overwhelming day

papunta pa lang ng work, stressed na ako. nakatayo ako sa bus!

ipinagsiksikan ko talaga ang sarili ko sa loob at nang makakita ng hagdan, kahit may nakapatong na gamit, nakiupo talaga ako. More than 1 hour ang biyahe, ayokong tumayo the entire time!

buti na lang at umabot ako sa flag raising ceremony. so may maganda namang nangyari.

next na bad thing ay nabasa ko ang email nina ms tessa at ms august, key people sa wpip. nag-email kasi si marjorie sa kanila na hindi makakarating ang pera sa performers before the event. which i thought ay malinaw sa kanila lalo na kay ms tessa dahil lagi naman niyang sinasabi na ang mga performing group na lang daw ang maghahanap ng mga pondo. ang helobung na lang daw ang kailangan naming mabigyan ng pera dahil nga hindi yata ito makahanap ng pera para makapunta rito.

nakaka-high blood ang email. pabayani ang tessa! jusko e samantalang hindi nga siya nagsa-submit ng mga requirement na kailangan namin for contracts. pinadidiretso niya kami sa mga performer! so paisa-isa ang bigay, paisa-isa ang hingi. ok na iyong magalit sila dahil talagang wala kaming magagawa, late sila nagbigay ng mga info, late ding magagawa ang mga kontrata, late ding mari-release ang mga tseke.

gumatong pa itong si august. as usual, hindi na naman sila nag-usap-usap nina tessa. hindi yata nire-report ni tessa ang mga hindi niya nagagawa for this project.

sumasakit na nga ulo ko rito. hindi naman kanila ang pondo namin. humingi na nga lang kami sa ibang proyekto, gaganituhin pa kami.

nakakalito rin ang mga pinagagawa sa aming mga kontrata. sinunod namin ang production grants na kontrata ni ms nikki, ayun, di pala ubra kina mam liebei. kasi for liquidation ang mga ito. hindi kami nagpapa-liquidate ever. so, sabi ni mam liebei, baka magkamali kami sa mga hihingiin na document sa performers. baka mapasobra ang gastos nila tapos neto pala ng amount ang matatanggap nila. so eto, consult uli kami sa budget. di na pumayag ang budget, dahil nabanggit na raw dati na for liquidation na ang lahat. o di sige, larga na ang mga naunang documents.

anyway, ngayon namang gabi, ako ay naghahalungkat ng mga tula. marami pala akong tula na wala akong kopya. kung saan-saan ko pa hinanap. sa blog, sa gmail, at sa printed na kopya na ibinigay ko kay teacher fiona noon. natuklasan kong nag-eemail pala ako sa sarili ko ng mga tula ko. buti na lang. pero natuklasan ko rin na hindi reliable ang finder box ng blog. kasi kahit anong search and find ko sa salitang tula, hindi lumalabas ang lahat ng tula ko. so, kailangan ko yatang isa-isahin ang lahat. 700+ entries.

nahalungkat ko rin sa mga dati kong email ang mga rejection sa akin. ang mga application kong hindi nakapasa. ang mga proyektong hindi natuloy. dagdag lungkot. sad feelings.

gusto kong magsumite sa lira ng koleksiyon ng mga tula. alam kong mare-reject na naman ako rito pero, sayang naman kasi. at for the first time, natipon ko ang mga tula ko, puro nga lang maiikli. eto 30+ na pala. may isa pa akong tula na hindi ko makita ang kopya. ang title nito ay ang buhay ay tulad ng isang padulasan. alam ko, korni hahaha pero nalathala ito sa isang religious na publication thru jophen baui. piniem ko na siya, tinanong ko kung may naitago siyang kopya. sana meron.

sige, saka na ako mag-blog uli. ita-type ko pa ang iba kong tula.