ngayon ang libing ng ina ng kaibigan naming si maru. 55 lang si tita girlie. walang sakit. hindi naaksidente. namatay siyang natutulog.
noong biyernes ng gabi, nakiramay kami ni poy, at doon namin nalaman mula kay maru na hindi pa rin matukoy ng pamilya ang tunay na dahilan ng pagpanaw ng kanilang nanay. gulat na gulat sila dahil ang tatay nila ang may sakit sa puso, at ilang dekada na rin ito. ang papa nila ang umiinom ng gamot. ito ang binabantayan ng lahat. pero noong isang gabi, iyon na nga, ang kanila palang ina ang siyang papanaw nang di inaasahan.
wala naman daw unusual kay tita girlie. nagpamasahe daw ito bago matulog. at ang katabi nito sa kama ay si rain, ang 4 year old nitong apo kay maru. after that, hindi na nagising si tita girlie. dead on arrival sa ospital pagsapit ng umaga.
dati na raw nagpapamasahe si tita girlie kaya hindi nila ito tinitingnan bilang cause o nag-ambag sa cause of death.
totoong maganda sa katawan ang masahe. pero kailangan munang alamin ang kalagayan ng may katawan bago ito lapatan ng masahe.
paminsan-minsan ay nagpapamasahe din kami ni poy. noon ngang wedding anniversary namin last year, isa iyon sa mga ginawa namin. nagpamasahe kami sa isang spa sa anonas. we were feeling okay, neutral, hindi pagod, hindi rin super energetic. normal lang. we had regular amount of food. wala kaming ininom na alkohol. basta, walang weird sa loob at labas ng aming katawan.
noong nakadapa na kami, inumpisahan na ang masahe sa aking mga paa at binti. bigla akong nagka-runny nose. hindi ko pinansin. baka kako sa aircon lang, though hindi naman masyadong malamig noon. nakatungo ako sa butas ng massage bed. so tulo nang tulo ang "sipon" mula sa butas ng ilong ko. sinisinghot ko na lang pabalik para di tuluyang tumulo sa sahig. finally, noong pakiramdam ko ay sobra-sobra na ang "sipon" kumuha na ako ng isa pang towel at pinunasan ang ilong ko. pagtingin ko sa towel, ang itim-itim ng towel. wow, yak sabi ko. ano ba tong spa na to ang dudumi ng towel?
and then it hit me. hindi siya dumi. the black thing was actually blood.
nagdudugo na pala ang ilong ko the whole time!
napaupo ako agad. napatigil ang nagmamasahe sa akin. lumabas siya at pagbalik niya ay may towel na siyang iniaabot sa akin. basa ito at nakarolyo. ipatong ko raw sa ulo ko.
ginawa ko nga iyon at nag-robe ako. tumayo ako at dumiretso sa lababo ng cr ng spa. siyet, andaming dugo, parang regla. 2nd day, ganon. ang ilong ko!
si poy ay napaupo rin. nagulat siya, napatunganga. ganon ko siyang iniwan sa massage room.
sa cr, i checked my face. okey, normal. tiningnan ko rin ang mga mata ko. puti, walang broken veins, whatsoever. i checked my arms, wala namang pasa, walang sugat, okey. ilong ko lang talaga ang dinugo. nag-stay ako nang ilang minuto doon. hinga-hinga lang ako. pinakiramdaman ko ang sarili ko kung nahihilo ba ako o ano. hindi naman. good. so, bumalik na ako kay poy.
pinagpahinga muna ako ni poy bago ipina-resume ang masahe. ang naging theory naming lahat (ako, si poy, ang masahista ko at ang masahista ni poy), na-pressure daw ang veins sa ulo ko, particularly sa ilong ko nang magsimula ang pagmasahe sa aking talampakan at mga paa. nagka-surge ng dugo, at nag-shoot up ang dugo sa upper part ng aking katawan. and i believe ito nga ang nangyari sa akin.
at mayroon akong kutob na ganito rin ang nangyari sa katawan ni tita girlie. may pressure sa iba't ibang bahagi ng kanyang katawan. then there was a surge of blood that went directly to her head, to her brain. baka may pumutok na ugat or something. it was so fast, at dahil tulog siya, hindi siya nakasigaw sa sakit, hindi siya nakaangal o daing o ungol man lang. the vein bursted with blood at naapektuhan na ang buo niyang utak. the brain stopped communicating with the heart. they both went dead.
so unnecessary ang katamayan na ito ng ina ng kaibigan namin. kung hindi siguro siya nagpamasahe ay baka buhay pa siya ngayon.
hindi naman masama ang masahe per se, but i believe it should not be given to someone who is sleepy or who is most likely to fall asleep. kasi nga, may nagaganap sa loob ng ating katawan na hindi natin nasasaksihan. mahirap na, iisa lamang ang katawan. iisa lamang ang buhay.
Monday, June 26, 2017
180 items!
Lately, medyo negative ang nangyayari sa akin.
1. Hindi nakapag-deliver ng output ang art director namin, na friend ko, kinuha ko siya, I recommended him dahil mahusay at dahil kaibigan ko ay sigurado akong hindi ako ipapahiya. But I was so fucking wrong. Wala akong nai-present sa bosses ko. Deadline noong Friday. And I gave this person another chance. The deadline was kaninang 12midnight. Wala siyang reply. Ni ha, ni ho. Wala. I am so fucking pissed off.
Tapos a few minutes ago, chineck namin ni Poy ang FB ni friend. Well, what did we see, ampota, naglalaro siya the whole day! Yung game na may game pieces! Puro ganon ang wall niya today. Fuck it. Di na lang magsabi na, oy bebang sori ayoko na bigay mo na sa iba ang di ko natapos na trabaho. E di, malinaw sana sa akin, di ba? e, hindi, e. tangina lang talaga.
2. Binaha kami. Kahapon. Habang kami ay nasa robinson’s imus, umulan nang super lakas. Me kutob na akong me mangyayaring masama sa bahay namin. Na nilipatan namin noong marso lang, kalagitnaan ng tag-init. So akala naming lahat, ang super perfect ng bahay. At ng neighborhood. Well, well, well, bahain pala ang lugar na ito! At pinapasok ng baha ang likod ng bahay which is the kusina. Nadamay ang ref namin, pumasok ang baha sa sala. E yung nagdidivide sa kusina at sa sala ay isang book shelf na puno ng libro mula cuticle hanggang anit! So pag uwi namin, sinabi agad nina ej na pinasok ng baha ang sala, ang una kong naisip ay ang mga libro sa divider na book shelf. Kasi puro iyon pambenta ni poy. Thank god at lahat ng ito ay nakaplastik! So walang nasira. Ang nasira lang ay ang mga libro sa pinakamababang level ng mas maliit naming bookshelf na katabi ng divider. As of now, ayoko pa ring alamin kung ano-ano ang mga libro na iyon. Kanina, ipinalipat ko ke ate ang books at mga gamit na nakalapag sa sahig. Sabi ko, iakyat na lang muna lahat. Isang kahon ang ipinakita niya sa akin. Sabi niya, ate nabasa rin ito. Siyempre, ayokogng tingnan ang laman ng kahon. Si poy ang tumingin, sabi niya, yung mga gamit mo panturo ng ingles sa koreans. Im sure may iba pang documents at books na kasama ang mga gamit ko na iyon. As of now, ayoko munang malaman kung ano ang mga iyon.
3. Makakaltasan ako ng 13k sa sahod ko because of an error made by our staff in one of our Performatura contracts. The staff was much older than me. Matanda pa kay tisay. She’s been with ccp for almost three decades. The quality of her work is deteriorating according to ccp co-employees. So nung una, I was ok with it. Natatawa na lang ako. Hindi ko siya sinasabihan because of her age and years of work in ccp. Pero lately, nakakaloka na siya.
Naranasan kong makaltasan ng 3,500 because she missed to do a simple task that I asked her to do. And it was because she went out, she went to ncca to submit things for another project (nagsa-sideline, sabi nga ng isang employee na matagal na siyang kilala). Pinalampas ko iyon, kahit masakit sa dibdib ang 3,500. Because partly it was my fault too. nakalimutan kong ipaalala sa kanya ang task niya that day.
Now, 13k ang worth ng plane tickets na kailangan bayaran dahil ayaw ng budget division na i-charge iyon sa ccp. Because the plane tickets weren’t written in the contract that we submitted to them. Sino ang gumawa ng contract? Yung staff ng office namin na tinutukoy ko. OMG. Mauubusan ata ako ng pera dito hahaha! The only reason why I applied for this job is the sahod. Regular na sahod. For my children!
4. Kanina, napadaan kami ni poy sa filipiniana ng national book store. Isa na lang ang its raining mens. That was nice. Wala nang mens. That was good. Pero nalaman ko na naglabas ang anvil ng rizal without the overcoat ngayong 2017. And it was the original work. Nadagdagan lang ng one page intro, written by Ambeth last May 2017. I felt sad. I don’t know what happened to my translation. Hindi naman ako ina-update. Ipa-publish pa ba nila iyon? I don’t know. Nagustuhan kaya ni Ambeth ang translation ko? Baka hindi. Kaya nag-decide sila na ang i-publish ay iyong original pa rin. Hay. Fuck it. Nakakalungkot. Nakakababa ng self-esteem. Fuck, wala na naman akong librong lalabas this year. Fuck.
5. Then I saw my friends’ translations of foreign novels. At nainggit ako. Bakit di na ako kinuha? Di na rin siguro nagustuhan ang translation namin sa Paper Towns? But I believe it was really good! Ba’t ganon? Ang konsolasyon ko na lang, buntis at kapapanganak ko lang last year, and most of my friends’ translations were published last year. So, maybe, just maybe, it was because of my pregnancy and child birth kaya di na ako kinuha as translator. Hay. Sana nga. Tangina naman, ang hirap ng ganito.
Hay. Kung maire-record lang ang aktuwal kong buntong-hininga dito sa blog ginawa ko na, para talagang maramdaman ninyo ang kalungkutan ko’t matinding sama ng loob. Wala. Sobrang bad, bad day. Bad, bad week. Bad, bad whatever. Gusto kong sumigaw. Fuck it! Putangina n’yong lahat!
putangina lang! tangina n’yo!
Then I remember that for the past week, I have been using the gift of my friend, Ime. The gift is Santosha. Isa itong kuwintas na gawa sa iba’t ibang beads. 180 lahat. then you touch each one of them for something you are grateful with. I mean, isang bead, isang something to be thankful for. I felt happy every single time I did santosha. Usually, on my way to work ako. O kaya pauwi. Ang saya lang. akala mo you have nothing more to be thankful for, pero biglang may makakalkal ang isip mo, ting! Ayun, another bead is conquered!
Now that I remember the santosha, bigla kong naisip, mas marami pala akong dapat ipagpasalamat kaysa ikabahala o ikalungkot.
ito ang ilan:
1. dagat turned 2 last june 18! he is healthy, he is ok. and most of all, cute pa rin siya. mana sa mama, hehe!
2. isinabay namin dito ang pagse-celebrate ng father's day for poy. yey! tipid!
3. nakapag-celebrate kami sa eagle ridge golf and country club sa gen. trias, cavite. buong pamilya kami. kasama rin ang buong pamilya ni poy.
4. walang ibang tao sa place na iyon kundi kami! so para kaming nagrenta ng isang buong resort. seriously, napaisip ako kung bakit parang walang nakaisip na mag-celebrate doon ng father's day!
5. nakapag-overnight kami sa microtel eagle ridge branch for free. napanalunan ko ang room voucher sa pa-raffle ng ccp noong sportsfest!
6. nakapag-celebrate kami ng bday ni dagat kasama ang pamilya ko (tisay, incha, dilat, gome, colay, bianca, budang, kiss, at ej) a week earlier dahil iyon lang ang panahon na nakaluwas si incha sa maynila. sa bahay namin sa bacoor ito ginawa.
7. nakapagkuwentuhan kaming magkakapatid, nakapag-games, nagtawanan, nag-asaran. just like the good old times.
8. kahit kapos kami sa pera para ilabas sila at ikain sa resto, nakapaghanda naman kami sa bahay: carbonara (luto ni poy, mga P300 good for 20 pax), cake (sa isang tindahan ng tinapay sa palengke ng binakayan, P225), siomai (na binili ko nang isang pack for P65 at kami na ang nag-steam), isang manok sa uling roasters (kasi di hamak na mas mura kaysa andok's o baliwag, around P200, sori nalimutan ko ang eksaktong presyo), isang kilo ng indian mango (P20).
9. regalo ng verzo family kay dagat- isang plastic na motorsiklo, wow!
10. nakarating kami sa gen. tri nang ligtas kahit na biglang umulan nang malakas sa daan. hindi pa sanay si rianne sa long drive at first time niyang inabot nang mala-bagyong panahon habang nagmamaneho.
11. noong nag-emcee ako for word of mouth event sa BGC, nakabili ako ng mga regalo para kina rianne at poy sa art mart doon. ang hirap kasing bilhan ng regalo ang mga mahal sa buhay. parang naibigay mo na kasi ang lahat, di ba? so, ang saya ko nang makita ko ang ilang crafts booth sa art mart. isa doon ay yung binilhan ko ng copper wire craft. pinagawa ko ang key chain na hugis ngipin at sa loob nito ay pangalan ni rianne. hehe ang cute. mura pa! pinagawan ko rin si poy ng bookmark na may hugis book sa tuktok, may name na poy sa gitna at paikid-ikid na design sa dulo,
12. nakakita ako ng isa pang regalo for poy ngayong fathers' day. isang book tungkol sa pagpa-publish ng gawa ng mga bata! nabili ko sa booksale for P230 lang.
13. nang makita ko ang book na ito, wala pa akong pera no'n, tinanong ko ang store attendant kung puwedeng ipa-reserve na lang muna iyon. hurray, pumayag siya! so binalikan ko yung book after a few days, noong may pera na akong pambili.
14. si marj, ang aming office assistant na masipag at mabait
15. ang apat naming intern na napakabilis magsipagtrabaho at masiyahin. nababago nila ang mood ng munti naming opisina!
16. nai-deliver na at napapirmahan ang mga kontrata ng VLF 3 anthology authors. kailangan kasi naming humingi ng permit sa kanila para mailathala sa nasabing antolohiya ang kanilang mga gawa.
17. natagpuan ko na ang mga papeles na may kinalaman sa NCBD sa CCP. makakagawa na ako ng program for that day.
18. na-meet ko si carlos celdran sa isang meeting sa ccp. napiktyuran ko pa siya.
19. at noong tapos na ang meeting, papalabas na kaming lahat, at since kaming dalawa ang nasa dulo, hinagkan niya ako sa cheek! omg. putcha, bigla akong nahiya kahit beso-beso lang yun! wala akong pabango at patapos na ang araw, amoy-singit na ako!
20. i brought up the need for training of literary agents in the philippines during the apc meeting and sir chris approved of it.
21. arts ed will help in the ncbd event! maglo-launch sila ng my ccp story a child's activity book.
22. nakabili kami ng baby days na libro sa booksale robinsons imus. tungkol ito sa activities, ideas, and games for enjoying daily life with a child. it was just P10!
23. ngayong june, marami kaming shortened period because of holidays! shortened period means 8 hours lang kami sa office, maaga ang uwi. hurray! 1st shortened period was for the independence day.
24. 2nd shortened period was for the celebration of the end of ramadan.
25. lately, i find it easy to go to work. usually, isang van lang ako.
26. i also find it easy to get home. usually, van din. ang ginagawa ko na lang, para makatipid ay ang maglakad papasok ng subdivision. mahaba-haba rin pero ok lang, exercise na rin.
27. noong isang araw na naglakad ako papasok sa subdivision, may sumunod sa akin na aso. hindi ko ito pinansin pero hindi ako tinantanan nito at paangil-angil na siya. so, hinarap ko ito, voila! bigla itong naging mabangis. nagpanic ako, siyempre. iniumang ko ang baunan ko at nang point na iyon, umatras ang aso at may babaeng lumabas ng gate. dinistract niya ang aso sa pagbuntot at pag-angil sa akin. hurray!
28. nakatapos ako ng isang libro sa biyahe. ang title ay in the eyes of a healer. ganda. tungkol siya sa mga doktor sa pgh. cnf. edited by dok joti. doktor na tagalira din. bongga no? kasalukuyan siyang vp ng lira.
29. am reading i remember book of travel essays ni mam jing hidalgo. and so far, im liking it!
30. i found a cerveza negra beer in our ref. at inubos ko ito. yahoo! tas nung nalaman ni poy, naasar siya sa akin kasi rare daw iyon at regalo nina ina at partner sa kanya noong binyag ni ayin.
31. im seeing a college buddy active in FB again. he has experienced a lot of down times lately. and i am really really grateful he is up and running again. i love you badong. and wifey april!
32. ej got two unos in the past summer term. weee! wala na talaga ako pinoproblema sa batang iyan. hey, i think i raised him well. salute.
okay, too many to mention here. More than 180 items, yes!
O, ano, lungkot at sama ng loob? You still wanna mess with me?! Hindi n’yo ako matitinag, oy.
Mababaw kaligayahan ko, hah!
1. Hindi nakapag-deliver ng output ang art director namin, na friend ko, kinuha ko siya, I recommended him dahil mahusay at dahil kaibigan ko ay sigurado akong hindi ako ipapahiya. But I was so fucking wrong. Wala akong nai-present sa bosses ko. Deadline noong Friday. And I gave this person another chance. The deadline was kaninang 12midnight. Wala siyang reply. Ni ha, ni ho. Wala. I am so fucking pissed off.
Tapos a few minutes ago, chineck namin ni Poy ang FB ni friend. Well, what did we see, ampota, naglalaro siya the whole day! Yung game na may game pieces! Puro ganon ang wall niya today. Fuck it. Di na lang magsabi na, oy bebang sori ayoko na bigay mo na sa iba ang di ko natapos na trabaho. E di, malinaw sana sa akin, di ba? e, hindi, e. tangina lang talaga.
2. Binaha kami. Kahapon. Habang kami ay nasa robinson’s imus, umulan nang super lakas. Me kutob na akong me mangyayaring masama sa bahay namin. Na nilipatan namin noong marso lang, kalagitnaan ng tag-init. So akala naming lahat, ang super perfect ng bahay. At ng neighborhood. Well, well, well, bahain pala ang lugar na ito! At pinapasok ng baha ang likod ng bahay which is the kusina. Nadamay ang ref namin, pumasok ang baha sa sala. E yung nagdidivide sa kusina at sa sala ay isang book shelf na puno ng libro mula cuticle hanggang anit! So pag uwi namin, sinabi agad nina ej na pinasok ng baha ang sala, ang una kong naisip ay ang mga libro sa divider na book shelf. Kasi puro iyon pambenta ni poy. Thank god at lahat ng ito ay nakaplastik! So walang nasira. Ang nasira lang ay ang mga libro sa pinakamababang level ng mas maliit naming bookshelf na katabi ng divider. As of now, ayoko pa ring alamin kung ano-ano ang mga libro na iyon. Kanina, ipinalipat ko ke ate ang books at mga gamit na nakalapag sa sahig. Sabi ko, iakyat na lang muna lahat. Isang kahon ang ipinakita niya sa akin. Sabi niya, ate nabasa rin ito. Siyempre, ayokogng tingnan ang laman ng kahon. Si poy ang tumingin, sabi niya, yung mga gamit mo panturo ng ingles sa koreans. Im sure may iba pang documents at books na kasama ang mga gamit ko na iyon. As of now, ayoko munang malaman kung ano ang mga iyon.
3. Makakaltasan ako ng 13k sa sahod ko because of an error made by our staff in one of our Performatura contracts. The staff was much older than me. Matanda pa kay tisay. She’s been with ccp for almost three decades. The quality of her work is deteriorating according to ccp co-employees. So nung una, I was ok with it. Natatawa na lang ako. Hindi ko siya sinasabihan because of her age and years of work in ccp. Pero lately, nakakaloka na siya.
Naranasan kong makaltasan ng 3,500 because she missed to do a simple task that I asked her to do. And it was because she went out, she went to ncca to submit things for another project (nagsa-sideline, sabi nga ng isang employee na matagal na siyang kilala). Pinalampas ko iyon, kahit masakit sa dibdib ang 3,500. Because partly it was my fault too. nakalimutan kong ipaalala sa kanya ang task niya that day.
Now, 13k ang worth ng plane tickets na kailangan bayaran dahil ayaw ng budget division na i-charge iyon sa ccp. Because the plane tickets weren’t written in the contract that we submitted to them. Sino ang gumawa ng contract? Yung staff ng office namin na tinutukoy ko. OMG. Mauubusan ata ako ng pera dito hahaha! The only reason why I applied for this job is the sahod. Regular na sahod. For my children!
4. Kanina, napadaan kami ni poy sa filipiniana ng national book store. Isa na lang ang its raining mens. That was nice. Wala nang mens. That was good. Pero nalaman ko na naglabas ang anvil ng rizal without the overcoat ngayong 2017. And it was the original work. Nadagdagan lang ng one page intro, written by Ambeth last May 2017. I felt sad. I don’t know what happened to my translation. Hindi naman ako ina-update. Ipa-publish pa ba nila iyon? I don’t know. Nagustuhan kaya ni Ambeth ang translation ko? Baka hindi. Kaya nag-decide sila na ang i-publish ay iyong original pa rin. Hay. Fuck it. Nakakalungkot. Nakakababa ng self-esteem. Fuck, wala na naman akong librong lalabas this year. Fuck.
5. Then I saw my friends’ translations of foreign novels. At nainggit ako. Bakit di na ako kinuha? Di na rin siguro nagustuhan ang translation namin sa Paper Towns? But I believe it was really good! Ba’t ganon? Ang konsolasyon ko na lang, buntis at kapapanganak ko lang last year, and most of my friends’ translations were published last year. So, maybe, just maybe, it was because of my pregnancy and child birth kaya di na ako kinuha as translator. Hay. Sana nga. Tangina naman, ang hirap ng ganito.
Hay. Kung maire-record lang ang aktuwal kong buntong-hininga dito sa blog ginawa ko na, para talagang maramdaman ninyo ang kalungkutan ko’t matinding sama ng loob. Wala. Sobrang bad, bad day. Bad, bad week. Bad, bad whatever. Gusto kong sumigaw. Fuck it! Putangina n’yong lahat!
putangina lang! tangina n’yo!
Then I remember that for the past week, I have been using the gift of my friend, Ime. The gift is Santosha. Isa itong kuwintas na gawa sa iba’t ibang beads. 180 lahat. then you touch each one of them for something you are grateful with. I mean, isang bead, isang something to be thankful for. I felt happy every single time I did santosha. Usually, on my way to work ako. O kaya pauwi. Ang saya lang. akala mo you have nothing more to be thankful for, pero biglang may makakalkal ang isip mo, ting! Ayun, another bead is conquered!
Now that I remember the santosha, bigla kong naisip, mas marami pala akong dapat ipagpasalamat kaysa ikabahala o ikalungkot.
ito ang ilan:
1. dagat turned 2 last june 18! he is healthy, he is ok. and most of all, cute pa rin siya. mana sa mama, hehe!
2. isinabay namin dito ang pagse-celebrate ng father's day for poy. yey! tipid!
3. nakapag-celebrate kami sa eagle ridge golf and country club sa gen. trias, cavite. buong pamilya kami. kasama rin ang buong pamilya ni poy.
4. walang ibang tao sa place na iyon kundi kami! so para kaming nagrenta ng isang buong resort. seriously, napaisip ako kung bakit parang walang nakaisip na mag-celebrate doon ng father's day!
5. nakapag-overnight kami sa microtel eagle ridge branch for free. napanalunan ko ang room voucher sa pa-raffle ng ccp noong sportsfest!
6. nakapag-celebrate kami ng bday ni dagat kasama ang pamilya ko (tisay, incha, dilat, gome, colay, bianca, budang, kiss, at ej) a week earlier dahil iyon lang ang panahon na nakaluwas si incha sa maynila. sa bahay namin sa bacoor ito ginawa.
7. nakapagkuwentuhan kaming magkakapatid, nakapag-games, nagtawanan, nag-asaran. just like the good old times.
8. kahit kapos kami sa pera para ilabas sila at ikain sa resto, nakapaghanda naman kami sa bahay: carbonara (luto ni poy, mga P300 good for 20 pax), cake (sa isang tindahan ng tinapay sa palengke ng binakayan, P225), siomai (na binili ko nang isang pack for P65 at kami na ang nag-steam), isang manok sa uling roasters (kasi di hamak na mas mura kaysa andok's o baliwag, around P200, sori nalimutan ko ang eksaktong presyo), isang kilo ng indian mango (P20).
9. regalo ng verzo family kay dagat- isang plastic na motorsiklo, wow!
10. nakarating kami sa gen. tri nang ligtas kahit na biglang umulan nang malakas sa daan. hindi pa sanay si rianne sa long drive at first time niyang inabot nang mala-bagyong panahon habang nagmamaneho.
11. noong nag-emcee ako for word of mouth event sa BGC, nakabili ako ng mga regalo para kina rianne at poy sa art mart doon. ang hirap kasing bilhan ng regalo ang mga mahal sa buhay. parang naibigay mo na kasi ang lahat, di ba? so, ang saya ko nang makita ko ang ilang crafts booth sa art mart. isa doon ay yung binilhan ko ng copper wire craft. pinagawa ko ang key chain na hugis ngipin at sa loob nito ay pangalan ni rianne. hehe ang cute. mura pa! pinagawan ko rin si poy ng bookmark na may hugis book sa tuktok, may name na poy sa gitna at paikid-ikid na design sa dulo,
12. nakakita ako ng isa pang regalo for poy ngayong fathers' day. isang book tungkol sa pagpa-publish ng gawa ng mga bata! nabili ko sa booksale for P230 lang.
13. nang makita ko ang book na ito, wala pa akong pera no'n, tinanong ko ang store attendant kung puwedeng ipa-reserve na lang muna iyon. hurray, pumayag siya! so binalikan ko yung book after a few days, noong may pera na akong pambili.
14. si marj, ang aming office assistant na masipag at mabait
15. ang apat naming intern na napakabilis magsipagtrabaho at masiyahin. nababago nila ang mood ng munti naming opisina!
16. nai-deliver na at napapirmahan ang mga kontrata ng VLF 3 anthology authors. kailangan kasi naming humingi ng permit sa kanila para mailathala sa nasabing antolohiya ang kanilang mga gawa.
17. natagpuan ko na ang mga papeles na may kinalaman sa NCBD sa CCP. makakagawa na ako ng program for that day.
18. na-meet ko si carlos celdran sa isang meeting sa ccp. napiktyuran ko pa siya.
19. at noong tapos na ang meeting, papalabas na kaming lahat, at since kaming dalawa ang nasa dulo, hinagkan niya ako sa cheek! omg. putcha, bigla akong nahiya kahit beso-beso lang yun! wala akong pabango at patapos na ang araw, amoy-singit na ako!
20. i brought up the need for training of literary agents in the philippines during the apc meeting and sir chris approved of it.
21. arts ed will help in the ncbd event! maglo-launch sila ng my ccp story a child's activity book.
22. nakabili kami ng baby days na libro sa booksale robinsons imus. tungkol ito sa activities, ideas, and games for enjoying daily life with a child. it was just P10!
23. ngayong june, marami kaming shortened period because of holidays! shortened period means 8 hours lang kami sa office, maaga ang uwi. hurray! 1st shortened period was for the independence day.
24. 2nd shortened period was for the celebration of the end of ramadan.
25. lately, i find it easy to go to work. usually, isang van lang ako.
26. i also find it easy to get home. usually, van din. ang ginagawa ko na lang, para makatipid ay ang maglakad papasok ng subdivision. mahaba-haba rin pero ok lang, exercise na rin.
27. noong isang araw na naglakad ako papasok sa subdivision, may sumunod sa akin na aso. hindi ko ito pinansin pero hindi ako tinantanan nito at paangil-angil na siya. so, hinarap ko ito, voila! bigla itong naging mabangis. nagpanic ako, siyempre. iniumang ko ang baunan ko at nang point na iyon, umatras ang aso at may babaeng lumabas ng gate. dinistract niya ang aso sa pagbuntot at pag-angil sa akin. hurray!
28. nakatapos ako ng isang libro sa biyahe. ang title ay in the eyes of a healer. ganda. tungkol siya sa mga doktor sa pgh. cnf. edited by dok joti. doktor na tagalira din. bongga no? kasalukuyan siyang vp ng lira.
29. am reading i remember book of travel essays ni mam jing hidalgo. and so far, im liking it!
30. i found a cerveza negra beer in our ref. at inubos ko ito. yahoo! tas nung nalaman ni poy, naasar siya sa akin kasi rare daw iyon at regalo nina ina at partner sa kanya noong binyag ni ayin.
31. im seeing a college buddy active in FB again. he has experienced a lot of down times lately. and i am really really grateful he is up and running again. i love you badong. and wifey april!
32. ej got two unos in the past summer term. weee! wala na talaga ako pinoproblema sa batang iyan. hey, i think i raised him well. salute.
okay, too many to mention here. More than 180 items, yes!
O, ano, lungkot at sama ng loob? You still wanna mess with me?! Hindi n’yo ako matitinag, oy.
Mababaw kaligayahan ko, hah!
Saturday, June 10, 2017
Good points at Bad points- Wonder Woman
Gandang-ganda ako sa pelikulang Wonder Woman (WW). Napanood namin ito kagabi ni EJ.
Good points:
1. Ang perfect ng role para kay Gal GAdot, ang babaeng gumanap bilang Wonder Woman. Ang pretty niya, hindi nakakasawang panoorin sa big screen. Ang tangkad niya, ang sexy niya at sapat lang ang arte. Hindi mahusay na mahusay, ala-Nora Aunor ang acting at ang mga mata, pero ok lang kasi ‘yong genre ng pelikula, action-fantasy, hindi naman nangangailangan ng La Aunor kind of acting. So, para sa akin, sakto lang ang acting ni Gal. I also think na sakto lang din ang tunay na edad ni Gal sa kanyang role. Maiinggit siguro ako kung ang ikinast bilang WW ay mas bata. Itong si Gal ay 32 years old! Malapit sa edad ko, 33! Joke, 37 na ako, pero ayun nga, malapit pa rin, hindi ba?
2. Ang aastig ng action scenes, lalo na iyong mga bahagi na may mga slow motion. Hyper ang puso ko sa tuwing may sasagupain na kalaban si WW. Ang ganda rin ng mga anggulo, they really helped make her stronger, faster, more strategic sa kanyang pakikipaglaban. In short, mahusay ang direction. Congratulations sa director na si Patty Jenkins!
3. Nagustuhan ko na may love interest si WW. Ito ang aktor na si Chris Pine na gumanap bilang Capt. Steve Trevor. Ang real ni WW, naiinlab! Tulad ko, tulad mo, tulad nating lahat. At siyempre, nakikipaglandian. E, bakit ba, nataypan naman niya si Capt. Steve, e di go. Single naman silang pareho. Sa pelikulang ito, kahit gaano ka-super galing ang isang babae, ina-acknowledge na kailangan din ng lalaki bilang ka-equal. E, ang mga lalaki, kapag gumagawa ng pelikulang tungkol sa mga bayani, akala mo, e walang strong women sa buhay nila. At kung meron man, laging ka-sex lang ang role nito. O inspirasyon (kung ina ang supporting woman sa pelikula). Tse! Sa totoong buhay, hindi lang kami ka-sex, ‘no? At hindi lang kami inspirasyon. Sa totoong buhay, nagsu-supply at nag-e-enhance ng ideya ang mga babae sa bidang lalaki. Aminin.
4. Natuwa rin ako sa pagkaka-develop ng love story nina WW at Capt. Steve sa gitna ng digma. Logical na ma-in love sila sa isa’t isa, bukod sa ke ganda’t pogi nila, haha. Marami silang bonding moment (sa bath area ng mga Amazon, sa boat mula Themyscira patungong war zone, sa UK, sa mismong war zone, sa village, na kalaunan ay sinalanta ng German gas). Kung wasak ang kapaligiran, pag-ibig ang isa sa magbibigay ng kaayusan dito. Doon ko naisip na hindi rin talaga malayo na magkaasawahan ang mga tibak na namumundok. Yes, para sa akin, sila ay mga example ng WW at Capt. Steve sa Pilipinas.
5. I love the tiara. May meaning pala iyon. Ang tiara ni WW ay originally pag-aari ng kanyang auntie na si General Antiope. Si Antiope ang pinakamahusay na mandirigma sa Themyscira, ang paraiso ng mga Amazon na siyang lahi nina Antiope at WW. Ito rin ang nag-train kay WW simula pagkabata nito. Namatay na bayani si Antiope nang saluhin niya ang bala na dapat ay para kay WW. Ang tiara ay ipinamana ng nanay ni WW kay WW bago siya pumalaot sa mundo ng karaniwang tao. It’s like saying, may the spirit of the best Amazon be with you always. O, di ba, familiar eksena sa bahay bago tayo umalis? Me pabaon lagi si Nanay na makakatulong sa atin sa matitinding bakbakan sa labas: medalyon na galing kay Lola Lusing o rosaryo ni Auntie Ningning o baunan na binili ni Tatay Marcial o payong galing kay Papa Ronye. Lahat iyan, hindi lang basta medalyon, rosaryo, baunan o payong. Special sila kasi galing iyan kay Nanay, pamana ng kamag-anak, at may pintig ng ating kadugo, may kahulugan sa ating puso.
6. tawa ako nang tawa sa linya ni WW na, we realized that men are necessary for pro-creation but they are not really needed for women to experience pleasure. yeba! you go, baby! haha, anlakas talaga ng tawa ko sa sinehan!
Bad points:
1. Siyempre, sa mga eksena sa war zone, pumapasok sa isip ko ang Marawi. Marami akong kaibigan sa Marawi (na ngayon ay nasa Iligan na) at nakakapag-post sila ng picture ng mga kaibigan nilang di pa nakakalikas sa nasabing siyudad. Tadtad ng bala ang mga pader. May umuusok na kabahayan (dahil binomba ang mga ito). Nagkalat ang armadong kalalakihan. Sa WW, isang babae ang nakayakap sa isang bata, nagsusumbong sila kay WW tungkol sa sarili nilang village. Ang naiisip ko ay ang mga babae ng Marawi at ang kanilang mga anak. Walang masulingan sa gitna ng digma.
2. Ang chemist na nakaimbento ng poisonous gas ay isa ring babae. Si Doctor Maru. Though, nakakatuwa na chemist siya, matalino at determinado, ay evil naman. Ano ba? Sana ginawa na lang siyang lalaki. Wala namang kaso kung lalaki ang chemist na ito. Parang tanga ‘yong gumawa ng kuwento. Hindi pa itinodo ang women empowerment chorva.
3. Ano talaga ang super powers ng kontrabidang si Ares? Mala-Magneto ba na nakakapagmanipula ng metal/bakal? Mala-Night Crawler ba na nakakatagos kung saan-saan? E, parang walang sariling identity ang tao na ito. Ni walang special weapon. Inggitero lang sa human kind.
4. Hindi ko nagustuhan na gumagamit din ng dahas si WW. Para makapunta siya at masagip ang women and children sa village, nakipaglaban siya sa mga sundalong German. Ano kaya iyon, pumatay din siya? What if taga-kabilang panig ng digma si Capt. Steve? E, di mga British na sundalo ang dinahas at pinatay niya? May mali sa aspekto ng pagkatao na ito ni WW. Sana maayos ito ng creators para sa susunod na WW films.
Overall, maganda talaga ang pelikula. 500 stars ang rating ko rito. Panonoorin ko uli siya kasama si Papa P at si Bianca. (Libre naman, thank you sa aming magic sine card, kaya okey lang na magpaulit-ulit.)
Good points:
1. Ang perfect ng role para kay Gal GAdot, ang babaeng gumanap bilang Wonder Woman. Ang pretty niya, hindi nakakasawang panoorin sa big screen. Ang tangkad niya, ang sexy niya at sapat lang ang arte. Hindi mahusay na mahusay, ala-Nora Aunor ang acting at ang mga mata, pero ok lang kasi ‘yong genre ng pelikula, action-fantasy, hindi naman nangangailangan ng La Aunor kind of acting. So, para sa akin, sakto lang ang acting ni Gal. I also think na sakto lang din ang tunay na edad ni Gal sa kanyang role. Maiinggit siguro ako kung ang ikinast bilang WW ay mas bata. Itong si Gal ay 32 years old! Malapit sa edad ko, 33! Joke, 37 na ako, pero ayun nga, malapit pa rin, hindi ba?
2. Ang aastig ng action scenes, lalo na iyong mga bahagi na may mga slow motion. Hyper ang puso ko sa tuwing may sasagupain na kalaban si WW. Ang ganda rin ng mga anggulo, they really helped make her stronger, faster, more strategic sa kanyang pakikipaglaban. In short, mahusay ang direction. Congratulations sa director na si Patty Jenkins!
3. Nagustuhan ko na may love interest si WW. Ito ang aktor na si Chris Pine na gumanap bilang Capt. Steve Trevor. Ang real ni WW, naiinlab! Tulad ko, tulad mo, tulad nating lahat. At siyempre, nakikipaglandian. E, bakit ba, nataypan naman niya si Capt. Steve, e di go. Single naman silang pareho. Sa pelikulang ito, kahit gaano ka-super galing ang isang babae, ina-acknowledge na kailangan din ng lalaki bilang ka-equal. E, ang mga lalaki, kapag gumagawa ng pelikulang tungkol sa mga bayani, akala mo, e walang strong women sa buhay nila. At kung meron man, laging ka-sex lang ang role nito. O inspirasyon (kung ina ang supporting woman sa pelikula). Tse! Sa totoong buhay, hindi lang kami ka-sex, ‘no? At hindi lang kami inspirasyon. Sa totoong buhay, nagsu-supply at nag-e-enhance ng ideya ang mga babae sa bidang lalaki. Aminin.
4. Natuwa rin ako sa pagkaka-develop ng love story nina WW at Capt. Steve sa gitna ng digma. Logical na ma-in love sila sa isa’t isa, bukod sa ke ganda’t pogi nila, haha. Marami silang bonding moment (sa bath area ng mga Amazon, sa boat mula Themyscira patungong war zone, sa UK, sa mismong war zone, sa village, na kalaunan ay sinalanta ng German gas). Kung wasak ang kapaligiran, pag-ibig ang isa sa magbibigay ng kaayusan dito. Doon ko naisip na hindi rin talaga malayo na magkaasawahan ang mga tibak na namumundok. Yes, para sa akin, sila ay mga example ng WW at Capt. Steve sa Pilipinas.
5. I love the tiara. May meaning pala iyon. Ang tiara ni WW ay originally pag-aari ng kanyang auntie na si General Antiope. Si Antiope ang pinakamahusay na mandirigma sa Themyscira, ang paraiso ng mga Amazon na siyang lahi nina Antiope at WW. Ito rin ang nag-train kay WW simula pagkabata nito. Namatay na bayani si Antiope nang saluhin niya ang bala na dapat ay para kay WW. Ang tiara ay ipinamana ng nanay ni WW kay WW bago siya pumalaot sa mundo ng karaniwang tao. It’s like saying, may the spirit of the best Amazon be with you always. O, di ba, familiar eksena sa bahay bago tayo umalis? Me pabaon lagi si Nanay na makakatulong sa atin sa matitinding bakbakan sa labas: medalyon na galing kay Lola Lusing o rosaryo ni Auntie Ningning o baunan na binili ni Tatay Marcial o payong galing kay Papa Ronye. Lahat iyan, hindi lang basta medalyon, rosaryo, baunan o payong. Special sila kasi galing iyan kay Nanay, pamana ng kamag-anak, at may pintig ng ating kadugo, may kahulugan sa ating puso.
6. tawa ako nang tawa sa linya ni WW na, we realized that men are necessary for pro-creation but they are not really needed for women to experience pleasure. yeba! you go, baby! haha, anlakas talaga ng tawa ko sa sinehan!
Bad points:
1. Siyempre, sa mga eksena sa war zone, pumapasok sa isip ko ang Marawi. Marami akong kaibigan sa Marawi (na ngayon ay nasa Iligan na) at nakakapag-post sila ng picture ng mga kaibigan nilang di pa nakakalikas sa nasabing siyudad. Tadtad ng bala ang mga pader. May umuusok na kabahayan (dahil binomba ang mga ito). Nagkalat ang armadong kalalakihan. Sa WW, isang babae ang nakayakap sa isang bata, nagsusumbong sila kay WW tungkol sa sarili nilang village. Ang naiisip ko ay ang mga babae ng Marawi at ang kanilang mga anak. Walang masulingan sa gitna ng digma.
2. Ang chemist na nakaimbento ng poisonous gas ay isa ring babae. Si Doctor Maru. Though, nakakatuwa na chemist siya, matalino at determinado, ay evil naman. Ano ba? Sana ginawa na lang siyang lalaki. Wala namang kaso kung lalaki ang chemist na ito. Parang tanga ‘yong gumawa ng kuwento. Hindi pa itinodo ang women empowerment chorva.
3. Ano talaga ang super powers ng kontrabidang si Ares? Mala-Magneto ba na nakakapagmanipula ng metal/bakal? Mala-Night Crawler ba na nakakatagos kung saan-saan? E, parang walang sariling identity ang tao na ito. Ni walang special weapon. Inggitero lang sa human kind.
4. Hindi ko nagustuhan na gumagamit din ng dahas si WW. Para makapunta siya at masagip ang women and children sa village, nakipaglaban siya sa mga sundalong German. Ano kaya iyon, pumatay din siya? What if taga-kabilang panig ng digma si Capt. Steve? E, di mga British na sundalo ang dinahas at pinatay niya? May mali sa aspekto ng pagkatao na ito ni WW. Sana maayos ito ng creators para sa susunod na WW films.
Overall, maganda talaga ang pelikula. 500 stars ang rating ko rito. Panonoorin ko uli siya kasama si Papa P at si Bianca. (Libre naman, thank you sa aming magic sine card, kaya okey lang na magpaulit-ulit.)
Monday, June 5, 2017
Resorts World Lone Gunman Kuno
I am not buying the story of Resorts World Manila lone gunman.
Ilang araw ko na itong sinusubaybayan. Ang hatol ko: scripted ito.
Heto raw ang nangyari ayon sa mga report ng pulis at media.
1. May pumasok na lalaki, na mukhang foreigner, sa RW.
2. Walang nakapigil na security officer sa kanya.
3. Pagkapasok, saka niya inilabas ang armalite at pinaputok ito patungo sa kisame.
4. Dumiretso siya sa isang room na puro casino table, wala nang mga tao roon.
5. Niliyaban niya ang dalawang mesa.
6. Nagpunta siya sa taguan ng casino chips at nanguha ng chips.
7. Nagpunta sa hagdan (fire escape nga ba ang tawag dito, e ba’t walang tao, samantalang may sunog sa casino?).
8. Nakipagpalitan ng putok. Natamaan sa binti ang lalaki.
9. Nagtanggal ng maskara, umakyat pa more, umupo sa hagdan, paharap sa CCTV.
10. Umakyat sa 5th floor, pumasok sa room 510.
11. Nagbuhos ng gas, nagbalot ng kumot, niliyaban ang kumot at saka binaril ang sarili.
12. Beyond recognition ang natagpuang bangkay sa room 510. Beyond recognition dahil sa sunog na sunog ito.
13. Samantala, 37 ang patay dahil sa suffocation.
14. Sabi ng pulis, si Jessie Javier Carlos daw ang gunman, isang ex-employee ng Department of Finance, lulong sa sugal, napatalsik sa trabaho, baon sa utang.
15. Inilabas ang kanyang picture.
16. Inilabas ang kanyang magulang, na nag-sorry pa sa mga pamilya ng mga namatay.
17. May suspect, patay ang suspect, nagsori ang pamilya ng suspect. Magbabayad ng P1M ang RW sa pamilya ng bawat biktima. Tapos ang problema.
Pero ako, duda sa ipinapalabas na kuwento.
Ito ang mga naiisip ko:
1. May nagplano nito, at malamang ay hindi ito iisang tao, hindi si Jessie Javier Carlos.
2. Si Jessie ay either inakit ng pera, o tinakot na papatayin, pati na ang sarili nitong pamilya. Pero, definitely, siya ay nabayaran.
3. Siya ang nasa hagdan. Siya ang nagtanggal ng maskara.
4. Posibleng siya ang pumasok sa Room 510.
5. Pero ang natagpuang bangkay na beyond recognition ay hindi siya. RIP sa tao na binaril at sinunog ng mga nagplano ng kagaguhan na ito.
6. Si Jessie ay buhay at nagtatago somewhere. Iniisip niya kung paano ipapaliwanag sa mga anak ang lahat ng ito.
7. Ang bangkay na beyond recognition ay hindi nagsunog ng sarili bago nagbaril. Nauna ang baril bago ang sunog. Patay na ito bago nasunog. Dahil naniniwala ako na likas sa tao ang kumilos habang siya ay nasusunog. Hahakbang iyan, gagapang, definitely hindi mananatili sa iisang posisyon.
8. Ang natagpuang bangkay ay nakahiga, nakapatong ang armalite sa bandang dibdib. Wow, solemn ang kanyang kamatayan. Ganon?
9. Bakit magsusunog sa sarili ang suspek? Kasi ayaw niyang makilala siya. Pero bakit nagtanggal siya ng maskara sa hagdan? At paupo-upo pa siya roon? Dahil nagpapa-ID siya sa CCTV. Sadya iyon.
10. Bakit alam niya kung saan nakatago ang casino chips? Dahil may nag-tip sa kanya. Ang scriptwriter ng black comedy show na ito. Imposible ang sinasabi ng iba na dahil matagal na siyang nagka-casino doon ay nakabisa na niya ang taguan ng casino chips. Kung normal sa lahat ng regular casino goer ang makabisa o kahit man lamang malaman ang taguan ng casino chips, regular ang nakawan o attempt ng nakawan sa mga casino sa Pilipinas.
11. Pero may good news naman ako. Hindi sinasadya ng scriptwriter na may inosenteng madadamay. Nagulat sila na may mamamatay sa suffocation. At ang dami pa, 37. They instructed the gunman very well. “Wala kang babarilin na tao, wala kang papatayin. Magsusunog ka lang, para matakot ang mga tao at sila mismo ang lalayo sa iyo. Tatakas na ang mga iyan palabas ng casino. Then, follow the rest of the instructions.” Ang problema, marami pala ang mata-trap. Hindi ito na-foresee ng scriptwriter.
Palagay ko, a scriptwriter was hired to do this. A script that will serve as distraction sa mga nagaganap ngayon, particularly sa Mindanao. Maraming nagaganap doon na human rights violation, dulot ng kung sino-sino, mula sa gobyerno, rebelde at iba pang grupo.
Imbes na na-distract lang ang mga Pilipino, nagalit sila. Because they want justice. Justice that the body beyond recognition cannot bring forth. Justice that Jessie Javier Carlos story cannot deliver.
In short, akala ng scriptwriter, tanga ang lahat ng Pilipino, at agad na maniniwala sa kanilang kuwento.
Well, dear scriptwriter and your team, congratulations. Thirty seven, actually thirty eight, (isama na natin si beyond recognition guy), ang nasayang na buhay.
I am one of those who can tell the process of your writing.
Okey na sana, kaso, kulang sa research ang script. Katawa-tawa na nakalimutan ninyong sa Pilipinas, hindi sineseryoso ang mga fire safety and evacuation drill. Kaya marami sa atin ang hindi alam ang gagawin, marami ang natataranta, marami ang namamatay, kapag nariyan na ang tunay na sunog.
Sana tinanggal na lang sa script ang pagsusunog ng mga casino table. Sa pagpapaputok pa lang ng armalite ay tatakbo na ang mga tao. At proven naman na laging huli ang pagresponde ng awtoridad. Kaya may sunog man o wala sa casino area, aabot pa rin ang bida ng script ninyo sa room 510 at magbe-beyond recognition pa rin sa pagkatusta ang inilagay ninyo roon na bangkay.
Ilang araw ko na itong sinusubaybayan. Ang hatol ko: scripted ito.
Heto raw ang nangyari ayon sa mga report ng pulis at media.
1. May pumasok na lalaki, na mukhang foreigner, sa RW.
2. Walang nakapigil na security officer sa kanya.
3. Pagkapasok, saka niya inilabas ang armalite at pinaputok ito patungo sa kisame.
4. Dumiretso siya sa isang room na puro casino table, wala nang mga tao roon.
5. Niliyaban niya ang dalawang mesa.
6. Nagpunta siya sa taguan ng casino chips at nanguha ng chips.
7. Nagpunta sa hagdan (fire escape nga ba ang tawag dito, e ba’t walang tao, samantalang may sunog sa casino?).
8. Nakipagpalitan ng putok. Natamaan sa binti ang lalaki.
9. Nagtanggal ng maskara, umakyat pa more, umupo sa hagdan, paharap sa CCTV.
10. Umakyat sa 5th floor, pumasok sa room 510.
11. Nagbuhos ng gas, nagbalot ng kumot, niliyaban ang kumot at saka binaril ang sarili.
12. Beyond recognition ang natagpuang bangkay sa room 510. Beyond recognition dahil sa sunog na sunog ito.
13. Samantala, 37 ang patay dahil sa suffocation.
14. Sabi ng pulis, si Jessie Javier Carlos daw ang gunman, isang ex-employee ng Department of Finance, lulong sa sugal, napatalsik sa trabaho, baon sa utang.
15. Inilabas ang kanyang picture.
16. Inilabas ang kanyang magulang, na nag-sorry pa sa mga pamilya ng mga namatay.
17. May suspect, patay ang suspect, nagsori ang pamilya ng suspect. Magbabayad ng P1M ang RW sa pamilya ng bawat biktima. Tapos ang problema.
Pero ako, duda sa ipinapalabas na kuwento.
Ito ang mga naiisip ko:
1. May nagplano nito, at malamang ay hindi ito iisang tao, hindi si Jessie Javier Carlos.
2. Si Jessie ay either inakit ng pera, o tinakot na papatayin, pati na ang sarili nitong pamilya. Pero, definitely, siya ay nabayaran.
3. Siya ang nasa hagdan. Siya ang nagtanggal ng maskara.
4. Posibleng siya ang pumasok sa Room 510.
5. Pero ang natagpuang bangkay na beyond recognition ay hindi siya. RIP sa tao na binaril at sinunog ng mga nagplano ng kagaguhan na ito.
6. Si Jessie ay buhay at nagtatago somewhere. Iniisip niya kung paano ipapaliwanag sa mga anak ang lahat ng ito.
7. Ang bangkay na beyond recognition ay hindi nagsunog ng sarili bago nagbaril. Nauna ang baril bago ang sunog. Patay na ito bago nasunog. Dahil naniniwala ako na likas sa tao ang kumilos habang siya ay nasusunog. Hahakbang iyan, gagapang, definitely hindi mananatili sa iisang posisyon.
8. Ang natagpuang bangkay ay nakahiga, nakapatong ang armalite sa bandang dibdib. Wow, solemn ang kanyang kamatayan. Ganon?
9. Bakit magsusunog sa sarili ang suspek? Kasi ayaw niyang makilala siya. Pero bakit nagtanggal siya ng maskara sa hagdan? At paupo-upo pa siya roon? Dahil nagpapa-ID siya sa CCTV. Sadya iyon.
10. Bakit alam niya kung saan nakatago ang casino chips? Dahil may nag-tip sa kanya. Ang scriptwriter ng black comedy show na ito. Imposible ang sinasabi ng iba na dahil matagal na siyang nagka-casino doon ay nakabisa na niya ang taguan ng casino chips. Kung normal sa lahat ng regular casino goer ang makabisa o kahit man lamang malaman ang taguan ng casino chips, regular ang nakawan o attempt ng nakawan sa mga casino sa Pilipinas.
11. Pero may good news naman ako. Hindi sinasadya ng scriptwriter na may inosenteng madadamay. Nagulat sila na may mamamatay sa suffocation. At ang dami pa, 37. They instructed the gunman very well. “Wala kang babarilin na tao, wala kang papatayin. Magsusunog ka lang, para matakot ang mga tao at sila mismo ang lalayo sa iyo. Tatakas na ang mga iyan palabas ng casino. Then, follow the rest of the instructions.” Ang problema, marami pala ang mata-trap. Hindi ito na-foresee ng scriptwriter.
Palagay ko, a scriptwriter was hired to do this. A script that will serve as distraction sa mga nagaganap ngayon, particularly sa Mindanao. Maraming nagaganap doon na human rights violation, dulot ng kung sino-sino, mula sa gobyerno, rebelde at iba pang grupo.
Imbes na na-distract lang ang mga Pilipino, nagalit sila. Because they want justice. Justice that the body beyond recognition cannot bring forth. Justice that Jessie Javier Carlos story cannot deliver.
In short, akala ng scriptwriter, tanga ang lahat ng Pilipino, at agad na maniniwala sa kanilang kuwento.
Well, dear scriptwriter and your team, congratulations. Thirty seven, actually thirty eight, (isama na natin si beyond recognition guy), ang nasayang na buhay.
I am one of those who can tell the process of your writing.
Okey na sana, kaso, kulang sa research ang script. Katawa-tawa na nakalimutan ninyong sa Pilipinas, hindi sineseryoso ang mga fire safety and evacuation drill. Kaya marami sa atin ang hindi alam ang gagawin, marami ang natataranta, marami ang namamatay, kapag nariyan na ang tunay na sunog.
Sana tinanggal na lang sa script ang pagsusunog ng mga casino table. Sa pagpapaputok pa lang ng armalite ay tatakbo na ang mga tao. At proven naman na laging huli ang pagresponde ng awtoridad. Kaya may sunog man o wala sa casino area, aabot pa rin ang bida ng script ninyo sa room 510 at magbe-beyond recognition pa rin sa pagkatusta ang inilagay ninyo roon na bangkay.
endangered species
may ipinost ako sa FB wall ko tungkol sa sitwasyon ng Pilipinas at ang propriety ng pinakamataas na opisyal ng bansa. dinagsa ng haters ang aking wall. hindi ko ito inaasahan. akala ko ay marami sa FB friends ko ang pareho ko ng pananaw. at di ko man kapareho ay at least, matalino at may respeto ang pagpapahayag ng pagsalungat sa aking binitawang mga salita.
pero, hindi. nakakagulat ang naging batuhan ng salita: tanga ka, bobo ko, dutertards ka, dilawan ka, bayaran ka. at sari-saring mura.
nang panotoryus nang panotoryus ang mga salita, nagdesisyon akong ipatanggal sa wall ko ang aking post. yes, ipatanggal dahil hindi ako marunong mag-unpost, haha. ang ginawa ni papa p ay ginamit niya ang setting na only me, para ako na lang daw ang makakakita niyon. ito ang naging desisyon ko dahil nae-expose ako at ang aking pamilya sa haters, at... sa mga panganib.
baka bigla akong matokhang. o kahit sinong miyembro ng pamilya ko, dahil lang sa post na iyon.
mahirap na.
panahon pa naman ngayong cheapangga ang buhay.
pero, hindi. nakakagulat ang naging batuhan ng salita: tanga ka, bobo ko, dutertards ka, dilawan ka, bayaran ka. at sari-saring mura.
nang panotoryus nang panotoryus ang mga salita, nagdesisyon akong ipatanggal sa wall ko ang aking post. yes, ipatanggal dahil hindi ako marunong mag-unpost, haha. ang ginawa ni papa p ay ginamit niya ang setting na only me, para ako na lang daw ang makakakita niyon. ito ang naging desisyon ko dahil nae-expose ako at ang aking pamilya sa haters, at... sa mga panganib.
baka bigla akong matokhang. o kahit sinong miyembro ng pamilya ko, dahil lang sa post na iyon.
mahirap na.
panahon pa naman ngayong cheapangga ang buhay.
Thursday, June 1, 2017
commute from cavite
mula nang manirahan kami rito sa bacoor, sari-sari nang paraan ang natuklasan ko para makarating ng CCP. ang pinakamahaba ay 2.5 hrs, limang sakay. ang pinakamaikli ay 1.5 hrs, 2 sakay lang.
noong tuesday, 5 hours ako sa kalsada. 2.5 hours sa umaga, umalis ako ng bahay nang 7am, nakarating ako sa fairmont hotel nang 10am. um-attend ako ng launch ng national ip strategy of the philippines, event ng IPOPHL. natapos ito nang 5:30pm. umalis ako sa hotel, 5:45 pm, nakarating ako sa bahay nang 8:45 pm. umulan pa nang pagkalakas-lakas, bandang alas-otso.
imagine, ano, 5 hours sa kalsada. siyempre pagdating ko sa bahay gusto ko na lang humilata sa pagod. dahil hindi naman tuloy-tuloy ang biyahe na yun, palipat-lipat, patayo-tayo, palakad-lakad, pahabol-habol kaya. tas dagdag din sa pagod yung init.
mas malayo ang anonas sa ccp pero nakahanap ako ng paraan para mapabilis at maging convenient ang commute ko mula anonas pa-ccp. average travel time is 1 hr and 15 mins. rush hour yan sa lagay na yan ha.
itong galing sa cavite, tinutuklas ko pa. sabi ng mga opismeyt ko na taga cavite rin, ang tanging paraan to cut the travel time is to leave early. as in 5am daw ang alis sa bacoor. potah, 5am? bakit, sa batangas ba ang punta ko?! di ko talaga matanggap. 5am? seryoso? hay. there must be another way!
napansin ko na sobrang puno na ang mga bus na pa-lawton at baclaran pagdating sa bacoor. so kung sasakay ako ng bus, tatayo ako, makikisiksik ako at mahihipuan ako at magagalit ako sa kapwa ko pasahero hanggang sa baclaran. mga 40 minutes din yan ng buhay ko. pagdating sa baclaran, mababawasan ang mga pasahero pero malamang na nakatayo pa rin ako sa sobrang dami naming nakatayo. sa libertad na ako makakaupo. pero useless na rin kasi malapit na ang bus niyon sa ccp. P25.00 nga pala ang pamasahe, cheap, di ba?
kaya ang ginagawa ko ngayon, para maiwasan ko ang nakakagutay-gutay na sitwasyong pangkababaihan ay sumasakay ako ng baby bus (P9.00) sa tapat ng bukana ng perpetual village 8 (ito ang 2nd starting point, ang tunay na starting point ay ang bahay namin, sasakay ka ng P10 na pedicab mula sa bahay hanggang sa bukana ng perpetual village 8, bahagi ito ng brgy habay ng bacoor). so baby bus mula sa habay hanggang zapote or zapote kabila. yes as in dumadaan ang baby bus sa palengke! nakakaasar kasi sobrang sikip dito pero mas maigi na ito kasi sa baby bus, ako ay nakaupo at halos wala nang laman ang baby bus pagdating sa area na yun. minsan nga, ako na lang ang pasahero. and i like that.
pagdating sa zapote, minsan, sumasakay ako ng dyip pa-baclaran coastal P15.00 ang pamasahe. minsan, ang dyip ay ume-exit agad sa may zapote patungong coastal road. bawas, 30 minutes sa biyahe yun! pero kadalasan, ang dyip ay pumapasok pa ng las pinas. meaning, dadaan ng pulanglupa, bamboo organ (teritoryo ni tisay!) at kabihasnan ng paranaque. sa kabihasnan siya lalabas patungo sa coastal road. sa rutang ito, mula zapote hanggang baclaran ay 50 minutes. natitiis ko ito kasi nakaupo ako the whole time. so puwede akong matulog, magdasal, magmuni-muni etc.
pagdating sa baclaran, maghahagilap na ako ng FX o bus na pa-lawton. kung FX, P15 hanggang CCP. mahirap makipagbalyahan sa mga sumasakay ng FX. fierce sila ineng. so let them be na lang. mas preferred ko ang bus na galing ng alabang/las pinas kasi P12 lang hanggang CCP at madalas ay may upuan nang bakante ang mga ito (nagsisibabaan talaga ang mga utaw sa baclaran, it's the cubao mrt station of the south, laging pinakamarami ang bumababa diyan). mga 25 minutes ang biyahe mula baclaran hanggang ccp.
so medyo bangenge na ang lola pagdating sa work. lagi kong complaint ito nowadays. hindi ako makapaniwala kasi na magiging buhay ko ito araw-araw. No! hindi ko kaya. parang ngayon pa nga lang gusto ko nang sumuko. ang mahal, physically ang hirap, aksaya sa oras, ang commute mula bacoor to ccp.
pasensiya na, antagal-tagal kong walang blog entry tapos rant pa sa aking pagbabalik! hay, i just have to let this out. im sorry, my friend. this too shall pass. sana.
noong tuesday, 5 hours ako sa kalsada. 2.5 hours sa umaga, umalis ako ng bahay nang 7am, nakarating ako sa fairmont hotel nang 10am. um-attend ako ng launch ng national ip strategy of the philippines, event ng IPOPHL. natapos ito nang 5:30pm. umalis ako sa hotel, 5:45 pm, nakarating ako sa bahay nang 8:45 pm. umulan pa nang pagkalakas-lakas, bandang alas-otso.
imagine, ano, 5 hours sa kalsada. siyempre pagdating ko sa bahay gusto ko na lang humilata sa pagod. dahil hindi naman tuloy-tuloy ang biyahe na yun, palipat-lipat, patayo-tayo, palakad-lakad, pahabol-habol kaya. tas dagdag din sa pagod yung init.
mas malayo ang anonas sa ccp pero nakahanap ako ng paraan para mapabilis at maging convenient ang commute ko mula anonas pa-ccp. average travel time is 1 hr and 15 mins. rush hour yan sa lagay na yan ha.
itong galing sa cavite, tinutuklas ko pa. sabi ng mga opismeyt ko na taga cavite rin, ang tanging paraan to cut the travel time is to leave early. as in 5am daw ang alis sa bacoor. potah, 5am? bakit, sa batangas ba ang punta ko?! di ko talaga matanggap. 5am? seryoso? hay. there must be another way!
napansin ko na sobrang puno na ang mga bus na pa-lawton at baclaran pagdating sa bacoor. so kung sasakay ako ng bus, tatayo ako, makikisiksik ako at mahihipuan ako at magagalit ako sa kapwa ko pasahero hanggang sa baclaran. mga 40 minutes din yan ng buhay ko. pagdating sa baclaran, mababawasan ang mga pasahero pero malamang na nakatayo pa rin ako sa sobrang dami naming nakatayo. sa libertad na ako makakaupo. pero useless na rin kasi malapit na ang bus niyon sa ccp. P25.00 nga pala ang pamasahe, cheap, di ba?
kaya ang ginagawa ko ngayon, para maiwasan ko ang nakakagutay-gutay na sitwasyong pangkababaihan ay sumasakay ako ng baby bus (P9.00) sa tapat ng bukana ng perpetual village 8 (ito ang 2nd starting point, ang tunay na starting point ay ang bahay namin, sasakay ka ng P10 na pedicab mula sa bahay hanggang sa bukana ng perpetual village 8, bahagi ito ng brgy habay ng bacoor). so baby bus mula sa habay hanggang zapote or zapote kabila. yes as in dumadaan ang baby bus sa palengke! nakakaasar kasi sobrang sikip dito pero mas maigi na ito kasi sa baby bus, ako ay nakaupo at halos wala nang laman ang baby bus pagdating sa area na yun. minsan nga, ako na lang ang pasahero. and i like that.
pagdating sa zapote, minsan, sumasakay ako ng dyip pa-baclaran coastal P15.00 ang pamasahe. minsan, ang dyip ay ume-exit agad sa may zapote patungong coastal road. bawas, 30 minutes sa biyahe yun! pero kadalasan, ang dyip ay pumapasok pa ng las pinas. meaning, dadaan ng pulanglupa, bamboo organ (teritoryo ni tisay!) at kabihasnan ng paranaque. sa kabihasnan siya lalabas patungo sa coastal road. sa rutang ito, mula zapote hanggang baclaran ay 50 minutes. natitiis ko ito kasi nakaupo ako the whole time. so puwede akong matulog, magdasal, magmuni-muni etc.
pagdating sa baclaran, maghahagilap na ako ng FX o bus na pa-lawton. kung FX, P15 hanggang CCP. mahirap makipagbalyahan sa mga sumasakay ng FX. fierce sila ineng. so let them be na lang. mas preferred ko ang bus na galing ng alabang/las pinas kasi P12 lang hanggang CCP at madalas ay may upuan nang bakante ang mga ito (nagsisibabaan talaga ang mga utaw sa baclaran, it's the cubao mrt station of the south, laging pinakamarami ang bumababa diyan). mga 25 minutes ang biyahe mula baclaran hanggang ccp.
so medyo bangenge na ang lola pagdating sa work. lagi kong complaint ito nowadays. hindi ako makapaniwala kasi na magiging buhay ko ito araw-araw. No! hindi ko kaya. parang ngayon pa nga lang gusto ko nang sumuko. ang mahal, physically ang hirap, aksaya sa oras, ang commute mula bacoor to ccp.
pasensiya na, antagal-tagal kong walang blog entry tapos rant pa sa aking pagbabalik! hay, i just have to let this out. im sorry, my friend. this too shall pass. sana.
Service Charge
matagal ko nang alam ang service charge na ipinapataw ng restaurant sa mga customer. lagi kong nakikita iyan sa mga resibo at menu. dahil naging waitress ako noon, noong college days ko, natutuwa ako kapag ang isang restaurant ay nagpapataw ng service charge mula sa customers para sa mga empleyado nito.
pero recently, napag-isip-isip ko na isa na naman itong scheme ng mga kapitalista (mga may ari ng restaurant) para makaiwas sa pagbabahagi ng kanilang kita sa sariling empleyado. so imbes na kunin mula sa kanilang profit ang dagdag na kita para sa kanilang empleyado ay ipinapataw nila ito sa customer. intact ang profit ng may-ari ng restaurant. ang nagdurusa ay ang customer. samantalang, duty ng isang restaurant at ng mga empleyado nito ang magbigay ng magandang serbisyo sa customer. given iyon, given ang magandang serbisyo.
isa pang reason kung bakit hindi maganda na may service charge ang isang restaurant ay dumadaan pa sa may-ari ng restaurant ang perang kinukuha niya sa mga customer na dapat ay para naman sa mga empleyado nito. so naiipon ang pera na iyon sa kaha ni restaurant owner. at ang me hawak ng mga computation diyan ay ang restaurant owner dahil puro resibo naman ang pinag-uusapan (sa resibo nagre-reflect ang service charge, dito makikita ang amount na kinuha sa customer na siyang amount na dapat ay mapunta sa mga empleyado). so kung magkano ang compute ni restaurant owner as service charge, kung magkano ang ideklara niya, iyon ang ipapamahagi niya sa mga empleyado.
e, paano kung hindi siya honest? paano kung gahaman siya? which i think tama, as in gahaman siya, kasi ayaw nga niyang magalaw ang profit niya e kaya ipinapataw niya ang service charge sa customer. di ba? so, ano na? magkano ang tunay na nakakarating sa mga empleyado mula sa mga ibinabayad na service charge ng customer?
hay, ang mga kapitalista nga naman, kung ano-ano ang naiimbentong paraan para mapalagong lalo ang salapi. At kapangyarihan.
pero recently, napag-isip-isip ko na isa na naman itong scheme ng mga kapitalista (mga may ari ng restaurant) para makaiwas sa pagbabahagi ng kanilang kita sa sariling empleyado. so imbes na kunin mula sa kanilang profit ang dagdag na kita para sa kanilang empleyado ay ipinapataw nila ito sa customer. intact ang profit ng may-ari ng restaurant. ang nagdurusa ay ang customer. samantalang, duty ng isang restaurant at ng mga empleyado nito ang magbigay ng magandang serbisyo sa customer. given iyon, given ang magandang serbisyo.
isa pang reason kung bakit hindi maganda na may service charge ang isang restaurant ay dumadaan pa sa may-ari ng restaurant ang perang kinukuha niya sa mga customer na dapat ay para naman sa mga empleyado nito. so naiipon ang pera na iyon sa kaha ni restaurant owner. at ang me hawak ng mga computation diyan ay ang restaurant owner dahil puro resibo naman ang pinag-uusapan (sa resibo nagre-reflect ang service charge, dito makikita ang amount na kinuha sa customer na siyang amount na dapat ay mapunta sa mga empleyado). so kung magkano ang compute ni restaurant owner as service charge, kung magkano ang ideklara niya, iyon ang ipapamahagi niya sa mga empleyado.
e, paano kung hindi siya honest? paano kung gahaman siya? which i think tama, as in gahaman siya, kasi ayaw nga niyang magalaw ang profit niya e kaya ipinapataw niya ang service charge sa customer. di ba? so, ano na? magkano ang tunay na nakakarating sa mga empleyado mula sa mga ibinabayad na service charge ng customer?
hay, ang mga kapitalista nga naman, kung ano-ano ang naiimbentong paraan para mapalagong lalo ang salapi. At kapangyarihan.
Subscribe to:
Posts (Atom)