nagsusulat pa ba ako?

lately, hindi. puro journal lang. hindi ako makasulat ng malikhaing akda! hindi ako makasulat ng intro sa lila. may tinanggap akong writing raket, deadline sa nov. 29. let's see kung kaya ko siyang ma-beat, hehe.

i miss you, my blog. i hope araw-araw kitang nasusulatan. hindi pa tayo nakaka-celebrate! 10 years na tayo, grabe. happy one decade.

hala. babawi ako sa iyo. baka sa christmas vacation.

alam mo ba lately, maisumbong ko lang sa iyo, ano, meron akong nararamdamang mga antagonism sa akin. sa work, oo pero im done with that. i mean, gets ko na bat ganon ang ilang tao sa akin sa work. insecure. hindi nai-insecure sa akin, mind you kundi nai-insecure sila na di nila mai-display enough ang kapangyarihan nila sa madlang pipol. gusto ko sana sabihan ng ay di ikaw na ang panginoon, go and multiply, hahaha! pero hindi nga work place people ang tinutukoy ko kundi mga kaibigan sa writing circles ko. gahd, baket parang bigla silang naging allergic sa akin? chine-check ko tuloy sarili ko kung nagbago ba ako. definitely, i became super determined sa stocks, sa pera. ayun lang. kasi gusto ko na nga mag-resign hahaha! aaa... alam ko na, sobra akong nagiging vocal lately sa mga ginawa ko in the past. para akong cheerleader ng sarili kong liga. panget ba iyon? panget talaga. kaya lang, paano naman malalaman ng iba kung hindi ko ikukuwento sa sambayanan? saka iniisip ko, baka may ma-inspire sa mga ginawa ko before, like yung sa dagdag dunong, at yung sa lira. anyway, may mga naungkat na bagay at damdamin. i was really hurt, hindi pa talaga naghihilom ang sugat na dulot ng isang insidente sa lira, hehe lalo na it was about my own personality: ang pag-iisip nang bongga tungkol sa pera. may nasaktan ba ako sa ginawa ko that time? i didn't know kung meron, baka pinagkuriputan, oo! pero nasaktan? kung meron, sana kinausap na lang ako, ano? nang magkalinawan.

nangingilo pa ako sa displacement, diskaril. oo nadiskaril na naman ang lola mo. una, nagka-work na naman ako. naging empleyado na naman ako, hay. pangalawa, lumipat kami ng bahay. nawala ang banal kong espasyo, ang bahay namin sa kamias for 15 years. wala akong sarili kong espasyo sa bahay namin ngayon sa cavite, kung saan-saan lang iyong mga abubot ko like hikaw, relo, bracelet. wala akong writing place, wala akong quiet place. meron naman akong cabinet, puro damit, haha! pero ang bag ko, kung saan-saan lang ipinapatong. ni wala akong mesa sa bahay, where i can sit sana and think and reflect. and write. and blog!

kaya gusto ko sa office. dito me sarili akong table. napakakalat niya ngayon, puro dokumento, libro, binder na libre sa mga seminar, invitations, kalendaryo at picture frames ng pamilya, pero ok lang. me sarili akong computer, upuan, munting espasyo. lahat ng gamit ko, in one place. ay, two places pala kasi meron din akong cabinet, nandoon ang isang pares ng sapatos na pampormal, at ilan sa mga libro ko at zines mostly from bltx. nagiging one piece ako sa office space ko. good. kaya lang, andami namang ginagawa sa araw, kaya sa gabi lang talaga ako nagkakaroon ng time to sit, think, reflect. pag tahimik na ang lahat. nakaka-miss ang eksenang ito sa buhay ko.