapagtaka diyan, kahit anong kayod ko, feeling ko, kapos pa rin ako. di natatapos ang bayarin. so kanina, i was reminded again na may bills bukas. kailangan nang bayaran. e wala pa akong pera kanina. ngayon pa lang ang suweldo ko. huwat, kako ke papa p. bakit habol ako nang habol? bakit parang lagi akong kapos? malaki naman sahod ko, regular at me extra pa ako sa mga raket. di ako tumitigil kakaraket kahit halos ikamatay ko na nga sa pagod. bakit feeling ko, wala akong extra? bakit kapos pa rin?

sabi ni papa p, ngayon lang kasi nag-bday si ayin, nagbayad ka insurance, nagbayad ka ke ancha (para sa st. peter).

oo nga kako. aba tingnan mo nga naman, puwede na talaga ako mamatay.

kaka-depress ba itong entry na ito? so? reklamo ka?

buti nga buhay ka pa, e.

si carlos celdran, patay na.

imagine? noong isang araw lang, nag-comment pa ako sa FB post niya tungkol sa bisita niyang espanyol sa bahay na di siya napagbuksan ng pinto for 3 hours. akala niya, napano na. akala niya, patay na. amputa, tulog lang pala. tas after a few days, siya na pala patay. si carlos celdran.

si carlos celdran, pare.

iyong tao na iyon na punong-puno ng buhay!

patay na.

ay kennat. hahaha. ay kennat.

bigla na lang akong napapaluha kanina sa ilang segments ng women expo at forum sa marriott hotel. napaka-empowering naman ng event. overwhelming ang lugod sa puso ko sa mga nakikita ko at naririnig, sa mga achievement ng mga pinay, sa mga speaker, sa mga organizer. ang saya ko, e. tapos bigla akong mapapaluha. bigla kong maiisip ang mga sarili kong pangarap. na gusto ko na sila magawang lahat ngayon kasi malapit na akong mamatay. kasi maikli lang talaga ang buhay. kasi pahiram lang talaga ang oras natin sa mundo. anytime puwedeng bawiin.

im crying again right now. putangina, ang hirap.

kanina, naisip ko sa gitna ng lahat ng nagsasalitang mga babae, na puro women leaders, na puro ceo, na puro achievers, gusto ko sabihin, alam n'yo, malapit na akong mamatay. nafi-feel ko na mga ate, tapos alam n'yo kung ano ang gusto kong gawin? libro. hahahaha. maraming maraming libro. what a stupid idea. gusto kong tapusin mga personal kong project na libro, na mga koleksiyon ng akda. kahit na wala naman bibili, kahit na di ko alam kung ano na kahihinatnan nila after ko ma-compile. kahit wala namang babasa.

a few minutes after the last session started, mam andrea called me up again. nire-reject ko ang calls niya earlier dahil lowbatt na ako at wala akong mapagsaksakan ng charger. since hiwa-hiwalay kami ng mga taga ccp ng sessions na pinuntahan, i need to contact them bago mag uwian para makasabay ako sa ccp van pag uwian na. dahil ayokong mag-commute dahil konti na lang pera ko. so after some exchange of messages about my translation for a children's book about children's right to give consent, in-off ko na cell ko. sabi ko, makakapaghintay naman siguro ang pag-uusap namin ni mam about some lines of my translation.

e ayun na nga, finally nakahanap ako ng masasaksakan! sa last session. so sinagot ko na ang tawag ni mam. aba, ampota, sinigaw-sigawan ako. at tuloy-tuloy siya. at dahil ayoko nang makipag-argue over phone, dahil alam kong mamamatay ang cell ko that minute, sumang-ayon na ako sa gusto niya. tapos pinatayan niya ako ng cellphone. putangina, siya pa galit. hahahaha. super rude!

sobrang nakakalungkot. ano ba?

of course, i know what i am doing. i know what i am fighting for doon sa words ko sa translation ko. hopefully ma-tackle ko siya nang mas detalyado one of these days dito sa blog.

so, anyway, sobrang baba ng energy ko from then on. hindi ko na na-enjoy ang last session which was about paying it forward. nang magkita kita kami ng mga officemate ko, sabi ni mam marivic sa akin, may sakit ka? masama ba pakiramdam mo? mukha siguro akong zombie.

lately, andaming balita ng kamatayan. namatay ang nanay ni blue. kahapon, ibinalita sa akin ni sir mike ang kamatayan ng isa niyang estudyante. brain infection. teenager. actually, malalayong kamatayan naman. pero siguro sa sobrang pagod ko sa mga ginagawa ko sa buhay, i can feel malapit na pangalan ko sa iko cross out ni kamatayan.

nag-aalala ba ako para sa mga anak ko? aba, amazingly, hindi. siguro dahil alam kong andiyan si papa p at maganda naman support system niya: rianne, ging, muma. ok din naman mama ko ngayon. dami niyang pera hahaha!

kaninang umaga ko rin nalaman na natuloy pala ang nbdb sa frankfurt. nag-apply kasi ako doon. na-reject na naman ako. wala naman akong balak mag-apply dahil alam kong around sa bday ni ayin ang frankfurt this year. pero putcha, men, putcha, pinilit ako ng mga taga nbdb. kasi puro lalaki raw ang ipinapadala nila in the past few years, etc. etc. dapat daw babae naman. ok naman daw proposal ko dati, i-rehash ko na lang, submit ko na. so ayun. july, august, wala. walang balita. pero ewan ko ba. umaasa ako. september, asa pa rin hahaha parang sira lang. pero sabi ko, baka walang pupunta. baka di sila matutuloy sa frankfurt.

kanina, jeggeng! may mga pics na ng mga taga nbdb sa frankfurt.

op, op, op. rejection alert. rejection alert!

talo na naman. jusko sa tanda kong ito, tinatamaan pa ako ng rejection na ganyan.

ngayong araw na ito, magsusumite ako ng grant sa nobelang pang-ya na grant ng komisyon sa wikang filipino. 100k din iyan. magbabakasakali ako, malay naman natin ano? hiling ko lang, hindi sana ako ganito ka-devastated kapag nariyan na uli ang rejection alert.