https://drive.google.com/drive/folders/1eeEIr1hJKeOuqDph3NuEUa8ynhBa-oyg?fbclid=IwAR3NzpZJtAaGnDihavx0X8V_2DZ1ijCEhTQAKHRTD9CfiFFbowemfJAeYGQ
ito ay proyekto ng Mulat Sulat 2018 mainly organized by Academy of Political Management (#APM) of the Friedrich Ebert Stiftung FES Philippines.
Words of Gus Cerdena:
FINALLY OUT AND PROUD!
Every year, each fresh batch of graduates of the Academy of Political Management (#APM) of the Friedrich Ebert Stiftung FES Philippines choose a batch project to realize and implement — one of many concepts of progressive projects their own batch submitted and vetted. For APM #Batch6, who graduated in 2017, it was #MulatSulat —a project to create stories to help children understand that it's okay to be different, regardless of your sexual orientation, gender identities, and expressions (SOGIE).
This batch of APM young progressives organized a workshop that gathered young writers and illustrators, guided by more experienced storybook writers and illustrators, to create their own original SOGIE-sensitive illustrated children’s stories —stories that would hopefully help kids understand that life is full of people who come in a beautiful kaleidoscope of forms, shapes, hues, abilities, and likes, and that the values of #respect and #acceptance can go a long way in making people feel okay.
Making this *idea* a *reality* wasn’t as easy as it sounds. It took #APM6 a lot of nerve and determination, days of doubt and excitement, weeks of admin challenges, mixed with the happy accident of meeting and knowing the right kind of people to join in and deliver!
Now, it’s finally here: all five stories of this love project. 💙 And for now, it’s for free!
Congratulations, APM Batch 6! 👏🏼👏🏼👏🏼
DOWLOAD YOUR COPIES FOR FREE at tinyurl.com/mulatsulat
Since these copies are for free, the #APM6 guys only ask that you answer this form to provide some feedback on how their work can be improved: https://goo.gl/forms/myPFYsNeEBSQJSOz2
Thursday, January 31, 2019
Wednesday, January 30, 2019
maragondon sa gabi
kagabi nagpunta kami ni papa p at ng mga bata sa maragondon. hinamon ko kasi si papa p na lumabas naman kami at dalhin sa mga gubat o nature-inspired places ang mga bata. aba, magfo-four pm na nang finally umalis kami at lumarga pa-maragondon. ako naman si patol, sumama naman, bitbit sina dagat at ayin.
after 2 hours, dumating kami sa naic public transport terminal. andaming dyip at baby bus doon. nag-aalangan na ako dahil alam kong madilim sa sinasabing ilog ni papa p. e anong gagawin namin sa madilim na ilog? makakapagtampisaw ba kami doon? baka sarado na kung anuman iyon na puwedeng mapuntahan doon. sabi ni papa p, open to public iyon, so puwede tayong magpunta anytime. so feeling ko, akala ni papa p, concerned ako na magsasara ang sinasabi niyang destinasyon namin. parang di niya talaga nare-realize na ang pupuntahan namin ay ilog at wala pa akong nakikitang ilog na well-lit. tulay puwede pa. jones bridge at tulay pa-quiapo, well-lit ang mga iyan di ba? pero ang mismong pasig river, di ba, hindi?
so nagtrike kami from naic public transport terminal hanggang simbahan ng maragondon. 70 pesos ang singil sa amin, pero dahil sobrang layo pala nito, nagbigay na kami ng 100. sa mismong simbahan kami ibinaba at doon ay nakakita kami ng plaza/park at isang covered gym na buhay na buhay dahil sa isang basketball game. sabi ni papa p, sakay pa raw kami ng isa pang trike at magpahatid sa kaingin or sa hanging bridge. 35 pesos hanggang doon. only to find out, malapit lang pala iyon, nalalakad lang, pinaikot-ikot kami ni kuyang trike driver dahil puro sarado daw ang daan pa-hanging bridge. pero totoo naman, di naman siya mapagsamantala, natatabingan ng mga kahoy ang isang daanan, ang isa naman ay sobrang dilim, parang black hole, kaya di na kami tumuloy.
so finally, nakarating ang tricycle namin sa akyatan papunta sa hanging bridge. akyatan dahil may hagdan papunta sa hanging bridge at doon kami ibinaba, malapit sa unang baitang ng hagdan. the fuck ang dilim, haha! alam n'yo 'yong setting ng mga pelikulang horror starring buwaya galore? ganon. mani ang amazon jungle. sobrang mapuno ang lugar na pinagbabaan sa amin, may ilog sa gitna. akyat-baba ang daan kaya akyat-baba din kami para makarating sa hagdan ng hanging bridge. pagdating sa bukana ng hanging bridge, kinarga ko si ayin, at nanguna na ako sa paglalakad sa tulay. nakakatakot ang ambience pero ewan ba't ang tapang ko. walang makikita sa kabilang dulo ng hanging bridge kundi kakarampot na ilaw mula sa isang bumbilya. sa ilalim ay ilog na pagkaitim-itim sa dilim, buwan lang ang tanglaw na in fairness ay napakaganda, parang ahas na mahaba, puti, ang sinag nito pagtama sa tubig. ang nasa isip ko'y hindi ako mamamatay dito, gamit na gamit ang tulay na ito, sa amin pa ba ito mapipigtas? aba'y natural, hindi. kaya naglakad na ako nang naglakad. nang nasa gitna na ako, saka ako inalihan ng takot. may iba pa bang daan pagdating natin sa kabila, tanong ko kay poy. wala, sagot niya. ibig sabihin, babalik tayo rito pagkarating natin sa dulo? oo, sagot niya.
doon na ako kinabahan. ang tagal namin doon, mabigat kami, tapos babalik pa kami? baka maubusan kami ng suwerte. kinabahan na ako. kahit gawa naman sa malalaking kahoy at mga metal pipe ang hanging bridge, abot-abot ang kaba ko. pero di ako nagpahalata kay papa p. baka mag-panic din iyon. the last time na nanganib ang buhay naming dalawa ay sa isang falls sa marawi dahil lang tinanong niya ako kung ok ako habang akay-akay ko siya patawid mula sa bangka papunta sa batuhan, lampas-tao ang tubig at di marunong lumangoy si poy. ok naman ako that time pero ewan ko kung ano ang isinagot ko dahil pagsagot ko, nag-panic si poy. nagsisisigaw siya sa mga tao sa bangka na nalulunod kami, kumampay siya nang bongga at doon ako kinabahan, nawala ang confidence ko sa swimming skills ko, muntik kaming malunod na dalawa. anyway, so back to hanging bridge ng maragondon, pinakalma ko ang sarili ko. tinanggal ko ang mga buwaya sa imahinasyon ko. makakarating kami sa kabila, malalampasan namin ito.
iyon nga ang nangyari. pagdating namin sa kabila, medyo nakampante ako dahil sa bumbilya na tumatanglaw sa mga tao na pababa, sa ibaba ng hanging bridge ay may isang komunidad daw ng mga mangingisda (ayon kay papa p). sabi ko, bababa ba tayo? gusto kong bumaba doon kasi baka may iba pang daan pabalik sa sibilisasyon. ayoko nang maglakad uli sa tulay! isa pa ay naiinip na sina ayin sa karga namin, gusto nang maglakad-lakad. so ibinaba ko si ayin at naglakad kami pababa. sa mga nakausling ugat ng puno kami tumatapak. after a minute, may nakasalubong kaming mga residente doon, matandang babae at lalaki, may dala silang ilaw, parang gasera. sa laki ng liwanag nila, nakita namin ang nasa may bababaan pa namin: isang aso. sabi ni papa p, wag na, may aso. kinulit ko pa rin si papa p, sabi ko tara, baba tayo. so humakbang pa kami nang kaunti hanggang sa mapalapit sa aso, wala naman itong ginawa, thank dog, este thank god. may dumating uli na mga residente doon, pasalubong sa amin. sumabay sa kanila ang aso sa pag-akyat. paglampas nila sa amin, naiwan na naman kami sa dilim. wala kaming ideya kung ano ba ang madaratnan namin sa ibaba. kaya pumihit na rin kami ni papa p para umakyat at bumalik sa hanging bridge.
pagdating sa tulay, kinarga uli namin ang dalawa. maya-maya, may dumating na apat na adult, halos kababaihan. nagkakantiyawan sila kung may pagkain pa sa pupuntahan nila. ang ingay nilang mag-usap at ang bilis maglakad sa tulay. sumasayaw ang tulay, kaloka. nasa likod namin sila at alam naming inip na inip sila sa amin ni poy. pero anong gagawin namin, nangingimi pa ang mga tuhod sa taas ng aming kinatatapakan at sa kembot ng tulay! inilawan kami ng leader ng group nila, iyong nasa unahan. babaeng maikli ang buhok parang lalaki. itinutok niya ang flashlight sa mga kahoy na tinatapakan namin. nanginginig din ang buong tulay, siguro sa dami namin. 6 adults, 2 kids. puta, kapag napigtal ito, di ko alam kung kaya kong maka-survive. una na akong mamamatay. sa takot, hindi sa lunod. naiimadyin ko talaga lahat ng buwaya, nagko-converge sa ilalim ng tulay pag ganong oras: 6:45 pm.
finally, nakatawid kaming lahat! pati ang mga kasabay naming residente. naglakad kami ni poy paahon, palayo sa lugar na iyon. napansin kong makikitid ang mga kalsada ng lugar na iyon, actually, para siyang mga eskinita. pero ang mga narito ay maaliwalas. akyat-baba ang mga daan. aaa... parang daanan ng tubig, na pabago-bago ang isip!
sina dagat at ayin ay paminsan-minsang tumatakbo, paminsan ay kinakarga namin. sa dulo, bago kami lumiko papuntang main road, sa poste ng ilaw, may apat o limang babaeng nakaupo at sa tapat nila ay balde at palanggana. nagbebenta pala sila ng seafood! may isda, may hipon! parang gusto ni papa p na bumili kaya lang, mahihirapan kaming i-transport iyon. wala kaming maayos na lalagyan. sayang! may isang babaeng nakasakay sa motorsiklo, mukhang isa siya sa buyers ng mga tindera doon.
naglakad kami uli hanggang marating namin ang plaza, kung saan kami sumakay ng tricycle papunta sa paanan ng hanging bridge kanina. doon kami nagtagal nang husto. maliit lang ito at simple pero maganda ang placing ng mga halaman, parang alaga rin ang mga ito. may tagdan at watawat sa gitna ang park, sa kaliwa, estatwa ng dalawang lalaki. ayon sa metal engraving sa baba nito, ang apelyido ng dalawa ay de dios. baka local heroes. sana talaga local heroes at hindi politiko! sa kanan naman ng plaza ay isang historical marker tungkol sa liberation guerillas, mga gerilya na lumaban noong panahon ng hapon at nag-evolve years after.
sa tumbok ng lupang daanan papasok ng parke ay ang malaking bunganga ng isang gym. may naglalaro ng basketball. girls! at mukhang opisyal na competition ito dahil maraming tao sa gym na iyon, may banda pa para mag-cheer sa bawat team at may mga streamer at banner pa ang mga nanonood. ang star player ng isang team ay isang teenager na maganda at rebond ang buhok, na hndi niya tinali or tinirintas gaya ng ibang player na mahaba ang buhok. as in nakalugay ito. noong una, tawang-tawa ako, what an inconvenient way to play basketball. pero later on, nalaman ko, siya pala ay shooter! asset siya ng group. sa saglit na naroon kami, nakadalawang shoot siya, imagine. so, keber sa hair style, di ba? ang basketball skills ay nasa kamay, wala sa buhok.
umupo kami saglit sa bleachers at nakinood sa laban ni miss rebond. enjoy sana kaya lang, si dagat ay kumakawala sa yakap namin at mukhang may balak na manggulo sa pinakagitna ng court. nakakahiya, e dayo lang kami doon. kaya umalis din kami pagkaraan ng halos sampung minuto. namalagi kami sa plaza/park, patakbo-takbo ang mga bata doon, akyat-baba sa mga letters ng letter standee na maragondon. naobserbahan ko ang mga nakatambay sa plaza: mga estudyante na nakasalampak sa lupa (wala nang damuhan), isang pamilya na may mga bata rin sa mesa at mga upuan na gawa sa semento, isang grupo ng mga bading na nagpapraktis ng sayaw sa ilalim ng flag pole, ang isa sa kanila nakapekpek shorts at sa malayo, akala ni papa p ay babaeng long legged, tingin daw siya nang tingin at ang ganda raw kasi ng legs, hahaha! sa labas ng plaza ay nakahilera ang mga trike drivers, nag-aabang sila ng mga magpapahatid sa mga "eskinita" o di kaya ng mga tulad naming luluwas pa nang ganong oras: almost 8pm. may angel's burger, minute burger, frank burger, chooks to go, 711 at alfamart. sabi ni papa p, anong gusto mo, angel's burger o minute burger, ililibre kita.
di ako maka-decide. feeling ko kasi, dapat sa maayos na kainan kami kumain para puwedeng mag-cr o maghugas ng kamay. so naghanap kami ng makakainan after 30 minutes. wala, naglakad kami nang naglakad palayo sa sentro (sa plaza), hanggang sa nakakita kami ng ihawan na akala namin ay may mga mesa para sa dining customer, wala pala, hahaha, so nagtanong na lang kami doon ng masasakyan pabalik ng bacoor. maglakad daw kami pakanan at may gas station, doon kami makakasakay paluwas ng bacoor. may bus pa raw nang ganoong oras.
yes, wala na kaming balak kumain. dahil sa area na iyon, nakakatakot na ang mga sasakyan: mabibilis na!
on the way sa gas station,nakakita kami ng groserya, ang pangalan ay pure mart. baka anak ito ng puregold jr. na anak naman ng puregold, ahahaha! nagkaapo na si puregold? sa tapat nito ay olarte pizza. nag-order kami doon. tapos nakakita din ako ng lugawan: mhie at dhie ang pangalan. pumasok agad ako rito, isang lalaking maraming tattoo ang nag-serve sa amin nang umorder ako ng isang lugaw na plain, kinse pesos, at tokwa, ten pesos. akala ko ay kakainin ni dagat dahil paborito niya ang lugaw, hindi pala. nako nakakainis. pero nakaupo kami doon kaya napahinga nang kaunti. si papa p ay binalikan ang pizza sa olarte at doon na rin namin kinain ito, sa may lugawan. minadali ko na rin ang pagkain ko sa tokwa. ang lugaw ay ipinabalot ko rin eventually dahil hindi nga ito kinain ni dagat. in between ay nagsasalitan kami ni papa p sa pagsaway kay dagat kasi buryong na ito, labas na nang labas ng lugawan samantalang napakaraming sasakyan na dumadaan, nakakatakot. si ayin ay enjoy lang sa pagkain ng pizza habang karga ni papa p. siguro na-curious sa amin si kuyang may tattoo, tinanong niya kung tagasaan kami, at nang malaman niyang sa bacoor, sabi niya, tumutugtog daw siya doon, sa may bayanan. percussionist pala si kuya, drummer, sa live band at sa mosiko. wow, natuwa ako. artist pala si kuya. na nagtitinda ng lugaw. mukahng business nila ang lugawan na iyon. sayang at wala ako sa huwisyong makipagkuwentuhan dahil nanghihila na si dagat palabas, papunta sa bangketa. sabi pa ni kuya, sa isang araw daw ay tutugtog sila sa silang. sabi ko, friend niya ang vice mayor doon, sabay turo kay papa p. napatingin lang sa akin si papa p. e wala na kasi akong masabi. lately, medyo disappointed siya kay aidel, kung kailan daw naging politiko ng silang, saka nawala ang advocacy para sa panitikan at local culture. sabi ni kuyang may tattoo, dapat may sasakyan na kayo. sabi ko, ewan ko nga diyan, ayaw mag-aral mag-drive. kung alam lang ni kuya kung gaano ako ka-frustrated sa area na iyan, baka maawa siya sa akin. sabi ni kuya, ano raw ang ginawa namin sa maragondon, sagot namin, wala, namasyal lang. natatawa siya sa amin.
i know weird at baka nga maisip din niya na masasamang loob kami. may bagong motorsiklo kasi na nakaparada sa tapat ng lugawan niya. mukhang kanya iyon. doon siya tumapat habang nakikipag-usap siya sa amin. nang mag-order ako ng softdrinks, sabi niya, ay wala, walang delivery. pero later on, naisip ko, baka ayaw lang niyang kumuha ng softdrinks sa loob ng eatery niya dahil maiiwan mag-isa ang tindahan niya at motorsiklo.
well, what do you know, sino nga ba ang di magdududa sa mga turistang lunes ng gabi kung mamasyal sa maragondon? may bitbit pang tsikiting. baka akala ni kuya ay props lang namin ang mga ito.
after 2 hours, dumating kami sa naic public transport terminal. andaming dyip at baby bus doon. nag-aalangan na ako dahil alam kong madilim sa sinasabing ilog ni papa p. e anong gagawin namin sa madilim na ilog? makakapagtampisaw ba kami doon? baka sarado na kung anuman iyon na puwedeng mapuntahan doon. sabi ni papa p, open to public iyon, so puwede tayong magpunta anytime. so feeling ko, akala ni papa p, concerned ako na magsasara ang sinasabi niyang destinasyon namin. parang di niya talaga nare-realize na ang pupuntahan namin ay ilog at wala pa akong nakikitang ilog na well-lit. tulay puwede pa. jones bridge at tulay pa-quiapo, well-lit ang mga iyan di ba? pero ang mismong pasig river, di ba, hindi?
so nagtrike kami from naic public transport terminal hanggang simbahan ng maragondon. 70 pesos ang singil sa amin, pero dahil sobrang layo pala nito, nagbigay na kami ng 100. sa mismong simbahan kami ibinaba at doon ay nakakita kami ng plaza/park at isang covered gym na buhay na buhay dahil sa isang basketball game. sabi ni papa p, sakay pa raw kami ng isa pang trike at magpahatid sa kaingin or sa hanging bridge. 35 pesos hanggang doon. only to find out, malapit lang pala iyon, nalalakad lang, pinaikot-ikot kami ni kuyang trike driver dahil puro sarado daw ang daan pa-hanging bridge. pero totoo naman, di naman siya mapagsamantala, natatabingan ng mga kahoy ang isang daanan, ang isa naman ay sobrang dilim, parang black hole, kaya di na kami tumuloy.
so finally, nakarating ang tricycle namin sa akyatan papunta sa hanging bridge. akyatan dahil may hagdan papunta sa hanging bridge at doon kami ibinaba, malapit sa unang baitang ng hagdan. the fuck ang dilim, haha! alam n'yo 'yong setting ng mga pelikulang horror starring buwaya galore? ganon. mani ang amazon jungle. sobrang mapuno ang lugar na pinagbabaan sa amin, may ilog sa gitna. akyat-baba ang daan kaya akyat-baba din kami para makarating sa hagdan ng hanging bridge. pagdating sa bukana ng hanging bridge, kinarga ko si ayin, at nanguna na ako sa paglalakad sa tulay. nakakatakot ang ambience pero ewan ba't ang tapang ko. walang makikita sa kabilang dulo ng hanging bridge kundi kakarampot na ilaw mula sa isang bumbilya. sa ilalim ay ilog na pagkaitim-itim sa dilim, buwan lang ang tanglaw na in fairness ay napakaganda, parang ahas na mahaba, puti, ang sinag nito pagtama sa tubig. ang nasa isip ko'y hindi ako mamamatay dito, gamit na gamit ang tulay na ito, sa amin pa ba ito mapipigtas? aba'y natural, hindi. kaya naglakad na ako nang naglakad. nang nasa gitna na ako, saka ako inalihan ng takot. may iba pa bang daan pagdating natin sa kabila, tanong ko kay poy. wala, sagot niya. ibig sabihin, babalik tayo rito pagkarating natin sa dulo? oo, sagot niya.
doon na ako kinabahan. ang tagal namin doon, mabigat kami, tapos babalik pa kami? baka maubusan kami ng suwerte. kinabahan na ako. kahit gawa naman sa malalaking kahoy at mga metal pipe ang hanging bridge, abot-abot ang kaba ko. pero di ako nagpahalata kay papa p. baka mag-panic din iyon. the last time na nanganib ang buhay naming dalawa ay sa isang falls sa marawi dahil lang tinanong niya ako kung ok ako habang akay-akay ko siya patawid mula sa bangka papunta sa batuhan, lampas-tao ang tubig at di marunong lumangoy si poy. ok naman ako that time pero ewan ko kung ano ang isinagot ko dahil pagsagot ko, nag-panic si poy. nagsisisigaw siya sa mga tao sa bangka na nalulunod kami, kumampay siya nang bongga at doon ako kinabahan, nawala ang confidence ko sa swimming skills ko, muntik kaming malunod na dalawa. anyway, so back to hanging bridge ng maragondon, pinakalma ko ang sarili ko. tinanggal ko ang mga buwaya sa imahinasyon ko. makakarating kami sa kabila, malalampasan namin ito.
iyon nga ang nangyari. pagdating namin sa kabila, medyo nakampante ako dahil sa bumbilya na tumatanglaw sa mga tao na pababa, sa ibaba ng hanging bridge ay may isang komunidad daw ng mga mangingisda (ayon kay papa p). sabi ko, bababa ba tayo? gusto kong bumaba doon kasi baka may iba pang daan pabalik sa sibilisasyon. ayoko nang maglakad uli sa tulay! isa pa ay naiinip na sina ayin sa karga namin, gusto nang maglakad-lakad. so ibinaba ko si ayin at naglakad kami pababa. sa mga nakausling ugat ng puno kami tumatapak. after a minute, may nakasalubong kaming mga residente doon, matandang babae at lalaki, may dala silang ilaw, parang gasera. sa laki ng liwanag nila, nakita namin ang nasa may bababaan pa namin: isang aso. sabi ni papa p, wag na, may aso. kinulit ko pa rin si papa p, sabi ko tara, baba tayo. so humakbang pa kami nang kaunti hanggang sa mapalapit sa aso, wala naman itong ginawa, thank dog, este thank god. may dumating uli na mga residente doon, pasalubong sa amin. sumabay sa kanila ang aso sa pag-akyat. paglampas nila sa amin, naiwan na naman kami sa dilim. wala kaming ideya kung ano ba ang madaratnan namin sa ibaba. kaya pumihit na rin kami ni papa p para umakyat at bumalik sa hanging bridge.
pagdating sa tulay, kinarga uli namin ang dalawa. maya-maya, may dumating na apat na adult, halos kababaihan. nagkakantiyawan sila kung may pagkain pa sa pupuntahan nila. ang ingay nilang mag-usap at ang bilis maglakad sa tulay. sumasayaw ang tulay, kaloka. nasa likod namin sila at alam naming inip na inip sila sa amin ni poy. pero anong gagawin namin, nangingimi pa ang mga tuhod sa taas ng aming kinatatapakan at sa kembot ng tulay! inilawan kami ng leader ng group nila, iyong nasa unahan. babaeng maikli ang buhok parang lalaki. itinutok niya ang flashlight sa mga kahoy na tinatapakan namin. nanginginig din ang buong tulay, siguro sa dami namin. 6 adults, 2 kids. puta, kapag napigtal ito, di ko alam kung kaya kong maka-survive. una na akong mamamatay. sa takot, hindi sa lunod. naiimadyin ko talaga lahat ng buwaya, nagko-converge sa ilalim ng tulay pag ganong oras: 6:45 pm.
finally, nakatawid kaming lahat! pati ang mga kasabay naming residente. naglakad kami ni poy paahon, palayo sa lugar na iyon. napansin kong makikitid ang mga kalsada ng lugar na iyon, actually, para siyang mga eskinita. pero ang mga narito ay maaliwalas. akyat-baba ang mga daan. aaa... parang daanan ng tubig, na pabago-bago ang isip!
sina dagat at ayin ay paminsan-minsang tumatakbo, paminsan ay kinakarga namin. sa dulo, bago kami lumiko papuntang main road, sa poste ng ilaw, may apat o limang babaeng nakaupo at sa tapat nila ay balde at palanggana. nagbebenta pala sila ng seafood! may isda, may hipon! parang gusto ni papa p na bumili kaya lang, mahihirapan kaming i-transport iyon. wala kaming maayos na lalagyan. sayang! may isang babaeng nakasakay sa motorsiklo, mukhang isa siya sa buyers ng mga tindera doon.
naglakad kami uli hanggang marating namin ang plaza, kung saan kami sumakay ng tricycle papunta sa paanan ng hanging bridge kanina. doon kami nagtagal nang husto. maliit lang ito at simple pero maganda ang placing ng mga halaman, parang alaga rin ang mga ito. may tagdan at watawat sa gitna ang park, sa kaliwa, estatwa ng dalawang lalaki. ayon sa metal engraving sa baba nito, ang apelyido ng dalawa ay de dios. baka local heroes. sana talaga local heroes at hindi politiko! sa kanan naman ng plaza ay isang historical marker tungkol sa liberation guerillas, mga gerilya na lumaban noong panahon ng hapon at nag-evolve years after.
sa tumbok ng lupang daanan papasok ng parke ay ang malaking bunganga ng isang gym. may naglalaro ng basketball. girls! at mukhang opisyal na competition ito dahil maraming tao sa gym na iyon, may banda pa para mag-cheer sa bawat team at may mga streamer at banner pa ang mga nanonood. ang star player ng isang team ay isang teenager na maganda at rebond ang buhok, na hndi niya tinali or tinirintas gaya ng ibang player na mahaba ang buhok. as in nakalugay ito. noong una, tawang-tawa ako, what an inconvenient way to play basketball. pero later on, nalaman ko, siya pala ay shooter! asset siya ng group. sa saglit na naroon kami, nakadalawang shoot siya, imagine. so, keber sa hair style, di ba? ang basketball skills ay nasa kamay, wala sa buhok.
umupo kami saglit sa bleachers at nakinood sa laban ni miss rebond. enjoy sana kaya lang, si dagat ay kumakawala sa yakap namin at mukhang may balak na manggulo sa pinakagitna ng court. nakakahiya, e dayo lang kami doon. kaya umalis din kami pagkaraan ng halos sampung minuto. namalagi kami sa plaza/park, patakbo-takbo ang mga bata doon, akyat-baba sa mga letters ng letter standee na maragondon. naobserbahan ko ang mga nakatambay sa plaza: mga estudyante na nakasalampak sa lupa (wala nang damuhan), isang pamilya na may mga bata rin sa mesa at mga upuan na gawa sa semento, isang grupo ng mga bading na nagpapraktis ng sayaw sa ilalim ng flag pole, ang isa sa kanila nakapekpek shorts at sa malayo, akala ni papa p ay babaeng long legged, tingin daw siya nang tingin at ang ganda raw kasi ng legs, hahaha! sa labas ng plaza ay nakahilera ang mga trike drivers, nag-aabang sila ng mga magpapahatid sa mga "eskinita" o di kaya ng mga tulad naming luluwas pa nang ganong oras: almost 8pm. may angel's burger, minute burger, frank burger, chooks to go, 711 at alfamart. sabi ni papa p, anong gusto mo, angel's burger o minute burger, ililibre kita.
di ako maka-decide. feeling ko kasi, dapat sa maayos na kainan kami kumain para puwedeng mag-cr o maghugas ng kamay. so naghanap kami ng makakainan after 30 minutes. wala, naglakad kami nang naglakad palayo sa sentro (sa plaza), hanggang sa nakakita kami ng ihawan na akala namin ay may mga mesa para sa dining customer, wala pala, hahaha, so nagtanong na lang kami doon ng masasakyan pabalik ng bacoor. maglakad daw kami pakanan at may gas station, doon kami makakasakay paluwas ng bacoor. may bus pa raw nang ganoong oras.
yes, wala na kaming balak kumain. dahil sa area na iyon, nakakatakot na ang mga sasakyan: mabibilis na!
on the way sa gas station,nakakita kami ng groserya, ang pangalan ay pure mart. baka anak ito ng puregold jr. na anak naman ng puregold, ahahaha! nagkaapo na si puregold? sa tapat nito ay olarte pizza. nag-order kami doon. tapos nakakita din ako ng lugawan: mhie at dhie ang pangalan. pumasok agad ako rito, isang lalaking maraming tattoo ang nag-serve sa amin nang umorder ako ng isang lugaw na plain, kinse pesos, at tokwa, ten pesos. akala ko ay kakainin ni dagat dahil paborito niya ang lugaw, hindi pala. nako nakakainis. pero nakaupo kami doon kaya napahinga nang kaunti. si papa p ay binalikan ang pizza sa olarte at doon na rin namin kinain ito, sa may lugawan. minadali ko na rin ang pagkain ko sa tokwa. ang lugaw ay ipinabalot ko rin eventually dahil hindi nga ito kinain ni dagat. in between ay nagsasalitan kami ni papa p sa pagsaway kay dagat kasi buryong na ito, labas na nang labas ng lugawan samantalang napakaraming sasakyan na dumadaan, nakakatakot. si ayin ay enjoy lang sa pagkain ng pizza habang karga ni papa p. siguro na-curious sa amin si kuyang may tattoo, tinanong niya kung tagasaan kami, at nang malaman niyang sa bacoor, sabi niya, tumutugtog daw siya doon, sa may bayanan. percussionist pala si kuya, drummer, sa live band at sa mosiko. wow, natuwa ako. artist pala si kuya. na nagtitinda ng lugaw. mukahng business nila ang lugawan na iyon. sayang at wala ako sa huwisyong makipagkuwentuhan dahil nanghihila na si dagat palabas, papunta sa bangketa. sabi pa ni kuya, sa isang araw daw ay tutugtog sila sa silang. sabi ko, friend niya ang vice mayor doon, sabay turo kay papa p. napatingin lang sa akin si papa p. e wala na kasi akong masabi. lately, medyo disappointed siya kay aidel, kung kailan daw naging politiko ng silang, saka nawala ang advocacy para sa panitikan at local culture. sabi ni kuyang may tattoo, dapat may sasakyan na kayo. sabi ko, ewan ko nga diyan, ayaw mag-aral mag-drive. kung alam lang ni kuya kung gaano ako ka-frustrated sa area na iyan, baka maawa siya sa akin. sabi ni kuya, ano raw ang ginawa namin sa maragondon, sagot namin, wala, namasyal lang. natatawa siya sa amin.
i know weird at baka nga maisip din niya na masasamang loob kami. may bagong motorsiklo kasi na nakaparada sa tapat ng lugawan niya. mukhang kanya iyon. doon siya tumapat habang nakikipag-usap siya sa amin. nang mag-order ako ng softdrinks, sabi niya, ay wala, walang delivery. pero later on, naisip ko, baka ayaw lang niyang kumuha ng softdrinks sa loob ng eatery niya dahil maiiwan mag-isa ang tindahan niya at motorsiklo.
well, what do you know, sino nga ba ang di magdududa sa mga turistang lunes ng gabi kung mamasyal sa maragondon? may bitbit pang tsikiting. baka akala ni kuya ay props lang namin ang mga ito.
about writing
kakapakinig ko sa kantang your love na version ng mga batang contestant ng the voice na sina elha, paul at kate for months, gabi-gabi, marami akong na-realize.
ang pinakamagandang kumanta sa kanilang tatlo ay si kate. second si paul. third si elha, the one who won this round and the one who eventually won the whole contest.
kakapakinig ko i realized paul and elha were busy competing. kate was the only one singing. kate was the one who knew the song well and knew how to keep her voice in tune with the emotions of the song. e ano kung di siya makabirit, e ano kung medyo mababa ang tono niya, ang importante, she was one with what she was singing.
sa sining ng pagsulat, ganon din. na-realize ko, the writers who stay longer in the race are those who are writing. i mean, nagsusulat just for the sake of pagsulat. hindi nagpapa-impress. hindi naghahabol ng maisusumite sa klase. hindi nagmumuni. hindi nanlilito. hindi nagpapayo. hindi tumutugon sa pangangailangan ninuman o ng anuman like workshops, call for writing grants, contests!
nagsusulat sila kasi nae-enjoy nila ang pagtipa ng mga salita, ang tunog ng magkakasunod na titik, kataga, salita. kapag nae-enjoy mo ito, imposibleng hindi iyon tumagos sa mambabasa. kapag kumakanta ka at nae-enjoy mo ito, imposibleng hindi iyon tumagos sa nakikinig at nanonood sa iyo. that is what separates the real artist from the nangangarir artist.
i wish i could be that kind of writer. iyong nagsusulat lang kasi masayang kasama ang mga salita. iyong tipo ng napapangiti habang napaparami ang mga salita sa isang talata.
ang pinakamagandang kumanta sa kanilang tatlo ay si kate. second si paul. third si elha, the one who won this round and the one who eventually won the whole contest.
kakapakinig ko i realized paul and elha were busy competing. kate was the only one singing. kate was the one who knew the song well and knew how to keep her voice in tune with the emotions of the song. e ano kung di siya makabirit, e ano kung medyo mababa ang tono niya, ang importante, she was one with what she was singing.
sa sining ng pagsulat, ganon din. na-realize ko, the writers who stay longer in the race are those who are writing. i mean, nagsusulat just for the sake of pagsulat. hindi nagpapa-impress. hindi naghahabol ng maisusumite sa klase. hindi nagmumuni. hindi nanlilito. hindi nagpapayo. hindi tumutugon sa pangangailangan ninuman o ng anuman like workshops, call for writing grants, contests!
nagsusulat sila kasi nae-enjoy nila ang pagtipa ng mga salita, ang tunog ng magkakasunod na titik, kataga, salita. kapag nae-enjoy mo ito, imposibleng hindi iyon tumagos sa mambabasa. kapag kumakanta ka at nae-enjoy mo ito, imposibleng hindi iyon tumagos sa nakikinig at nanonood sa iyo. that is what separates the real artist from the nangangarir artist.
i wish i could be that kind of writer. iyong nagsusulat lang kasi masayang kasama ang mga salita. iyong tipo ng napapangiti habang napaparami ang mga salita sa isang talata.
Saturday, January 26, 2019
Ang Volunteer (Sanaysay)
ni Beverly Siy
Volunteer din ako noong Grade 6 ako sa library ng PCU Union Elementary School. Nagwawalis ako sa library, nag-aayos ng mga upuan at nagsosoli ng mga libro sa shelves pagkatapos ng klase. Hindi ako nagmamadaling makauwi dahil wala namang nagpapauwi sa akin, wala ring naghihintay na magulang. Walang magagalit. Wala ang nanay ko sa bahay ng tatay ko kasi hiwalay na sila noon, away sila nang away. Wala rin lagi ang tatay ko, nagbabarkada at nililigawan na ang babaeng magiging stepmother ko eventually.
Matandang babae ang librarian, sayang at di ko maalala ang pangalan niya ngayon. Siya ay payat at maliit, kaunti lang ang tangkad sa 11-year-old kong height. Dahil siguro sa sipag ko sa library ay inalok niya akong maging miyembro ng book club. Meron pala no'n. Siyempre, oo agad ako. Ang ibang members ay malulusog na bata, bilugan ang mga braso, at laging may sapin na lampin sa likuran, may dalang Coleman at baunan na inihanda ng kanilang yaya o magulang.
Isang beses ay pinag-storytell kami ng librarian sa mga kaeskuwela naming mas bata sa amin. Naroon din ang ilang mga guro. Nauna ako. Ang ikinuwento ko ay alamat ng bayabas. Walang libro, ang visual aids ko ay sarili kong mga drowing sa bond paper. Na puro stick figures. Pahiyang-pahiya ang adviser ko noon, si Mam Valenzona. Ampapangit daw ng drowing ko, sabi niya sa harapan, hindi raw dapat ganoon. Halatang hindi raw ako naghanda. Aba, best effort ko na kaya iyon. Nang mag-storytell si Ruth, isa ring book club member, pinuri niya ito. Sa harapan din. Ang ganda naman kasi ng mga drowing ni Ruth, may kulay pa, at ang tataba ng tauhan, katulad niyang malusog ding bata.
Nalungkot ako nang hapon na iyon, at nandoon uli ako sa library, nagwawalis, nag-aayos ng upuan, nagsosoli ng mga libro sa shelves. Maya-maya, lumapit sa akin ang aming librarian. May ikinabit siya na pin sa kuwelyo ng uniporme ko. Nalimutan ko na kung ano ang itsura ng pin, pero di ko malilimutan ang kulay nito: ginto. Sabi niya, Beverly, alam mo ba, ikaw ang pinakamahusay na miyembro ng book club natin.
Mula noon, tuwing umaga, pagkahipo ko ng pin sa aking kuwelyo, ganado akong lalabas ng pinto. Kasehodang walang almusal o walang magulang na nag-aasikaso, papasok at papasok ako. Kasi alam kong may naghihintay sa akin sa library: ang walis, ang upuan, ang libro, at ang mabait na nanay ng mga ito.
Tuesday, January 22, 2019
getting there
wah, work mode on na talaga ako, guise. eto na talaga. i can feel it in my bones.
galing ako sa board ng meeting ng phil. board on books for young people. ginanap ito sa bahay ni mam nina yuson sa san lorenzo village, makati. ang dami namin, mga 10! we talked about the upcoming events especially this april which is the literature month. aha! kaya siguro nabuhayan ako ng dugo, hahaha! andami kong narinig na magaganap sa abril. sa ccp kasi ay ang performatura lang. this time, i heard may writing camp, ang phil. international lit fest ng nbdb, ang paseminar ng reading association of the phils para sa mga guro, ang world book and copyright day.
hawak ko ang kalendaryo ko at nakabukas sa abril. isa-isa ko nang sinulatan ang mga petsa doon. kaya pala nagising na ako sa katotohanan. work work work na, may mga petsa na ang mga dapat pagtrabahuhan!
bukas, darating na dito si markus. ide-delegate ko na sa kanya ang performatura para makausad na kami diyan. darating na rin si erika. ibibigay ko na ang na folio. wala pa kaming managing editor. but that's ok. i'm also thinking of getting joyce ann, sana puwede siya. si ariane din dapat makapasok na ang batang iyon para maumpisahan na ang readathon. kayraming proyekto, so little time. bukas, tatapusin namin ang mga proposed budgets for the publications. andami pa naming deadline, i missed the gad deadline, kanina iyon. ang iso deadline, na-miss ko rin. lord, huwag ko naman sanang ma-miss ang sa ipcrf, ito iyong parang sukatan kung nakatrabaho ba ako nang maayos o hindi for 2018. kasi damay ang buong departamento kapag di ko iyan nagawa nang maayos.
thank god, really, for this team: diday, tase, jeef and opkors, ate marj. dami kong dapat ipagpasalamat for 2018. kasama sila doon.
teka ano pa ba?
1. walang major na sakit sa bahay
2. nakapagpahinga kahit kaunti during christmas season
3. nakapag-spend ng oras kasama ang mga bata
4. nakasama ang mga kapatid na sina colay at ancha
5. nakadalaw kina tisay noong dec. 25 at january 1
6. bonuses galing sa work, 70k buong taon, tama ba?
7. mga raket lalo na ang galing kay eros, pramis, nakapag-advance ako ng tatlong buwan sa stock market fund namin dahil sa raket na bigay niya
8. nakapag-ojt si ej sa ccp
9. mababait na boss like mam liebei and sir chris
10. natapos ang lahat ng proyekto lalo na ang malalaki tulad ng performatura sandwich event, batute event
11. may mga nakaaway sa work pero salamat at naresolb din specifically with pmsd hahaha ilang event ba iyon? kaloka!
12. wala na sa everyday workplace ko ang mga toxic na katrabaho, di ko na babanggitin dito. but lord, #neveragain
13. louise at roma para sa ambag nila sa lila, lord sana maimprenta na iyan this year
14. pagkaka-imprenta ng biyak
15. speaking engagements sa mga eskuwela like de la salle vermosa, cavite, signal village taguig high school,
16. opportunities to share -pro bono na mga talk like iyong sa san pedro, laguna, pup kahapon through ej, up diliman through chingbee
17. alok ni mam nida sa digital publishing, lord, sana kumita ito!
18. pagkakaimprenta ng... pukiusap. opkors, sinong makakalimot!?
19. pagkakaimprenta ng first love sa bad romance ng gantala
20. wala kaming major away ni papa p. thank you talaga, lord, sa mabuting asawa. noted po na less away kami this year. di na siya kasing mainitin ng ulo tulad ng dati
21. matagumpay na 75th bday celebration ni muma
22. nakabakasyon sa bataan with papa p.
23. nakasama ang mga pamangkin na sina iding, noah, dilat, kagome, bianca
24. mga kinita sa stock market. thank you po talaga, lord! sulit ang pagkukuripot ko sa sarili at sa pamilya
25. movies at home, chill lang
26. masasarap na tulog
27. mga nasasakyan ko sa araw-araw, sa mga nagpapaupo sa akin sa bus o sa dyipko
28. walang aksidente, walang nakaw
29. sa mga nagregalo ng libro, salamat po, you know lord that i seldom buy books i swear hahaha kaya binibigyan mo na lang ako, ano
30. friends who are so fucking reliable, they must be my mothers, yes mothers hahaha hilakboters, esbat, friends online, fb friends, bernard umali/sba community, prpb
31. literary friends who are inspiration, nakakainggit hahaha ayoko tuloy patalo
32. sobrang bait at generous na mentor at tatay-tatayan like sir vim nadera
33. pa-graduate na si ej
34. buhay pa ang kapatid kong si colay
35. mga saglit ko sa simbahan, saglit na pakikipag-usap sa diyos, sa universe, thank you!
36. library sa cellphone ko, library ng mga video tungkol sa stock market, leadership, at iba pang self-help na audio materials
37. mababait na kaopisina: mam minds, mam melissa, sir ed i, mam vicky, mam marivic, mam lilian, mam clottie, mam leila, mam luz, mam biring, ate bebot, miss rica, miss noi, mam chinggay, mam nikko, sir ronie, sir lino, mam eva, mam olive, mam bing, mam pachie, mam menchie, vim, miss sab, mam cristy, mam pinky, messengers na mababait, mam mylene, mam lani, fatima, acryt, mam elvie, sir edgar, sir luther, mam aiza
38. lgbt books for children project
39. trips to fo guang temple, laging masaya
40. time to blog, time to write in my journal, kahit saglit lang, at least nakakasulat pa rin
41. kapal ng mukha to vlog, haha, nag-e-enjoy akong talaga, lord. give me more confidence, ha?
42. kainuman friends like gabby, francis, chingbee and anna
43. ojts who worked so hard they should be financially compensated sa totoo lang!
44. kim for being so reliable during height of projects
lord, you have been so good to us. tulungan n'yo po akong makabayad ngayong 2019. medyo nagbabago na ako, i know, minsan, sinisita ko na rin ang sarili ko. minsan, di ko na ipinakikipaglaban ang mas maliit sa akin, lalo na iyong mga nasa kalsada. kasi nagsasawa na akong tumingin sa marurusing na paa, nakasahod na palad, nakahilata sa daan. huwag po sanang magasgas ang puso ko ng pang-araw-araw na tanawin na ito. give me new ideas to help solve the same old problems. help me, lord, na ma-maximize ko ang sarili kong talento para makatulong sa mas nangangailangan.
galing ako sa board ng meeting ng phil. board on books for young people. ginanap ito sa bahay ni mam nina yuson sa san lorenzo village, makati. ang dami namin, mga 10! we talked about the upcoming events especially this april which is the literature month. aha! kaya siguro nabuhayan ako ng dugo, hahaha! andami kong narinig na magaganap sa abril. sa ccp kasi ay ang performatura lang. this time, i heard may writing camp, ang phil. international lit fest ng nbdb, ang paseminar ng reading association of the phils para sa mga guro, ang world book and copyright day.
hawak ko ang kalendaryo ko at nakabukas sa abril. isa-isa ko nang sinulatan ang mga petsa doon. kaya pala nagising na ako sa katotohanan. work work work na, may mga petsa na ang mga dapat pagtrabahuhan!
bukas, darating na dito si markus. ide-delegate ko na sa kanya ang performatura para makausad na kami diyan. darating na rin si erika. ibibigay ko na ang na folio. wala pa kaming managing editor. but that's ok. i'm also thinking of getting joyce ann, sana puwede siya. si ariane din dapat makapasok na ang batang iyon para maumpisahan na ang readathon. kayraming proyekto, so little time. bukas, tatapusin namin ang mga proposed budgets for the publications. andami pa naming deadline, i missed the gad deadline, kanina iyon. ang iso deadline, na-miss ko rin. lord, huwag ko naman sanang ma-miss ang sa ipcrf, ito iyong parang sukatan kung nakatrabaho ba ako nang maayos o hindi for 2018. kasi damay ang buong departamento kapag di ko iyan nagawa nang maayos.
thank god, really, for this team: diday, tase, jeef and opkors, ate marj. dami kong dapat ipagpasalamat for 2018. kasama sila doon.
teka ano pa ba?
1. walang major na sakit sa bahay
2. nakapagpahinga kahit kaunti during christmas season
3. nakapag-spend ng oras kasama ang mga bata
4. nakasama ang mga kapatid na sina colay at ancha
5. nakadalaw kina tisay noong dec. 25 at january 1
6. bonuses galing sa work, 70k buong taon, tama ba?
7. mga raket lalo na ang galing kay eros, pramis, nakapag-advance ako ng tatlong buwan sa stock market fund namin dahil sa raket na bigay niya
8. nakapag-ojt si ej sa ccp
9. mababait na boss like mam liebei and sir chris
10. natapos ang lahat ng proyekto lalo na ang malalaki tulad ng performatura sandwich event, batute event
11. may mga nakaaway sa work pero salamat at naresolb din specifically with pmsd hahaha ilang event ba iyon? kaloka!
12. wala na sa everyday workplace ko ang mga toxic na katrabaho, di ko na babanggitin dito. but lord, #neveragain
13. louise at roma para sa ambag nila sa lila, lord sana maimprenta na iyan this year
14. pagkaka-imprenta ng biyak
15. speaking engagements sa mga eskuwela like de la salle vermosa, cavite, signal village taguig high school,
16. opportunities to share -pro bono na mga talk like iyong sa san pedro, laguna, pup kahapon through ej, up diliman through chingbee
17. alok ni mam nida sa digital publishing, lord, sana kumita ito!
18. pagkakaimprenta ng... pukiusap. opkors, sinong makakalimot!?
19. pagkakaimprenta ng first love sa bad romance ng gantala
20. wala kaming major away ni papa p. thank you talaga, lord, sa mabuting asawa. noted po na less away kami this year. di na siya kasing mainitin ng ulo tulad ng dati
21. matagumpay na 75th bday celebration ni muma
22. nakabakasyon sa bataan with papa p.
23. nakasama ang mga pamangkin na sina iding, noah, dilat, kagome, bianca
24. mga kinita sa stock market. thank you po talaga, lord! sulit ang pagkukuripot ko sa sarili at sa pamilya
25. movies at home, chill lang
26. masasarap na tulog
27. mga nasasakyan ko sa araw-araw, sa mga nagpapaupo sa akin sa bus o sa dyipko
28. walang aksidente, walang nakaw
29. sa mga nagregalo ng libro, salamat po, you know lord that i seldom buy books i swear hahaha kaya binibigyan mo na lang ako, ano
30. friends who are so fucking reliable, they must be my mothers, yes mothers hahaha hilakboters, esbat, friends online, fb friends, bernard umali/sba community, prpb
31. literary friends who are inspiration, nakakainggit hahaha ayoko tuloy patalo
32. sobrang bait at generous na mentor at tatay-tatayan like sir vim nadera
33. pa-graduate na si ej
34. buhay pa ang kapatid kong si colay
35. mga saglit ko sa simbahan, saglit na pakikipag-usap sa diyos, sa universe, thank you!
36. library sa cellphone ko, library ng mga video tungkol sa stock market, leadership, at iba pang self-help na audio materials
37. mababait na kaopisina: mam minds, mam melissa, sir ed i, mam vicky, mam marivic, mam lilian, mam clottie, mam leila, mam luz, mam biring, ate bebot, miss rica, miss noi, mam chinggay, mam nikko, sir ronie, sir lino, mam eva, mam olive, mam bing, mam pachie, mam menchie, vim, miss sab, mam cristy, mam pinky, messengers na mababait, mam mylene, mam lani, fatima, acryt, mam elvie, sir edgar, sir luther, mam aiza
38. lgbt books for children project
39. trips to fo guang temple, laging masaya
40. time to blog, time to write in my journal, kahit saglit lang, at least nakakasulat pa rin
41. kapal ng mukha to vlog, haha, nag-e-enjoy akong talaga, lord. give me more confidence, ha?
42. kainuman friends like gabby, francis, chingbee and anna
43. ojts who worked so hard they should be financially compensated sa totoo lang!
44. kim for being so reliable during height of projects
lord, you have been so good to us. tulungan n'yo po akong makabayad ngayong 2019. medyo nagbabago na ako, i know, minsan, sinisita ko na rin ang sarili ko. minsan, di ko na ipinakikipaglaban ang mas maliit sa akin, lalo na iyong mga nasa kalsada. kasi nagsasawa na akong tumingin sa marurusing na paa, nakasahod na palad, nakahilata sa daan. huwag po sanang magasgas ang puso ko ng pang-araw-araw na tanawin na ito. give me new ideas to help solve the same old problems. help me, lord, na ma-maximize ko ang sarili kong talento para makatulong sa mas nangangailangan.
Friday, January 18, 2019
bagsak na naman ism ko
from 7k gains early this week, naging almost 1k na lang. kaloka. dapat talaga binenta ko na, e. hintay-hintay pa akong tumaas. pera na naging bato pa.
let's wait kung tumaas uli gains ko next week. shet gusto ko na mag-sell para magka-gains ako uli. target is 10k per week ang earnings ko.
let's wait kung tumaas uli gains ko next week. shet gusto ko na mag-sell para magka-gains ako uli. target is 10k per week ang earnings ko.
a curated shelf
may proyektong inialok sa akin si czyka tumaliuan, ang owner ng book bar na kwago. ang title ng proyekto ay a curated shelf. batay sa pagkakaintindi ko, ito ay isang exhibit na magtatagal nang dalawang buwan na magtatampok ng 15 libro na nagdulot at nagdagdag ng pagkamalikhain ng featured na artist. so for example, ako. ano ang 15 books na nakaimpluwensiya sa akin bilang isang manunulat o bilang isang tao? ang mga libro ay ilalagay sa isang shelf sa loob ng kwago.
ang ganda ng idea, ano? sabi ko nga kay czyka, baka puwede naming ipropose ito sa ccp, kay miss rica. just like what happened to peek-a-book! sino-sino kaya ang mga writer at artist na magandang imbitahan dito? gusto ko diverse ang list, hehe!
nag-meeting kami kanina ni czyka, kasama din namin si roy, isa sa curators ng exhibit. ang una kong tanong, kailangan ba ay libro lang? shelf naman ang pisikal na espasyo, meaning, kaya nitong mag-accommodate ng iba pang item! para kasing nabo-boring-an ako kung libro lang. at napaka-complex kong tao, di lang libro ang nakakaimpluwensiya sa akin at sa aking paglikha. gusto ko ring ilagay ang mga retrato ng mga anak ko, ang memory ni genesis sa loob ng puso ko, ang pelikulang cinema paradiso, ang maliit kong writing table noon sa kamias, na na kay abi na yata, naku, nasaan na nga ba iyon, nalimutan ko na, ang sangkaterbang tiket ng bus sa bahay ko, sa bag ko, sa drawers ko sa opis, koleksiyon mula pa noong kolehiyo ako at hanggang ngayon, na sa di malamang dahilan ay di ko maitapon-tapon, ang nanlilimahid na sala ni tisay, ang mga bata sa lopez na siyang inspirasyon ng tesis ko noong kolehiyo sa kursong malikhaing pagsulat, ang mga liham ng mababait na mambabasa ng it's a mens world, and finally, mga libro. kailangan ko nang kunin kay eros ang kopya ko ng personal! hahanapin ko ang kopya ko ng virgintarian. ng una kong milenyo, na ginagawa kong thesaurus kapag nauubusan ako ng salita kapag ako'y nagsusulat. ng financial management books ni francisco colayco. koleksiyon ko ng journals. na gusto ko nang sulatang lahat. at nang magamit naman. kagaganda, nakatago lang.
hala, sobra na sa labinlima, puno na ang shelf. excited na ako wala pa nga, haha. sabi ko kanina kina czyka, ang hirap ng pinapagawa ninyo, kasi parang pinagmi-miss universe n'yo ang lahat ng paboritong libro sa utak ng writer. 15 lang matitira. matira, kanila korona. sana magawa ko ito nang maayos.
ang ganda ng idea, ano? sabi ko nga kay czyka, baka puwede naming ipropose ito sa ccp, kay miss rica. just like what happened to peek-a-book! sino-sino kaya ang mga writer at artist na magandang imbitahan dito? gusto ko diverse ang list, hehe!
nag-meeting kami kanina ni czyka, kasama din namin si roy, isa sa curators ng exhibit. ang una kong tanong, kailangan ba ay libro lang? shelf naman ang pisikal na espasyo, meaning, kaya nitong mag-accommodate ng iba pang item! para kasing nabo-boring-an ako kung libro lang. at napaka-complex kong tao, di lang libro ang nakakaimpluwensiya sa akin at sa aking paglikha. gusto ko ring ilagay ang mga retrato ng mga anak ko, ang memory ni genesis sa loob ng puso ko, ang pelikulang cinema paradiso, ang maliit kong writing table noon sa kamias, na na kay abi na yata, naku, nasaan na nga ba iyon, nalimutan ko na, ang sangkaterbang tiket ng bus sa bahay ko, sa bag ko, sa drawers ko sa opis, koleksiyon mula pa noong kolehiyo ako at hanggang ngayon, na sa di malamang dahilan ay di ko maitapon-tapon, ang nanlilimahid na sala ni tisay, ang mga bata sa lopez na siyang inspirasyon ng tesis ko noong kolehiyo sa kursong malikhaing pagsulat, ang mga liham ng mababait na mambabasa ng it's a mens world, and finally, mga libro. kailangan ko nang kunin kay eros ang kopya ko ng personal! hahanapin ko ang kopya ko ng virgintarian. ng una kong milenyo, na ginagawa kong thesaurus kapag nauubusan ako ng salita kapag ako'y nagsusulat. ng financial management books ni francisco colayco. koleksiyon ko ng journals. na gusto ko nang sulatang lahat. at nang magamit naman. kagaganda, nakatago lang.
hala, sobra na sa labinlima, puno na ang shelf. excited na ako wala pa nga, haha. sabi ko kanina kina czyka, ang hirap ng pinapagawa ninyo, kasi parang pinagmi-miss universe n'yo ang lahat ng paboritong libro sa utak ng writer. 15 lang matitira. matira, kanila korona. sana magawa ko ito nang maayos.
Thursday, January 17, 2019
wild stroke
dumating si sir hermie kanina at nag-stay siya hanggang mga 7 ng gabi. nagkakuwentuhan kami ng mga bagay-bagay, dumating din si mam chinggay at kinamusta si sir hermie, nagkakuwentuhan sila tungkol sa common friends nila na unfortunately ay nakaranas ng mga atake sa puso, mild stroke, high blood at iba pa. so naikuwento ni sir hermie nang mas detalyado ang nangyari sa kanya last year. he suffered a mild stroke last december.
wala raw kaabog-abog, walang dahilan, walang kahit ano, habang siya ay naghuhugas ng plato ay biglang hindi na niya maigalaw ang kanyang paa, binti at hita. nagsalita raw siya tungkol dito at kinausap ang kapatid na katabi niyang naghuhugas din ng plato. nagulat siya nang bigla itong magdesisyon na isugod siya sa st. clare. iyon pala ay blurred na pala ang kanyang pananalita. all along, akala niya ay maayos pa siya at walang problema sa pagsasalita. in 30 minutes, naisugod siya sa ospital. pagdating daw doon, sabi ng mga doktor, mabuting nadala na siya agad doon dahil kung hindi ay baka naparalisa na nang tuluyan ang kalahati ng kanyang katawan. tatlong araw siyang nag-stay sa ospital at pag-uwi niya, di pa rin daw niya naigagalaw ang kanyang paa, binti at hita. pero after a few days ay back to normal na ang kanyang mobility.
ang kuwento ni mam chinggay tungkol sa common friend nila ni sir hermie, nagte-text lang daw ito, nahulog ang cellphone at ang naalala nito na yumuko ito para pulutin ang nahulog. pero ang totoo pala ay hindi ito nakayuko. in short, nawalan ito nang kontrol sa upper body, bigla-bigla. nagpasugod daw ito agad sa ospital. eventually, nalaman daw ni mam chinggay na hindi pala totoong nagpasugod agad ito sa ospital. dahil tumatanggi daw ito. siguro ang iniisip ay ang hospital bills. so ilang oras pa ang lumipas bago ito nakumbinsing magpaospital. ayun, nagka-blood clot sa utak at ang resulta ay naparalisa ang kalahati ng katawan. ilang buwan na raw itong nagpapa-therapy as of today.
grabe! akala ko noon, stress ang dahilan kung bakit naaatake at naii-stroke ang isang tao. pero batay sa dalawang kuwentong ito, hindi pala. posible pala na walang trigger ang attack at stroke. nge, bakit ganon? ang hirap naman niyan, strike anytime, anywhere? wala ka nang iiwasan, ganon? kahit relaxed ka, puwede kang mabiktima? ano ang logic behind this?
naalala ko ang tatay ni poy, nagising in the middle of the night, naubo, tapos ayun, di na nahinto. naisugod sa ospital na incompetent. naisugod sa ikalawang ospital na maayos-ayos, na-comatose nang isang linggo, sa icu. pumanaw pagkatapos. ang verdict? aneurysm.
what is happening, world? population control? what? sagot!
wala raw kaabog-abog, walang dahilan, walang kahit ano, habang siya ay naghuhugas ng plato ay biglang hindi na niya maigalaw ang kanyang paa, binti at hita. nagsalita raw siya tungkol dito at kinausap ang kapatid na katabi niyang naghuhugas din ng plato. nagulat siya nang bigla itong magdesisyon na isugod siya sa st. clare. iyon pala ay blurred na pala ang kanyang pananalita. all along, akala niya ay maayos pa siya at walang problema sa pagsasalita. in 30 minutes, naisugod siya sa ospital. pagdating daw doon, sabi ng mga doktor, mabuting nadala na siya agad doon dahil kung hindi ay baka naparalisa na nang tuluyan ang kalahati ng kanyang katawan. tatlong araw siyang nag-stay sa ospital at pag-uwi niya, di pa rin daw niya naigagalaw ang kanyang paa, binti at hita. pero after a few days ay back to normal na ang kanyang mobility.
ang kuwento ni mam chinggay tungkol sa common friend nila ni sir hermie, nagte-text lang daw ito, nahulog ang cellphone at ang naalala nito na yumuko ito para pulutin ang nahulog. pero ang totoo pala ay hindi ito nakayuko. in short, nawalan ito nang kontrol sa upper body, bigla-bigla. nagpasugod daw ito agad sa ospital. eventually, nalaman daw ni mam chinggay na hindi pala totoong nagpasugod agad ito sa ospital. dahil tumatanggi daw ito. siguro ang iniisip ay ang hospital bills. so ilang oras pa ang lumipas bago ito nakumbinsing magpaospital. ayun, nagka-blood clot sa utak at ang resulta ay naparalisa ang kalahati ng katawan. ilang buwan na raw itong nagpapa-therapy as of today.
grabe! akala ko noon, stress ang dahilan kung bakit naaatake at naii-stroke ang isang tao. pero batay sa dalawang kuwentong ito, hindi pala. posible pala na walang trigger ang attack at stroke. nge, bakit ganon? ang hirap naman niyan, strike anytime, anywhere? wala ka nang iiwasan, ganon? kahit relaxed ka, puwede kang mabiktima? ano ang logic behind this?
naalala ko ang tatay ni poy, nagising in the middle of the night, naubo, tapos ayun, di na nahinto. naisugod sa ospital na incompetent. naisugod sa ikalawang ospital na maayos-ayos, na-comatose nang isang linggo, sa icu. pumanaw pagkatapos. ang verdict? aneurysm.
what is happening, world? population control? what? sagot!
Tuesday, January 15, 2019
kita sa stock market -glo
kumita ako sa glo kahapon ng around 2000 pesos.
bumili ako ng 20 shares noong dec 19 sa halagang 1980 pesos at naibenta ko siya lahat kahapon sa halagang P2080.
hindi eksaktong 2000 pesos ang kita dahil may buy and sell expenses ako which i peg at around 200. so 1800 ang kita, net.
sana lagi kong ma-document ang mga kita ko para mas lalo akong ma-motivate mag-buy and sell. till next trade!
bumili ako ng 20 shares noong dec 19 sa halagang 1980 pesos at naibenta ko siya lahat kahapon sa halagang P2080.
hindi eksaktong 2000 pesos ang kita dahil may buy and sell expenses ako which i peg at around 200. so 1800 ang kita, net.
sana lagi kong ma-document ang mga kita ko para mas lalo akong ma-motivate mag-buy and sell. till next trade!
Saturday, January 12, 2019
werk blues
hay, back to work na talaga! may ginawa ako for pasinaya at performatura kaya nandito pa ako sa office. buti talaga at walang multo, hehehe.
so umalis na si kim. nagpaalam siya last week. sasabihin sana niya sa akin nang personal pero dahil nakatunog na ako, sinabi kong sabihin na niya over the phone. hindi pa rin niya sinabi, so ang ginawa ko, inutusan ko siya to do something for na folio. ayun, bigla tuloy siyang napatawag. sabi niya, last day na raw niya iyon, di na niya kukunin ang na folio project. sige, ok, no problem. i did not ask her why hindi ko rin siya pinigilan, kasi, hello, alam ko na wala na siyang ganang magtrabaho dito.
ok lang naman sa akin, nanghinayang ako but i felt relieved! everyday when i see her, i feel i had to please her just to make her happy. at mabigat sa utak iyon, i mean, imbes na nag-iisip na ako ng estratehiya to employ all these great people of previous projects, eto, nadi-distract pa ako.
when i got to office that day, nagulat ako na naroon pa siya. hinintay pala niya ako, so nagpatawa ako, sabi ko, naku baka magkaiyakan pa tayo! tapos sabi niya, kailangan ko lang sabihin ang dahilan kung bakit aalis na ako. kasi daw dalawang buwan daw siyang walang sinuweldo, nov to dec. kasi hindi pa raw napi-print ang performatura book. e iyon ang kanyang output para masuwelduhan. tapos binibigyan ko na raw siya ng isa pang project e hindi pa nga tapos ang performatura book, so baka raw magsabay ang trabaho, mahirapan siya.
good points naman. tama naman. pero i think ang tunay na dahilan ay... she doesn't want to take orders from me anymore. she doesn't want to work with me anymore. kasi kung totoo ang mga pinagsasasabi niya, she can easily tell me these things at maaayos naman namin iyon. alam niyang madaling-madali sa opis namin ang pag-a-adjust ng work load. re: sahod, nagpapautang pa siya sa iba naming staff at ang pera na binibigay ko galing sa sarili kong bonus para magkabonus din sila (unfortunately, walang bonus ang mga project hiree ng gobyerno) ay ipinamigay din niya kina marj, jeef, diday at tase. she obviously didn't need the money. and lastly, ang alam ko, mayroon siyang ekstrang sahod na good for 2 months dahil nagkaroon siya ng proyekto na di namin inaasahang mapupunta sa kanya this year, particularly ay ang updated directory na iniwan ni... louise lopez.
so, anyway, ang assessment ko sa kanya ay she believes she has better ways of running the division, she wanted to lead too soon. kaya nagkakabangga kaming madalas. may mga task ako na di niya sinusunod dahil sa tingin niya may mas maganda siyang idea. i was very very careful not to hurt her feelings so i let her be. isang beses lang akong nag-flare up and that was when i already gave tasks to kuya jeef during pen congress and yet, ini-insist niya na ang mga task niya ang sundin ni kuya jeef. oh no. talagang nasabihan ko siya na huwag niyang palitan ang mga task na naibigay ko na sa ibang tao. at kung puwede sundin na lang niya ako. nakakaloka.
i think she gained too much confidence after the success of ani 40 and its launching. those projects heavily relied on her and her skills. wala akong masabi. ang galing talaga and on time naming nagawa ang mga bagay-bagay. pero i saw some small signs of future trouble. example, after the event, pinagagalitan niya ako along with stacy and diday about letting sir nonon talk to her during the program. siya kasi ang parang direktor, nasa tabi siya ng nagfa flash ng powerpoint presentation. si sir nonon, gusto sanang ipalabas ang video niya na hindi namin natesting before at hindi rin namin nakita before. so in short, ngayon pa lang magpe-play sa laptop, we were not sure kung magpe-play nga or kung ano ang laman ng video. i discouraged sir nonon in using the video. sabi ko, hindi na po puwede. pero nagpumilit siya, so i asked diday and tase to bring sir nonon to kim para ma-check kung puwede o di na talaga puwedeng mag-play ng video niya. so ayun, isa iyon sa sinita sa akin ni kim. di na ako umimik, natawa na lang ako. ipinagkibit-balikat ko ito.
anyway, ngayon ay 5 na lang kami. but i intend to hire erika, joshel and markus. i also met with nikki yap this morning. she's our new intern. sa feb daw ito mag-uumpisa sa amin. she will be in charge of writing/editing/proofreading, etc. sabi niya, may iba pa siyang blockmate na interesadong mag-intern sa amin, so magsasama pa siya ng mga 2 o 3. OMG, sana matuloy sila kasi kailangan talaga namin ng may mga writing at publishing background.
here's to our first month of the year. masalimuot, ano?!
so umalis na si kim. nagpaalam siya last week. sasabihin sana niya sa akin nang personal pero dahil nakatunog na ako, sinabi kong sabihin na niya over the phone. hindi pa rin niya sinabi, so ang ginawa ko, inutusan ko siya to do something for na folio. ayun, bigla tuloy siyang napatawag. sabi niya, last day na raw niya iyon, di na niya kukunin ang na folio project. sige, ok, no problem. i did not ask her why hindi ko rin siya pinigilan, kasi, hello, alam ko na wala na siyang ganang magtrabaho dito.
ok lang naman sa akin, nanghinayang ako but i felt relieved! everyday when i see her, i feel i had to please her just to make her happy. at mabigat sa utak iyon, i mean, imbes na nag-iisip na ako ng estratehiya to employ all these great people of previous projects, eto, nadi-distract pa ako.
when i got to office that day, nagulat ako na naroon pa siya. hinintay pala niya ako, so nagpatawa ako, sabi ko, naku baka magkaiyakan pa tayo! tapos sabi niya, kailangan ko lang sabihin ang dahilan kung bakit aalis na ako. kasi daw dalawang buwan daw siyang walang sinuweldo, nov to dec. kasi hindi pa raw napi-print ang performatura book. e iyon ang kanyang output para masuwelduhan. tapos binibigyan ko na raw siya ng isa pang project e hindi pa nga tapos ang performatura book, so baka raw magsabay ang trabaho, mahirapan siya.
good points naman. tama naman. pero i think ang tunay na dahilan ay... she doesn't want to take orders from me anymore. she doesn't want to work with me anymore. kasi kung totoo ang mga pinagsasasabi niya, she can easily tell me these things at maaayos naman namin iyon. alam niyang madaling-madali sa opis namin ang pag-a-adjust ng work load. re: sahod, nagpapautang pa siya sa iba naming staff at ang pera na binibigay ko galing sa sarili kong bonus para magkabonus din sila (unfortunately, walang bonus ang mga project hiree ng gobyerno) ay ipinamigay din niya kina marj, jeef, diday at tase. she obviously didn't need the money. and lastly, ang alam ko, mayroon siyang ekstrang sahod na good for 2 months dahil nagkaroon siya ng proyekto na di namin inaasahang mapupunta sa kanya this year, particularly ay ang updated directory na iniwan ni... louise lopez.
so, anyway, ang assessment ko sa kanya ay she believes she has better ways of running the division, she wanted to lead too soon. kaya nagkakabangga kaming madalas. may mga task ako na di niya sinusunod dahil sa tingin niya may mas maganda siyang idea. i was very very careful not to hurt her feelings so i let her be. isang beses lang akong nag-flare up and that was when i already gave tasks to kuya jeef during pen congress and yet, ini-insist niya na ang mga task niya ang sundin ni kuya jeef. oh no. talagang nasabihan ko siya na huwag niyang palitan ang mga task na naibigay ko na sa ibang tao. at kung puwede sundin na lang niya ako. nakakaloka.
i think she gained too much confidence after the success of ani 40 and its launching. those projects heavily relied on her and her skills. wala akong masabi. ang galing talaga and on time naming nagawa ang mga bagay-bagay. pero i saw some small signs of future trouble. example, after the event, pinagagalitan niya ako along with stacy and diday about letting sir nonon talk to her during the program. siya kasi ang parang direktor, nasa tabi siya ng nagfa flash ng powerpoint presentation. si sir nonon, gusto sanang ipalabas ang video niya na hindi namin natesting before at hindi rin namin nakita before. so in short, ngayon pa lang magpe-play sa laptop, we were not sure kung magpe-play nga or kung ano ang laman ng video. i discouraged sir nonon in using the video. sabi ko, hindi na po puwede. pero nagpumilit siya, so i asked diday and tase to bring sir nonon to kim para ma-check kung puwede o di na talaga puwedeng mag-play ng video niya. so ayun, isa iyon sa sinita sa akin ni kim. di na ako umimik, natawa na lang ako. ipinagkibit-balikat ko ito.
anyway, ngayon ay 5 na lang kami. but i intend to hire erika, joshel and markus. i also met with nikki yap this morning. she's our new intern. sa feb daw ito mag-uumpisa sa amin. she will be in charge of writing/editing/proofreading, etc. sabi niya, may iba pa siyang blockmate na interesadong mag-intern sa amin, so magsasama pa siya ng mga 2 o 3. OMG, sana matuloy sila kasi kailangan talaga namin ng may mga writing at publishing background.
here's to our first month of the year. masalimuot, ano?!
Wednesday, January 9, 2019
2019 things to do ko
Deposit 24k per month for stock market until dec 2019
Buy foreclosed property, house and lot
Buy sasakyan
Learn how to drive
Bahay pagdating ng 8 or 9pm
Publish lila
Finish illustrations for first love
Publish first love
St. peter plan 2k/month
Increase shares @ccp coop
Go to church/pray at least once a week
Write at least 1 book for 2019
Write/blog at least once a week, offset kung di kaya ng once a week basta dapat 48 entries for 2019
Umusad sa MA, mag inquire, mag-enrol, mag-honorable dismissal
earn at least 30k per month sa stock market
Ngayong maganda ang kita ko sa stock market, hindi na ako masyadong motivated na pumasok sa trabaho hahaha!
Subscribe to:
Posts (Atom)