an invitation

may natanggap akong imbitasyon para sa farewell dinner para sa ambassador ng Czech na si Sir Jaroslav Olsa. sumagi sa isip ko ang magpunta dahil napakabuti ng tao na ito, napakasipag at napakaraming nagawa para sa literary community sa pilipinas. nauunawaan niya nang malalim ang impact ng mga cultural at artistic effort sa diplomasya at nation building. agad ko siyang piniem nang matanggap ko ang imbitasyon online. nagpasalamat ako sa efforts niya.

nakilala ko siya noong book launch ng ang manggagaway. ginanap ito sa bahay ng isang european na ambassador sa isang super high end na village sa makati. nakalimutan ko na kung paano kaming nakarating doon ni marjorie, commute malamang dahil ang kuripot ko sa transpo expenses, talaga naman, paano, ilokano na, intsik pa! dumalo ako ng book launch dahil isa ako sa translators ng dalawang kuwento sa librong iyon na kalipunan ng speculative fiction mulang central europe, at siya naman ay isa sa editors. proyekto niya ito katuwang ang visprint. napaka-warm ni sir olsa, parang matagal na kayong magkakilala kung kamayan ka niya at ngitian. ang tangkad-tangkad niya pero todo yuko siya kapag nag-uusap kayo. hay, sobrang charming din dahil palangiti at hindi nagpipigil ng tawa. basta ang gaan ng presence niya.

nakita ko kanina ang mga picture sa farewell dinner. tapos na pala. di ko na namalayan. pero nagpapasalamat din ako na di ako nagpunta dahil kung nagkataon ay baka ma-out of place lang ako. ang bongga ng mga bisita, malalaking tao sa literary and publishing community. at common denominator din na mayaman silang lahat. tipong nasa abroad kung long weekend. kung nagkataon, malamang na magko-commute na naman ako papunta doon, dyip, bus, tren at pagdating ng uwian ay makikiusap akong makisabay sa isa sa kanila hanggang sa kalsadang makakasakay ako ng dyip, bus, tren. pedicab pa nga, uy!

ang hirap ng mahirap. biruin mo, hindi pa sila naaawa sa akin, awang-awa na ako sa aking sarili.

recently din ay nag-talk ako sa isang sosyal na high school sa cavite. tinanguan ko dahil kaibigan ang nag-imbita. pero may kutob na ako sa mangyayari: di naman talaga interesado ang mga bata, naroon lang sila sa harap ko dahil required, at mabibilang lang sa palad ang makikinig. at dahil kaunti nga lang ang makikinig, walang magtatanong sa open forum. nangyari nga ang kutob ko!

nalungkot ako, siyempre. pero tanggap ko naman na. di talaga ako mabenta sa mga rich.

pang-poorita ang beauty ko, pangmasa, hahaha! di ko tuloy maiwasan na maikumpara ang mga rich school visit ko sa mga karanasan ko sa simpleng mga eskuwela at lalo na sa public schools. ibang-iba, mga besh. tagos sa puso ang appreciation nila sa iyo at sa mga akda mo, lalo at filipino. matatalino rin ang mga tanong sa open forum at q and a, handang-handa ang mga bata sa presensiya mo, ganern.

i really feel inferior when i am surrounded by rich people. ito na siguro ang pinanggagalingan ng sigasig kong makaipon at maging mas financially stable. kaya isip nang isip para madagdagan ang kita. sa loob-loob ko siguro'y "a, someday, di na ako magdidyip, bus, tren, pedicab. di na ako makikiusap, makikisakay, makikisabay, hanggang sa kalsadang me dyip, bus, tren. someday, may sarili na akong sasakyan. ako naman ang magmamaneho, at maiipit sa trapik! hahahaha!

ano ba itong pinagsasasabi ko, samantalang naalala ko lang ang kabutihan at cultural-based strategies ng ambassador na si sir jaroslav olsa?

sana ay dumami pa ang tulad niya.