Bungad

Ito ang first art exhibit ni EJ. Puntahan po sana ninyo. Sa Conspiracy Garden Cafe, Visayas Ave., Quezon City. Thank you kay Beng Limpin sa pag-imbita kay EJ para makasama ang work niya rito.

Till Dec. 9 po ang exhibit. Ang title ng kay EJ ay Gift of the Sea. Isang landscape na drowing at may mga saknong ng tula sa buong work. Bond paper size ang kanyang work.

See you!

PS Kaya nga pala Bungad kasi lahat ng sumali dito ay first time mag-art exhibit.

Tipid Tip 3

Magbaon ng tubig. Mahal ang bumili ng inumin sa labas. Kinse pesos to as much as thirty-five. Wala nang sampung pisong inumin ngayon sa kalsada.

Laos na ang ice tubig na P2.00. Lahat na yata ay nakabote. (Baka next na, bottled air).

Pag nag-711 ka, mapapabili ka pa ng something bukod sa inumin.

Kahit sabihin mong hindi ka uhawin na tao, bakit, inumin lang ba ang misyon ng tubig sa buhay niya? Puwede rin siyang panghugas ng kamay, pantanggal ng dumi sa mukha at pambasa ng tuyot na glue sa sarahan portion ng mailing envelope.

Tipid Tip 2

Alamin kung paanong pumunta sa pupuntahan.

Dati, parang nawiwirdohan ako sa boss ko kapag inaaral niyang maigi at nire-research ang pupuntahan namin. May idea ako kung saan kami pupunta pero ayaw niya ng ganon. Ayaw niya ng vague. Gusto niyang makita kung ano ang mga katabing kalye, saan ang entrance ng building at iba pa.

Weird-weird, di ba?

Pero na-realize ko, tama siya. Praktikal lang. Kapag mag-isa lang ako at hindi ko alam ang pupuntahan ko, kumbaga vague knowledge lang din, nauubos ang pamasahe ko sa kakasakay sa mga maling sasakyan.

Noong nag-exam si EJ sa Pisay, ang inilagay ko ay ang address ng nanay ko sa Las Pinas. Kaya naman, ang venue ng exam niya ay hindi sa Pisay QC kundi sa Paranaque Science High School. Ang nakalagay na address sa exam permit ni EJ ay Paranaque National High School, San Dionisio, Paranaque.

Sabi ko, alam ko na 'to. Ito malamang 'yong school sa tabi ng St. Andrew's at katapat ng St. Paul Paranaque.

Lumarga kami mga 6:00 ng umaga.

Siyempre, naligaw kami. Antanga ba naman ng magulang?

Ipinilit ko sa jeepney driver na 'yong alam ko ang tama. Kahit na sabi niya, ito daw 'yong nasa Olivarez. Along Sucat Road. Kako, hindi naman San Dionisio ang area na 'yon. Ang San Dionisio, e itong nasa La Huerta.

Pagdating namin sa Paranaque High School na nasa La Huerta nga, ang sabi ng napagtanungan namin, Annex lang 'yon. At saka, anya, hindi lang daw kami ang nagkamali. Marami na raw ang nanggaling doon earlier.

Pinasakay uli kami ng dyip papunta doon sa tamang location. Tatlo pa naman kami. Ako, EJ at Poy. Sayang sa pamasahe talaga.

At nakaka-tense, in fairness. Ako na hindi naman mag-e-exam, e tensiyonado, si EJ pa kaya?

Wawa.

Kaya, alamin ang pupuntahan. 'Wag magdunung-dunungan. 'Wag mag-rely sa vague na alam. Mas sakto, mas okey. Mas mura ang mag-Google Earth (kung sino ka mang nakaimbento niyan, salamunch po.) at walang bayad ang magtanong sa lahat ng puwedeng pagtanungan. Tipid na, convenient pa!

Tipid Tip 1

Maging maaga.

Kapag nale-late ako, pansin ko lang, mas napapagastos ako sa pamasahe. Kahit puwedeng lakarin, tina-tricycle ko kasi nga late na ako. Kahit puwede namang idyip o kaya i-MRT, tina-taxi ko kasi mas mabilis. Kung nag-allot lang sana ako ng sapat na panahon para makabiyahe, hindi sana ako gumagastos nang extra sa mga trike at taxi na 'yan.

Exhibit Notes para sa Tanglaw

ni Beverly W. Siy

Dalawang magkaibang mundo ang itinatanghal sa Tanglaw. Ngunit sa unang sipat lamang magkaiba ang mga mundong iyan. Kapag sinuri nang maigi, magigisnang magkatulad pala ang kanilang mga ipinapakita.

Ada ang paksa ng apat na likhang-eskultura. Ayon sa artist na si Doris G. Rodriguez, naging inspirasyon niya para sa koleksiyong ito ang mga fairy tale na binasa noong bata pa siya. Magaan daw ang kanyang damdamin sa mga nilalang na ito. Light kumbaga. Kaya raw tamang-tama ang terminong Tanglaw.

Nasa iba't ibang estado ang kanyang mga ada. Sa "Muli," wari ay galing sa pagsisid sa pusod ng dagat ang ada. Saktong pag-ahon niya ang siyang ikinulong ni Rodriguez sa kanyang akdang-sining. Ang resulta ay pagbibigay-liwanag sa sino mang makakita nito. Pagbibigay-pag-asa na anumang lalim at dilim ng iyong pinanggalingan, basta't langit ang titingalain, makakaahon ka rin.

Sa "Panaginip" naman, madaratnang natutulog katulad ng fetus ang isang ada. Walang takot at walang katensiyon-tensiyon sa kanyang kabuuan, isang estadong pinapangarap nating lahat, lalo na kung ang kinalalagyan natin ay isang batong kapiranggot na nga ay pauga-uga pa. May kinalaman marahil ang ginto niyang mga pakpak, handang ilipad siya sa ere anumang saglit na pasukin ng pagkabagabag ang kanyang isip.

Gayundin ang makikita sa "Ngayon" kung saan isang ada na may buntot ng isda ang nagpapahinga sa ibabaw ng isang chopping board. Matataos dito ang konsepto ng impermanence. Bagama't kampanteng nakapahinga ang siko ng ada ay nakataas naman ang kanyang buntot at para bagang sinasabing hala, tingin dito bago ako muling sumibad sa langit. Maging ang pagkakapuwesto ng chopping board sa dingding ay isa ring statement sa impermanence. Patagilid. Kaya puwede itong mahulog, puwedeng mag-slide ang ada. Bigla-bigla. Posibleng mawala at masira ang lahat anumang oras. Isang napakamalikhaing paraan ito ng pagdiriwang sa kasalukuyan. Sa "Ngayon."

At ang pinakamagaan sa lahat, ang "Pasasalamat." Tampok dito ang liyad ng adang mukhang tuwang-tuwa sa dinaranas niyang kalayaan. Kalayaan sa paglipad, sa simpleng pamamasyal sa ere. Mga bagay na dapat nga namang ipinagpapasalamat. Ng kahit na sino. Ang gintong pakpak ay malikot at paikot-ikot na ruta ng isang kumakawala sa landas. Ang arko ng hubad na katawan ng ada ay katumbas ng ngiti ng isang paslit. Ang paang nakataas, magaan na magaan dahil sa ligaya, ang damdaming sumisibol mula sa kalayaan, mga dahilan ng pasasalamat, ito ang mga nagsisilbing Tanglaw.

Samantala, sa kabilang dako ng exhibit, makikita ang exact opposite ng mga akdang-sining ni Rodriguez. Madilim, magaspang, malungkot. Ganyan sa unang tingin ang mga akdang-sining ni Vivian Limpin para sa koleksiyong ito.

Muli’t muli ka tuloy na mapapatingin. Ay, bakit Tanglaw? Kadiliman, kagaspangan at kalungkutan nga lang ba?

Nagtataglay ng kulay ng ligalig, hagod ng panganib, mga peleges o kulubot, patak-patak ng dalita ang buong koleksiyon. Maaaring sa akdang sining na Night Falling, hindi lamang kadiliman ng gabi ang nagbabadya kundi isang bagyo. Nag-uumalpas ang galit. Lagpas sa canvas. Gaano kaya kataas ang bahang idudulot nito?

Mayroon ding estruktura ng bahay. Bagama’t itim, maliit, nasa isang sulok lamang, madarama naman ang katatagan nito dahil nagpaulit-ulit ang imahen sa buong koleksiyon. Dagdag pa, may alay ang munting bahay na ito higit sa kanyang kaitiman, kaliitan at pagiging nasa sulok. Sa akdang Harbor, hindi na makikilala ang estruktura kung hindi dahil sa tanglaw na nagmumula sa bintana ng bahay. Ito ang pinanggagalingan ng liwanag sa buong akda. Ang tanglaw na ito ang silakbo sa bawat bahagi ng koleksiyon. Ang pag-asa.

Dahil sa katangiang ito, maituturing na tahanan ang estruktura. Pakatitigan mo ang tahanan at hindi ka maliligaw sa bawat akdang sining. Pakatitigan ang tahanan at di ka matitinag kahit ano pang ligalig ang dumating, panganib, dalita, ang pinakamalupit mang bagyo.

Malinaw mong makikita, pag-asa ang paksa ng buong koleksiyon ni Vivian Limpin. Na biktima ng Ondoy. Lumubog ang bahay nila, sa Cainta, noong 2009. Lubog ang kanyang mga aklat, retrato, camera, canvas, mga gamit sa pagpipinta. Ang mga akdang sining niya. Lahat.

Lalong-lalo na ang sarili niyang kaluluwa.

Saka ka mapapatango. Sa puntong ito, inaasahang madarama mo ang dahilan, mauunawaan kung bakit nga ba kalahati ng Tanglaw ay kanyang mga akda.

Dalawang magkaibang mundo nga ba ang itinatanghal sa buong exhibit nina Rodriguez at Limpin? Hindi. Iisa lamang. At ito ay walang iba kundi ang mundo ng pag-asa. Mundong hindi kailanman mapaparam. Dahil ang tao ay lagi't laging mangangailangan ng Tanglaw.

Ang Tanglaw art exhibit ay makikita po sa Conspiracy Garden Cafe, katapat ng Shell Gas Station, Visayas Avenue, Quezon City sa buong buwan ng Nobyembre 2011. Libre po ang entrance sa art exhibit.

Ang mga imahen sa blog entry na ito ay ipinost dito nang may pahintulot. Hindi ito maaaring i-repost nang walang pahintulot ni Vivian Limpin.

Integrity in Action for Thomasian CPAs

by Aryane Uy as told to Beverly W. Siy

Thomasian CPAs are simply different. And it is all because of the word Thomasian.

It has lots of meanings.

Brilliance is one of them. UST is number two among the top performing schools for October 2011 CPA Licensure Exams, (in case you haven’t heard yet).

The word Thomasian also means competence, compassion, and commitment. The 3-Cs.

Let’s look for integrity in action through the 3-Cs. Let’s start with the first C.

Competence can also be in the guise of excellence. Thomasian CPA is always in the pursuit of excellence. Trabahong ‘puwede na’ has no slot in this profession. Same with sloppiness. Short to perfection, if not perfection, is always the aim. Therefore, time management is vital.

As an accounting student, I go to class on time not only as respect to my classmates and of course to my professors and to my co-workers in the future but because I believe that the lectures I might miss due to tardiness can cost me a fortune. Being excellent is also about perception. Opportunities are everywhere even in small things like ten minutes of a professor’s lecture.

I submit my projects and assignments on time as well. If you do not give enough time for a project or an assignment, errors or mistakes will hound your work. Ugliness and dirt will creep in. Cramming should never be in a Thomasian CPA’s vocabulary. A work that is not neat and pestered with errors is far from the truth. To be an excellent CPA, one must always present the truth. So to be able to do this, a Thomasian CPA must master time management.

Speaking of truth, I also make sure that all my dealings are in favour of the truth. I am very conscious about this because I have made a decision to become a CPA someday. And this profession demands truthfulness and honesty from those joining the bunch. To top it all, I have made a decision to graduate from UST. More is expected from me. What makes Thomasian CPAs more in demand in the industry is the values that go with the word Thomasian. Remember the 3-C s?

I have to uphold these 3-Cs as well.

There are some students who ask for money from their parents for the required books in school. They jack up the price to gain extra money for themselves. I don’t do this kind of gimmick. In fact, I hate it.

I’m also honest whenever I take an exam. I don’t cheat. And won’t cheat ever. Sometimes, my score is higher than what it’s supposed to be. I approach my professor so he/she can record the correct number of points.

I’m very aware that corrupt and dishonest people don’t start with something big. They start with cheating during exams or copying a classmate’s work. They start with stealing small amount of money from their parents or older siblings. If a CPA has very loose moral fiber during his/her college days, there is a fat chance that he/she can easily fall into corrupt and dishonest work someday.

Excellence also means a high degree of respect in one’s work. Contrary to the belief that something will flourish if we pour love onto it, I think it’s really the respect that makes something flourish. For example, whenever I face a profit and loss statement, I treat every detail with respect. Because I know these details represent other people’s hard work. So I’m ultra careful to the point that I just don’t double check everything after I am done with it, I triple check it. I respect other people’s work. I respect mine. By doing so, I think my work gets a life of its own and soon earns respect from classmates and professors. And from colleagues and superiors in the future.

The next C is compassion.

Thomasian CPAs’ integrity can also be seen in action through provision of service to others. One of UST’s missions is to hone its students so that they will always serve the poor and the marginalized members of society.

One of my idols is Miss Universe 2011 3rd runner up Shamcey Supsup. Beauty and brains. She is very hard working, persevering and a down to earth person despite all her accomplishments (finishing magna cum laude in UP and topping the licensure exams for architects last year). Most importantly, she helps people who are in need.
During the Miss Universe competition, she was one of the contestants who joined the Operation Smile Medical Mission in Brazil. In the local scene, she did some volunteer work last October 9, 2011, right after her win in the glamorous competition. She immediately joined the ABS CBN relief operations in Bulacan to help the victims of typhoon. I bet she has more volunteer works that are not yet publicized.

I believe that the willingness to share one’s blessings is part of integrity. I join volunteer works whenever I can. Sometimes I go with my friends (which is more fun really), sometimes I go with my family. Helping can broaden one’s horizon and it can make someone be aware of the injustices that happen because of dishonesty and corruption. A CPA should not just be curled up in the world of business transactions and cost accounting reports. There is a vast resource of inspiration for hard work and honesty in volunteering and advocacy work.

I also like the fact that Shamcey Supsup hails from General Santos. She is probinsiyana, just like me. I’m from Mindoro. I’m often called probinsiyana. That word connotes being naïve, shy and passive. But I am not like that. And so are the many probinsiyanas in the country like Shamcey Supsup. It’s also being compassionate when we avoid labelling other people. And one of the better ways to stop these labels in spreading is by proving others wrong. I do my best especially with the things I love. For example, problem solving, looking for the figures for this and that kind of transaction and analyses of debits and credits. I know I represent my kapwa-probinsiyana most of the time so I always put all my heart into my work. This is integrity and Christian compassion at its best.

The last C is commitment.

I didn’t really like to be a CPA when I was younger. I mean, I didn’t dream of being one. It was my parents who wanted me to become a CPA. One of their reasons was the pay. I was half-hearted when I first stepped into this college.

But now, as a second year student, I have come to realize that I was really meant to be here. Even though I get jelly knees during exam and jelly head during sleepless project nights, with the help of my passionate and committed professors, I have learned to love (and hate and love and hate) everything about accounting. I get high with general accounts ledger, billing invoices , accounting policies, payroll entries and financial databases. I know it sounds geeky but it’s true.

Being a student is difficult. Being an accounting student is more difficult. But being a professor at UST College of Accountancy (!) is surely the most difficult of all. Teaching and being in the classroom are just two parts of being a professor. It also involves preparation and checking of exams, recording the grades, beating deadlines in encoding the grades and many more. And of course, enduring the flood during rainy season! They can apply for a position in other “floodless” universities here and abroad but they just don’t do it. They choose to stay.

So I am very grateful that our professors here in the AMV College of Accountancy are all committed to share their wisdom and inspire all of us students. Their unwavering commitment is an integrity in action.

They are led by the ever amazing Dean Minerva Cruz, my idol because she spills out the best analyses in the house and works so hard to produce the best CPAs in town in the past few years.

Kaya naman nahawa na ako. I am resolved to continue performing my duties as a citizen of our country even as I graduate. I know I can be a good leader. I can also be a good public servant. During a lecture of one of my professors, I have come to understand why corruption pervades in the government.

It is because people give their nod to candidate/politicians who promise to take all the responsibilities like custody, record-keeping, authorizations of cash transactions and many more. It’s easier for them to cash in because they have the power and the means to mangle the records.

This kind of knowledge and more, I plan to use as a tool to help in the development of my country and fellowmen. All the competence and compassion are useless if one is not committed to something.

Someday, I may experience more difficulties that could cause me jelly knees, jelly head and even jelly body but I won’t give up. I will be persistent in upholding the professional standards I have seen in my professors. I will always strive for the better no matter what it takes.

That is deep commitment, no less.

All of the certified public accountants in the whole world have been college students before. Yeah, just like everyone of us. Molding of one’s personality and values at this stage, the college arena, is a big factor and therefore, will make a big impact in the professional life of a CPA. It can make or break a CPA, actually.
So I challenge everyone to help our beloved alma mater be successful in its mission every single moment. And that is by staying competent, compassionate and committed right now and in our upcoming Thomasian CPA days.

Thank you.

References
Mission and Vision. ust.edu.ph
Article written by author/admin. Miss Universe 2011 3rd runner up Shamcey supsup now a certified kapamilya from mint screen.com.
Article List of Miss Universe 2011 Candidates now on São Paulo, Brazil from Pinoy-thinking.blogspot.com


First time kong sumulat ng oration, anak ng teteng. at sa Ingles pa! Si Aryane po ay kamag-anak ng jowa ng kapatid kong si Insiyang. Hello, Dilat!

YA pala, ha?

Dear Mam, Thank you po.

Narito po ang aking mga sagot:

Dear Clarissa, Bebang and Samantha,

....

Here are some questions that may be asked during the forum. You may also wish to tackle them in your talk and/or narrate how you developed a certain story that addresses young adult readers.

What sorts of books did you enjoy as a girl?

Noong mga Grade 2 at Grade 3 ako, religious readings. Kasi 'yon ang pinakanaaalala kong binabasa namin sa Catholic kong eskuwelahan. Naalala ko ang mga drowing ng Satan at mga angel. Naalala ko rin ang hitsura ni Mama Mary at ni Jesus. Naalala ko ba ang mga kuwento? Hindi.

Noong Grade 4 ako, nakatira ako sa bahay ng nanay ko sa Paranaque at nag-aaral sa public school, ang binabasa ko ay 'yong mga nakakalat na diyaryo sa bahay namin. Ang mga diyaryo na ito ay pagmamay-ari ng pinsan kong security guard. Abante Tonite. Binabasa ko ang Xerex. Nalilito ako sa mga sinasabi ng author no'n. Hindi ko kasi akalain na bastos pala. Kasi parang tungkol sa armas, bolpen o lapis na matulis, bulaklak at saka kuweba-kuweba. Akala ko pa naman adventure.

Noong Grade 5 pataas, bumalik ako sa bahay ng tatay ko sa Maynila. Tambay ako lagi ng department store na Robinson's. Nandoon ang mga libro kasama ng stocking, lipstick, bag, sapatos at mga barong. Basa ako nang basa ng Sweet Valley Twins kasi 'yon 'yong binabasa ng mga kaklase ko. Nasa private school na ako neto. Tuwang-tuwa ako kasi ang sososyal ng mga tauhan. Saka tungkol lang lagi sa mga crush ang problema nila 'tsaka kung ano ang suot ng mga kaklase nila. Kako, okay 'to. Malimutan ko lang saglit ang mga pinoproblema namin sa bahay, ayos na rin.

What inspired you to begin writing?

'Yong pinakauna talaga? Palagay ko 'yong kapatid kong si Colay. Nabasa ko 'yong diary niya. Siyempre, pag kapatid mo, me diary, babasahin mo. E, ba't ba naimbento ang salitang maldita?

Tapos aasarin ko siya tungkol sa laman ng diary niya. Tapos magsasabunutan kami. Hahawakan ko ang makapal niyang buhok tapos iikutin ko ang kamay ko para 'yong ulo niya sasabay sa twist ng kamay ko. Kung hindi, iiyak siya sa sakit.

Pero nalungkot ako no'ng minsang makabasa ako ng tula niya tungkol sa paghihiwalay ng magulang namin. Siya rin pala, kako, apektadong-apektado. Hindi lang halata. Tapos nalungkot din ako kasi siya, nakakasulat ng tula, ako hindi. Kaya nagsulat na rin ako.

Pero diary entries lang din. Pinapaganda ko nang husto 'yong penmanship ko sa diary ko. Tinamad na tuloy akong magsulat. Antagal kasi matapos ang isang page. Pa-curl-curl pa ang mga letra ko, e. Arte.

Tapos no'n, nakabasa ako ng isang literary folio ng pinsan ko. Na taga-Chiang Kai Shek. Me tula siya do'n. Ang pamagat, Kisapmata. Tapos may pangalan niya. Sabi ko, ayos 'to, a. Ando'n ang pangalan niya. Gusto ko rin magkagan'to.

Mula noon, nagsulat na 'ko. Kaya sa tula rin ako nagsimula. Nagpasa ako sa Batubalani yata 'yon o Saranggola? Basta 'yong supplementary magazine sa eskuwela. 'Intay ako nang 'intay ma-publish. Hindi na-publish.

Could you please share with us some information about your early years and how they have impacted you as an author?

Mababasa po sa librong It's A Mens World ang sagot ko rito. Siguro din malaki din ang pagnanasa kong mabigyan ng tribute ang nanay ko para sa lahat ng paghihirap niya, kaya nagsusulat ako. Karamihan sa mga isinusulat ko ay tungkol sa struggle ng babae. Either naranasan ko or ng nanay ko.

Could you tell us about your own path to publication?

Dahil tuwang-tuwa ako na nakikita ang byline ko, sinisikap ko talagang ma-publish ang mga gawa ko. Ako ang naghahanap ng mga opportunity. Hindi ako naghihintay. Nagbabasa ako ng mga bulletin board, ng mga call for submission, nagtatanong-tanong ako. Makapal kasi mukha ko at malakas ang loob. Ba, kahit gan'to ako, alam ko naman kung ano ang maio-offer ko sa mundo.

Kapalmuks kahit no'ng bata pa 'ko.

Noong Grade 6 ako, sumulat ako ng tula tapos pinasa ko sa campus paper. May na-publish na dalawang tula na may byline ko, Ingles ang tula. Hindi ako ang may gawa. E, wala naman akong kasalanan doon. Hindi ko alam kung natuwa ako o nalungkot. Hanggang ngayon, hindi ko alam. Ang damdamin ko at kung sino 'yong orihinal na writer ng mga tula na 'yon.

Pagtuntong ko ng high school, gusto ko pa ring magsulat at ma-publish. 'Yon talagang work ko na siyempre. Pero hindi umuubra ang galing ko sa Filipino at lalo na sa Ingles. Ka-fu-fluent ng mga kaklase ko, e.

Kaya ang ginawa ko ay puro spoof na lang ng campus paper. Ako ang nagsusulat, nag-e-edit, nagle-lay out at nagpa-publish na rin. Sa halagang P2.00, magkakaroon ka na ng kopya ng spoof na gawa ko. Photo-photocopy lang. Pero 'onti lang ang bumili. Hindi elibs ang mga kaklase ko sa mga ginagawa ko no'n. Puro kasi joke lang ang laman ng spoof, e.

Kung may nakapagtago kahit ng isang kopya ng spoof na ito, bibilhin kong talaga. Sa halagang tatlong piso. Joke. Sa halagang sampu.

Many writers describe themselves as "character" or "plot" writers. Which are you? What do you find to be the hardest part of writing?

Pareho. Minsan, character. Minsan, plot. Ang importante kasi para sa akin, may gamit ang plot sa character at may gamit ang character sa plot. That way, lahat ng detalyeng gagamitin mo sa kuwento o sa akda, may saysay at hindi basta pampuno lang ng pahina.

Hardest part of writing para sa akin ay ang umpisa. Napakatagal kong mag-conceptualize. Pero kapag nariyan na, tuloy-tuloy na 'ko. Kaya naiinis ako kapag nai-interrupt ako sa pagsusulat. Kasi minsan, nawawala 'yong natural na flow ng mga ideya. Madalas akong malipasan ng gutom. Nami-miss ko tuloy ang nanay ko kapag gan'to, kasi kapag nando'n ako sa bahay niya, ipinaghahanda niya 'ko. Sulat, kain, sulat, kain lang ako. Sarap-buhay.

What would you like to say to writers who are reading this interview and wondering if they can keep creating, if they are good enough, if their voices and visions matter enough to share?

Ikaw, writer, kahit sino ka pa, importante ka. Importante ang ideas mo. Importante ang naiisip mo, nararamdaman mo at ang paraan mo ng pagsasalita at pagsusulat. Kaya kung ako sa 'yo, i-master mo ang basics as soon as possible, 'yan, grammar, spelling, structure, tapos sumulat ka ng top ten na pinakagusto mong bagay sa buhay mo. Tapos top ten ng pinakaayaw mong bagay sa buhay mo. Kung mahilig ka sa basketball, sumulat ka tungkol sa basketball. Kung pinaka-hate mo ang pumasok sa eskuwela kapag umuulan, sumulat ka tungkol dito. Kahit pa akala mo maliit na bagay at hindi papansinin 'yan, isulat mo. Sulat lang nang sulat. Ilagay mo ang buong puwersa ng mga red blood cell at white blood cell mo sa isinusulat mo. 100% of yourself kumbaga. This way, makakagawa ka ng superb na akda.

Tingnan natin kung hindi ka mahalin ng unang taong makakabasa sa produkto mo.

Do you have another story on the boiling pot?

Another book po. Collection ng mga problema at advice tungkol sa pag-ibig, relasyon at sexuality. So definitely pang mas matandang audience. Pero love ko ang pagsusulat para sa YA kaya I will be back very soon. With a vengeance.

Yakap at kiss,
Bebang

It's All Because of Literature

It's All Because of Literature
written by Beverly W. Siy


The 2nd Manila International Literary Festival entitled The Great
Philippine Book Café was a huge success. It was held at the Ayala
Museum, Makati last November 16 to 18, 2011. Writers, publishers,
reading enthusiasts, artists and interested individuals flocked to
Ayala Museum every single day of the Fest.

Keynote speech entitled Where in the world is the Filipino Writer? was
delivered by no less than the great critic and researcher Resil R.
Mojares of Cebu. Two Pulitzer Prize winners Edward P. Jones (The Known
World, 2004) and Junot Diaz (The Brief Wondrous Life of Oscar Wao,
2008) flew in from the US just for this event. They talked about
writing from the margins. Both of them are from minority backgrounds
in the US and yet their works were able to penetrate the mainstream of American
publishing. In the next few days, Jones and Diaz met and talked with
the Filipino audience (mostly writers as well). Book signing after
their talks were also held.

On the first day, the following topics were discussed by experts from
different parts of the country and from abroad: novel writing, hunting
manuscripts and selling them to the publishers, world book market,
world readership, putting literature within context, literary theories
and more.

On the second day, writing away from home, cross-cultural experiences,
literature that offends, assessment of the Philippine book industry,
writing for young adults, reaching women readers, writing crime,
horror and suspense, Philippine children’s literature for the world,
writing memoir, features for folktales, myths, legends in fiction,
many forms of the novel, being a bestseller and writing non-fiction
were tackled.

On the third and last day: writing about war/conflict, writing in the
regional language, mentoring the writer, the many poetic forms,
transforming literature into movies, bringing literature to life by
different media and the traditional bonding/family moment, strategies
to make kids love reading, promotion for the books and
the authors, humor writing, the basics of fiction and non-fiction
writing were discussed.

The atmosphere was strikingly similar to that of the fiestas.

Indeed, it was a very productive and creative (and of course,
colourful) way to show the world that Filipino writers and the
Philippine publishing industry have excellent products and they need
help to get their works out there in the global arena.

The event was organized by National Book Development Board headed by the
indefatigable Atty. Andrea Pasion-Flores with support from Filipinas
Heritage Library, Philippine Airlines, National Book Store, Penguin,
Central Books, Vibal Foundation, Book Development Association of the
Philippines, Ayala Museum, Manila Bulletin and the Embassy of the US
Manila.

Filipinas Copyright Licensing Society or FILCOLS joined the
celebration of the Philippine Book Development Month (through the
aforementioned event). FILCOLS Executive Officer for Membership and
Documentation Beverly W. Siy came as a speaker and as a participant as
well. Her sessions included: When Literature Offends, Writing the Woman
Reader and What's so Funny (humor writing).

This is how a sweet November transforms into the busiest month of the year. And all because of literature.

For queries, reactions and suggestions, please email filcols@gmail.com

Liham

Sobra talaga akong natuwa sa sulat na ito. Galing kay Faye.

Nakilala ko siya noong book signing ng mga Anvil author sa Manila International Book Fair. Pagkaraan ng ilang araw, natanggap ko ang message na ito through FB. Nakakatunaw ng taba este ng puso. Bakit? Kasi galing sa kapwa nanay.






Hi, Bebang.

Katatapos ko lang basahin ang 'yong librong "It's a Mens World" at masasabi kong nagustuhan ko ito nang todo. naaliw ako sa 'yong pamamaraan ng pagkuwento ng 'yong pakikibaka sa buhay. Natawa ako sa ilang bahagi, bagama't may sundot sa bandang huli ng mga entries na 'to. Di miminsang nakaramdam ako ng mas malalim na kurot sa puso, lalo na para sa batang Bebang.

Nabili ko ang libro no'ng hapon ng Sabado sa International Book Fair. Kasama ko ang aking 8-yr-old daughter na si Luce, at nagpa-autograph pa kami sa 'yo. Nasabi mo pa ngang hindi akma ang libro sa kanya, at sumang-ayon naman ako. Kako pa, babasahin niya ito paglaki niya. (Malamang, pag nagka-mens na siya.)

Pero sa isang banda, parang akma na rin 'to sa anak ko, indirectly nga lang. Kasi, sa mga entries na nagkuwento ka tungkol sa 'yo at sa 'yong Mami, para bang nai-imagine ko kami ng anak ko. Nakakuha ako mula sa 'yo ng dagdag insights mula sa perspective ng batang babae. Naisip ko, ano naman kaya ang naiisip o nararamdaman ni Luce pag pinagagalitan/pinagsasabihan/atbp ko siya? Ano kaya ang mananahan sa kanyang puso't isipan hanggang sa kanyang paglaki? Baka 20 yrs from now, siya naman ang susulat ng librong kagaya ng sa 'yo, ano naman kaya ang ikukuwento niya tungkol sa 'kin, sa 'ming dalawa?

Nakuwento ko na nga sa mister ko ang ilang entries mo. At malamang, sa mga susunod na araw, ikukuwento ko rin kay Luce, simplified version nga lang, pambata kumbaga.

Congratulations sa 'yong libro. Tiyak, bukod sa akin ay marami pang susulat sa 'yo para batiin ka. (Alam mo, "Bebang Siy" ang una kong sinearch dito sa FB. Para kako hindi ako matulad kay Penpen na naghanap sa 'yo sa Friendster. Ngek, buong pangalan mo pala ang nandito.)

Sana'y magkaroon kayo ng happy ending ni Ronald. "Produkto ng pagmamahal" ang kanyang sinulat nang pumirma siya sa tabi ng kanyang pangalan. Sweet naman. Sana, sa book two mo, maikukuwento mo na ang kakaibang proposal niya sa 'yo.

Para sa patuloy na pagsulong ng panitikan, go, go, go, Bebang!

Regards,
Faye

PS
Napansin kong common friends natin sina Ariel Tabag at Naomi Tupas. Small world nga talaga, ano? Tulad ni Ariel, ako rin ay Ilokano, at matagal na akong may utang sa kanila sa Bannawag Magasin para mag-submit ng short story sa Ilocano. Tulad ni Naomi, ako rin ay isang manunulat, bagamat wala pa akong sapat na kalipunan ng mga akda dahil mas nangingibabaw ang procrastination kaysa sa excitement sa pagsusulat.

Pagkatapos kong basahin ang 'yong libro, Bebang, nai-inspire akong muling magsulat.

Maraming salamat sa paggising sa aking diwa, sa aking pagmamahal sa panitikan, sa aking pangarap na maging isang ganap na manunulat.

five tips

Ito ang binasa ko kaninang umaga sa session na Writing for the Woman Reader. Kasama ko si Tweet Sering. At si Mam Anna Sobrepena, ang aming moderator.

Five Tips sa Pagsusulat para sa Babaeng Mambabasa

ni Beverly W. Siy

Malaking pagkakataon ito sa mga popular writer na tulad ko. Bibihira kaming magkaroon ng chance na makapagsalita sa ganitong audience: ‘yong mga nagpupunta sa literary festival. Wow talaga. Kasi ang laging naipapadala sa mga ganitong event ay ‘yong mga manunulat na inaaral sa eskuwela.

Kaya naman, maraming salamat sa NBDB sa pamumuno ni Mam Andrea Pasion-Flores. Salamat din po sa lahat ng entity na sumuporta sa proyektong ito. Dahil sa inyo,
andito kaming mga poplit writer!

Anyway, eto po ang five tips sa pagsusulat para sa babaeng mambabasa:

1. Don’t forget the details – Mahilig tayo sa detalye. ‘Yan ang dahilan kung bakit sa mga manufacturing plants ng maliliit na bagay halimbawa ay microchips, babae ang mga empleyado. Kasi ultimo ‘yong maliliit na bagay, napapansin TALAGA natin. Noong bata ang anak ko at inihahatid ko pa siya sa eskuwela, lumuluhod ako sa bangketa para ayusin ang maling pagkakatupi ng medyas sa kaliwang paa. O di kaya ay papantayin ko ang mga medyas niya. Kapag bumibili ako ng bigas, chine-check ko ang butil. Dadakot ako at pagkatapos ay ibubuhaghag ang mga butil sa aking palad. Ang lalaki, kapag bumibili ng bigas, sasabihin lang ang presyo ng bigas na gusto niyang bilhin. ‘Yong tigti-thirty three pesos nga, sabay abot ng bayad sabay talikod sa bigas. Ni ayaw hipuin. Ni ayaw ituro ang bigas.

Eto pa ang ebidensiya: ang ibang babae (madalas kong makasabay ito sa MRT), maingat pa ngang naglalagay ng mascara sa pilikmata. Sa bawat isang pilikmata. Sa bawat isang pilikmata sa ibaba ng mata. Pati ang mga ito, napapansin. Napapagdiskitahan. Minsan, nagkakadikit-dikit ang mga hibla, pagtitiyagaan talagang paghiwa-hiwalayin ang mga ito.

Napapansin ba ng mga lalaki ang bawat hibla ng pilikmata? O kahit ang lahat ng pilikmata? Hindi. Ang nakikita nila, e ang buong mata.

Kapag nagbabasa tayo ng mga detalye sa isang akda, para nating naa-affirm na normal lang itong trait nating ito. Na normal tayo. At mas natutuwa tayo kapag may gamit ang mga detalyeng ito sa buong kuwento. Kasi subconsciously, ina-absorb ng utak natin ang lahat ng detalyeng ‘yan. At kapag nagagamit ang mga ito sa akda, naa-affirm natin na matalino tayo. Kasi at the back of our mind, habang umuusad ang kuwento, sinusubukan din nating alamin kung ano-ano ang magiging gamit ng mga detalye. Isang bahagi ng utak natin ang gumagawa na ng mga haka-haka o hula kung para saan nga ba ang mga detalye sa isang akda.

2. Be realistic, really! – Kaya nakakabagot manood ng mga commercial. Kasi
talagang binebentahan lang tayo, e, hindi naman talaga tayo maka-relate. Ang mga feminine wash, amoy-bulaklak daw pagkatapos mong gamitin. E , hindi naman. Amoy-bagong hugas pero hindi amoy-bulaklak. Bagong hugas na plato, puwede pa. Pero bulaklak? ‘Yon, mag-aamoy-bulaklak?

Eto pa, kailangang uminom ng calcium capsule kasi andaming bubuhatin na shopping bag at para makapagpatuloy pa sa pagsa-shopping ang isang babae, sabi sa isang commercial. E, samantalang andaming ginagawa ng babae kung saan kailangan niya ng tibay ng buto: pagkarga sa bata nang ilang oras, pagbuhat sa mga napamalengkeng dalawang kilo ng bigas, isang kilo ng manok, isang kilo ng baboy, kalahating kilo ng baka, isang kilo ng tilapya, isang pakwan, isang kilo ng dalandan, kalahating kilo ng repolyo. 8 kilos. Mula sa palengke hanggang sa sakayan ng dyip. Mula sa babaan ng dyip hanggang sa bahay. Mula sa pinto hanggang sa kusina. 8 kilos. Calcium talaga ang kailangan diyan. At sa marami pang ibang gawain. Pero hindi sa pagsa-shopping sa mall!

Eto pa, nakangiti ang mga naglalaba kahit ga-bundok ang labahin. And many more examples. Mas makaka-relate at hindi mabo-bore ang babaeng mambabasa kung magiging realistiko kang lagi sa mga isinusulat mo.

3. Share! - Share information or experiences that will help other women. Sa Mingaw, may eksena doon na makikipagtalik ang bidang babae sa isang lalaki. Ang nag-initiate ng paggamit ng condom ay ang bidang babae. At inilarawan ko kung paano ito inilagay sa titi. Ang bidang babae ay hindi naghintay na kumuha ng condom ang lalaki. At hindi talaga ako papayag na magtatalik lang sila nang basta. Nang walang condom.

It’s like saying, hoy, babaeng reader, ikaw, kung gusto mong mas maproteksiyunan ka sa ganitong pagkakataon, puwede namang ikaw na ang mag-initiate ng paggamit ng condom. Heto ang paraan kung paano gawin. Kapag ikaw ang umaksiyon, sigurado ka pang nakasuot 'yan nang maayos.

Sa It’s A Mens World, isang essay doon ang galing talaga sa advice column ko na Nuno sa Puso sa lingguhang pahayagan na Responde Cavite. Tungkol siya sa mga dapat gawin ng isang babae (at ng lalaki na rin) sa first date.

Sabi ko doon, bago pa magkita ang magde-date, naka-set na ang oras ng meet up at oras ng uwian. Naka-set na rin ang lugar. At dapat alam ng babae ang lugar kung saan idadaos ang first date. Hindi puwedeng "bahala na." Lalo na kung galing ang phrase na ito sa lalaki. First date, bahala na? E, kung ikabig ang manibela sa motel? Iba na ang may kasunduan. Alam ng isa't isa ang mga dapat asahan. At dapat alam ng babae ang lugar na pupuntahan (at kung paano makakauwi mula doon) para sakaling something goes wrong, madali siyang makakaalis sa lugar.

So, ganon. Kung sa tingin mo, wais ka sa isang bagay, i-share ito sa iba gamit ang mga tauhan mo (kung kuwento ang isinusulat) para maging wais din ang iba pa nating kabaro. Empowering ang tawag dito sa Ingles.

4. End with happiness. End with hope. – Hindi kailangang happy ang ending. Hindi kailangang magkatuluyan lagi ang boy at girl o ang magkarelasyon. Hindi kailangang ipakita na nabuong muli ang nawasak na pamilya. Ang kailangan lang, kahit ano pa ang nangyari, nakipaghiwalay, bumagsak ang negosyo, inabandona, nawasak ang tahanan, nanakawan, naaksidente, nasunugan, nagunaw ang mundo, sa ending ay mayroon pa ring kislap ng pag-asa. Kasi iyan ang magpapasaya sa babae. Sa reader na babae. Ang idea na mayroon pa ring pag-asang maging okey ang lahat. Kumbaga, gigisingin natin ang resident sunshine sa puso ng ating mambabasa. Innate sa ating mga babae ang maging optimistic, di ba? Kaya, mali talaga ‘yong kasabihang hangga’t may buhay, may pag-asa. Dapat ‘yan, hangga’t may babae, may pag-asa.

5. Inspire!- Actually, sa umpisa pa lang, ito na dapat ang nasa isip mo. Kasi ang aim dapat ng isang akda is to inspire. Kaya ididisenyo mo ang buong akda ayon sa aim na ito. Ano ang dapat kong gawin, ano ang dapat kong sabihin, ano ang dapat kong ilagay para makapag-inspire ako ng kapwa ko babae?

Ang pinakagusto kong feedback mula sa mga nakabasa ng It’s A Mens World ay ang mga sumusunod:

1. Parang gusto ko tuloy bumalik na sa creative writing. Puro kasi academic papers ako ngayon, e.
2. Gusto ko ring sumulat ng libro. Tungkol naman sa amin ng nanay ko. (Sabay kuwento ng adventures nilang mag-ina.)
3. Paano ka ba na-publish? Ako rin, gusto ko. Patulong naman.

Sana, hindi lang maganda ang akda mo kundi sana rin, na-inspire mo rin ang readers to take action about something. Hindi lang sila naiyak. Hindi lang sila natawa. Hindi lang sila na-entertain. Your work can move them to take a step. To act. ‘Yan ang ultimate test. Nagawa mo bang mang-inspire?

Ang panitikan, parang teacher ‘yan. Aanhin mo ang teacher na matalino, hindi mo naman maintindihan? Nagpapa-tutor ka pa sa iba para lang maintindihan mo siya. E, di ‘wag ka nang pumasok sa klase niya, magpatutor ka na lang. Ganon din. Sayang lang oras mo kakatanghod sa matalinong teacher.

Aanhin mo ang teacher na maganda nga, wala ka namang natututuhan? Absorbed na absorbed siya sa kagandahan niya at napaniwala ka pa na maganda nga siya. Titingalain mo siya sa ganda niya pero hanggang doon lang. Kahanga-hanga lang ang kanyang ganda. Ang tendency mo bilang estudyante, gayahin ang mga ginagawa niya para magaya mo ang kanyang ganda.

Aanhin mo ang teacher na patawa lang nang patawa? Pagkatapos ng klase, napapalitan ng sad face ang laughing face kasi kapag wala na ‘yong nagpapatawa, mare-realize mo, wala ka palang natutuhan! Niloko ka lang ng teacher mo, inubos niya ang oras ng klase ninyo sa pagpapatawa lang pero hindi naman siya nagturo kasi wala naman sa inyo ang natuto.

So sino or ano ang pinakamahusay na guro?

The greatest teacher is the one who inspires. Ganon din sa panitikan. Dakila ang akda mo kapag nagawa nitong makapagbigay-inspirasyon sa isang reader na gumawa ng hakbang o ng isang concrete action. Lalo na ang lumikha ng sarili niyang obra.

Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit ordinaryong mga eksena sa buhay-buhay ang featured sa It's A Mens World. At kung bakit mga kapamilya, kaibigan, katrabaho at kakilala ang mga bida sa bawat akda. At kung bakit sa napakagaan na wika ko isinulat ang lahat.

Kasi ang gusto ko maisip ng reader na, ‘ikaw kaya mo ring sumulat ng ganito. May mahirap ba sa wika ko? Wala, di ba? Kailangan mo ba ng outstanding na vocabulary? Hindi, di ba? May kagila-gilalas ba sa mga isinulat ko? Wala, di ba? May tauhan bang mga unreachable at diva sa mga akda ko? Wala, diva? Kaya kayang-kaya mo rin ‘to. Magkuwento ka lang. Kuwento, arya, kuwento. Walang pahirapan. Walang magic tricks. Purely pagiging babae lang. O pagiging tao.

Pag nagawa mo, ‘yan, nakagawa ka na rin ng panitikan.

At nakagawa ka rin ng para sa bayan.

bukas na

magsasalita ako sa isang lit fest bukas. excited ako siyempre pero kinakabahan din kasi baka hindi ko maideliver nang maayos ang mga gusto kong sabihin. namamaga ang buong bibig ko sa isang kakaibang allergy. hindi sa kiss, 'no? hahahha

basta mahapdi ang labi ko at di ako masyadong makangiti kasi nababanat ang pagkatuyo-tuyo kong labi.

pero sobra pa rin akong masaya. last year kasi, naghihimutok ako. saksi ang boss ko. noong nasa LOL kami, sabi ko, bat sila lang ang naiimbita? bat ako hindi?

after 1 year, eto na hehehe turn ko na pala. sabi pala ng diyos, wag kang attache case. darating ang panahon mo.

marami pong salamat, god. sa lahat ng blessings!

Alaala ng nakaraan nating lahat

Alaala ng nakaraan nating lahat

Ni Chen Sarigumba

Ang panahon ng ating kabataan ay punung-puno ng nakakatuwang mga alaala. Kapag nagugunita natin ang mga bagay na ginawa natin noon, madalas ay napapangiti tayo o minsan naman ay nahihiya tayo. Ganito ang damdaming naramdaman ko nang basahin ko ang “It’s a mens world” na isinulat ni Bebang Siy. Ito ang lupon ng mga sanaysay na naglalaman ng mga alaala ng kaniyang kabataan.

Sa unang kwento pa lang na kaniyang inilatag ay naalala ko na rin ang aking sariling karanasan. O mga bagay na naganap nang ako ay bata pa lamang. Nakatutuwa sapagkat damang-dama mo ang katotohanan sa kaniyang mga kwento. May kwento ng pagdadalaga, kwento ng mga nakaw na sandali, pinyapol, at tungkol sa kung saan saan pa.

Ang bawat karanasang nakapaloob sa kaniyang aklat ay tunay na may pinanggalingan. At hindi mo ito makukwestiyon sapagkat nakikita natin itong nangyayari sa mga taong nakakasalamuha natin araw-araw. Sa mga kaibigan pa lamang natin ay sari-saring kwento ang ating naririnig na kaparis ng mga sinabi sa nasabing aklat. Nagmistulang sine ang mga pangyayaring nabasa ko mula sa aklat ni Bebang Siy. Lahat ay malinaw kong nakikita sa aking sariling isipan.

Ang librong “It’s a mens world” ay tunay na nakakaaliw. Walang pahina kang palalampasin. Puro tawa, ngiti, halakhak at bungisngis ang tugon mo sa pagbabasa. May ilan ring maselang paksa (o ako lang ang nag-iisip na maselan iyon) na naiidaan niya sa isang nakakatawang pagsasalaysay. O nailalahad niya sa mas magaan na paraan.

Sa akin ngang isipan ay nakikita ko ang itsura ng mukha ni Bebang Siy sa kanyang mga sanaysay. Kung paano niya inilarawan ang mga kaganapan ay ganoon ko rin nakikita ang kaniyang mukha sa aking utak. May mga panahon kasing nagkakaroon kami ng pagkakataon na magkasama. Sa akin ngang pakiwari ay larawan niya ang bawat sanaysay na mababasa mo sa kaniyang libro.

May maaalala ka ring pamahiin na palaging nababanggit ng mga nakakatanda kapag nabasa mo ang librong ito.

Sa aking palagay ang librong “It’s a mens world” ay hindi lamang naglalayong ibahagi sa atin ang mga karanasan ni Bebang Siy. Isa rin itong kalabit sa atin upang balikan ang ating mga karanasan. Mga sariling alaala na kusang babalik habang binabasa natin ang libro ng manunulat na si Bebang Siy.

Ito ay nirepost nang may pahintulot mula kay Chen Sarigumba mula sa gurlispinays.wordpress.com/2011/11/10/tapang-sa-mga-pahina-ng-it’s-a-mens-world-alaala-ng-nakaraan-nating-lahat/

Tapang sa mga pahina ng It’s a Mens World

Tapang sa mga pahina ng It’s a Mens World
isinulat ni Che Sarigumba

Karaniwan, kumbaga ang mga salitang ginamit sa It’s a Mens World. Pero ang hindi pangkaraniwan ay ang kakayahan ni Bebang Siy na magpatawa. Hindi lahat ng manunulat ay kayang gawin iyon. Lalo na sa mga seryosong pangyayari, mahirap man at nakakagulat ang mga pinagdaanan niya, nagawa pa rin niya iyong isalaysay ng magaan sa mambabasa. Mabigat na pangyayari pero magaan sa damdamin. Mas nakakaya mong dalhin. Mas naeengganyo kang basahin.

Ito na yata ang librong sa bawat pagbukas mo ng mga pahina ay tatawa ka na lang nang tatatawa nang tatawa. At sa sobrang kakatawa ko, hindi pa ako nakuntento, kinulit ko nang kinulit si Joel Pablo Salud, kahit na may tinatapos siyang mga articles. Nilalapitan ko talaga siya para lang basahin iyong nagpapakiliti ng sobra sa’kin. Atgayako, tawa na lang din siya nang tawa. Hindi na ako nagmukhang tanga sa kakatawa mag-isa, may karamay na ako.

Hindi lamang puro katatawanan ang nakapaloob na mga sanaysay sa It’s a mens world, marami ka ring mapupulot na aral. At siyempre, hindi rin nawawala ang kilig na sumasayaw-sayaw sa ibang parte ng mga pahina. “Makinis ang mukha ni Michael. Ang mga mata niya, malalaki, parang sa kuwago. Pero cute na kuwago. Iyong tipong puwedeng ilagay sa logo ng Sterling notebook.” Nakakatawang paglalarawan pero maaaninag mo na may pagtingin ang naglalarawan kay Michael.

Maganda ang pagkakasulat. Magaan sa mambabasa. Nakakapanabik ang bawat pangyayari. Nakakantig ng puso ngunit mapapangiti ka. At kapag kilala mo si Bebang Siy, mas lalong iindayog sa iyong kamalayan ang bawat salita. Sumasalamin ang It’s a Mens World, kay Bebang Siy.

Kung ilalarawan ko si Bebang Siy sa isang salita, para sa akin ang angkop na salitang iyon ay TAPANG. Bakit? Sapagkat, bihira lang ang taong magkakaroon ng lakas ng loob na ipaalam sa marami ang kanyang mga pinagdaanan lalo na ‘yung nahipuan siya… basahin n’yo na lang. May mga mag-iisip na nakakahiya kapag nalaman ng iba. Pero, iba ang umiindayog sa isipan ni Bebang, iyon ay ang imulat ang bata pati na rin ang mga magulang na may mga pangyayaring nangyayari nang hindi mo inaasahan. Kahit pa kamag-anak mo ‘yan. Pinitik tayo ni Bebang para ipaalam na posibleng mangyari ang mga ganoong bagay.

At sa katapangang ipinakita ng manunulat sa kanyang mga sanaysay, sumasalalim lamang iyon kung gaano siya kalakas. Hinulma na siya ng mga pangyayari, ng hirap at karanasan, kaya tiyak kong ano pa man ang pagdaanan niya sa hinaharap, kagaya ng mga sanaysay niya, tatawanan lang din niya iyon. At sasabihin niyang “kayang-kaya.”

Maikling talambuhay ang It’s a Mens World na isinulat ng kakaiba ni Bebang Siy.

Ang It’s a Mens World ay inilathala ng Anvil Publishing.

Ito po ay nirepost nang may pahintulot ni Che Sarigumba mula sa http://gurlispinays.wordpress.com/2011/11/10/tapang-sa-mga-pahina-ng-it%E2%80%99s-a-mens-world-alaala-ng-nakaraan-nating-lahat/

another book coming up!

naku masayang-masaya ako kasi nagkakahugis na ang susunod kong libro.

compilation ito ng column ko sa Responde Cavite.

di ninyo nalalaman, si ate bebang pala ay expert sa pag-ibig, relasyon at...

SEX.

a, alam n'yo?

sori naman. akala ko kasi hindi halatang expert ako diyan. ahahahaha

basta, abangan na lamang ang aklat!

Halloween Storytelling

Noong 31 Oktubre 2011, alas-nuwebe ng umaga, ginanap ang isang Halloween Storytelling sa may amin. Sa may Kamias, Quezon City. Sa Joaquin Residence to be exact, 133 K-8th Street.

Dalawampu't apat na bata at mangilan-ngilang isip-bata (or matatanda for short) mula sa Kasing-kasing St., Kamias ang nakinabang dito.

Siyempre pa, dahil pakulo ito ng DDP, ako ang nagpakilala sa lahat ng naging tagapagtaguyod. Una, ang Dagdag-Dunong Project na siyang nagsilbing coordinator para sa proyektong ito, ang Isang Bata, Inc. na pinangungunahan ni Ime Morales na nagbigay ng mga laruan para sa lahat ng batang lumahok, ang Balangay Productions na nag-sponsor ng documentation at mga sertipiko at si Kagawad Dennis Joaquin na siyang nagpameryenda at nag-provide din ng venue.

Pagkatapos ipakilala ang mga tagapagtaguyod, ipinakilala ko naman ang unang storyteller, si Bb. Ahliya Alanna Miranda. Si Ate AA ay second year student ng Philippine Science High School Diliman Campus.

Nagpalaro muna siya. Pina-line up niya ang ilang bata sa harap pagkatapos ay nagpakontes siya ng "pinaka-nakakatakot na itsura o dating." Audience siyempre ang hahatol. Pare-parehong nag-akting na leon at tigre ang mga contestant habang nauutot na sa katatawa ang mga nanay nila.

Tatlo ang nanalo! Nag-uwi sila ng school supplies mula kay Ate AA.

Pagkatapos ay kinuwento na ni Ate AA ang Bruhahahahaha Bruhihihihi ni Ompong Remigio.

Ang sumunod naman na nagkuwento ay si Bb. Angelika Joyce Escobar. Si Ate Angelika ay katulad ni Ate AA. Second year student din ng Pisay. Ang ikinuwento naman niya ay ang Itim na Kuting ni Natasha Viscarra.

Pinagmiyaw naman niya ang mga batang nag-volunteer na maging contestant. Tatlo din ang nanalo. School supplies again from Ate Angelika naman.

Pagkatapos magkuwento ni Ate Angelika, nagpalaro pa kami. Charades. Noong una ay bata ang umaakting. Pero dahil pare-pareho ang konsepto (at akting) ng mga bata sa sari-saring Pinoy scary creatures, minabuti kong ibigay na lang ang trabahong pag-akting kina EJ, Ate Angelika at Ate AA.

Kaya mabilis pero masaya namang natapos ang laro.

Hinati sa dalawang grupo ang mga bata at ang grupong nanalo ay ang siyang unang makakapili ng sarili nilang laruan (mula sa Isang Bata, Inc.)

Pagkatapos ng mga laro ay nagsalita na si Kagawad Dennis Joaquin. Ginawaran din namin siya ng sertipiko ng pagpapahalaga. Gayundin ang dalawang storyteller na kuntodo pa sa costume parang kagagaling lang sa pelikulang Harry Potter.

Pinasalamatan din si Sean Elijah Siy sa kanyang pagtulong sa Halloween Storytelling. Siya ang nag-pick up ng mga laruan mula sa bahay ni Ime sa Delta, QC at siya rin ang nag-sort ng mga laruan. Tumulong din siya sa documentation ng event.

Pinasalamatan din si Ate Jane ng Brgy. East Kamias dahil sa paghahanda ng mauupuan ng mga kalahok at sa pakikipag-coordinate kay Kagawad.

Pinasalamatan din si Ronald Verzo ng Balangay para sa disenyo at pagpi-print ng sertipiko at pagkuha ng ilang mga retrato.

Nagtapos ang lahat habang kumakain ng meryenda.

Marami pong salamat at patuloy sana ang mga ganitong munting proyekto para sa kabataang Filipino.

Pauso pa rin ng Dagdag-Dunong Project.

Mga bata sa Halloween Storytelling:
Jonard Pineda
Angelika P. Cruz
Denmark P. Cruz
Ram Joshua Cruz
Denver P. Cruz
Oliver Flores
John Rey Ulip
Yshey Ulip
Mark Ulip
Kryzel Ulip
Jeremiane Ulip
Jumaine Jan Ulip
Dylan Jan Ulip
Christopher Angelo Flores
Cyver Nicole Flores
Cyril Aaron Flores
Jersee Mae Siping
Karl Graza
Arnie Graza
Kate Graza
Christian James Siping
Luis Justine Paz
Aldwin Graza
Jaden Miranda