nagpagawa kami ng cake na punompuno ng icing na bulaklak ang ibabaw.
sa katawan ng cake ang nakalagay: we're sorry, mam cora.
tapos pinuno namin ng post it notes ang takip ng kahon ng cake.
humingi kaming lahat ng sorry at pasensiya from mam cora. sa pamamagitan ng mga post it.
tapos iniwan namin ang cake sa mesa para madali niyang makita pagbalik niya mula sa klase.
wala na kaming lahat sa faculty room nang tumawag siya sa akin.
noong umpisa, akala ko, natatawa siya sa ginawa namin. akala ko nakukyutan siya sa gesture namin. akala ko, pinapatawad na niya kami.
pero nagtagal nang ilang minuto pa ang tawag at doon ko natuklasan ang tunay na himig ng kanyang mga sinasabi: naiinis.
naiinis siya dahil ginawa pa raw namin iyon. sana hinayaan na lang namin kung ano na ang nangyari sa nakaraan. sana hindi na lang kami bumili ng cake.
sino raw ba kasi ang may pakana niyon?
thank you pero sorry daw dahil hindi daw niya maiuuwi ang cake. marami pa raw siyang pupuntahan.
nalungkot ako. ganito pala kapag nagsosorry ka at ayaw tanggapin ng tao ang sorry mo.
nakakainis na nakakalungkot. kasi malinis ang intensiyon ng grupo. pero mali ang perception ng taong pinag-alayan ng gesture na iyon.
sana maging atom ako ng dugo ni mam cora. tapos papasok ako sa utak niya. tatanggalin ko ang pagkakabuhol-buhol ng mga ugat doon. palagay ko dulot lang naman ito ng isang napakalupit na tampo.
No comments:
Post a Comment