payo sa baguhang manunulat

dapat huwag kang mahiya na magtanong ng writing assignment. manghingi ka, kung puwede naman.

sabi ko 'yan kay R, isang fresh graduate ng journalism sa isang state university.

nag-meeting kami para sa isang isyu ng komiks na bubunuin namin ngayong buwan na ito. sa sobrang dami ng nagpuntang writer, including senior writer na tulad ko, may dalawang attendee ang hindi nabigyan ng writing assignment. ang isa ay editor ng pang-high school na komiks na bubunuin din ngayong buwan na ito (siya lang mag-isa, kaya ok lang daw na wala siyang writing assignment mula sa department namin) at si R.

kinailangan kong tanungin si R kung may nakuha siyang writing assignment para masiguro ko na wala nga siyang natanggap pag ako ay nag-inquire na sa taong nagbibigay ng writing assignment. nang sabihin ni R na wala ngang naibigay sa kanya, sabi niya, okey lang po, okey lang po. at matindi ang pag-iling niya nang ituro ko ang taong nagbibigay ng writing assignment. wala pa akong sinasabi, hindi pa bumubuka ang bibig ko noon.

sabi ni R, expected ko naman po, kaya okey lang po. hindi na po. 'wag na po.

sabi ko, sayang naman ang punta mo rito at pakikipag-meeting sa amin kung hindi ka makakapagsulat sa susunod na isyu. itanong na natin at baka meron namang ibigay sa iyo.

ang tindi pa rin ng iling niya.

kaya nasabi ko ito:

dapat huwag kang mahiya na magtanong ng writing assignment. manghingi ka, kung puwede naman.

tapos nagkuwento ako sa kanya at sa katabi niya na fresh graduate din ng journalism at kasama rin naming writer ng komiks. sabi ko, kaya ako napunta rito ay dahil sa gawa ng anak ko. ang isina-submit ko kay sir ay tula ng anak ko. tapos ni-reject niya ito. tinanong niya ako kung interesado akong magsulat ng komiks na pambata. kahit wala akong experience ay inoohan ko ito, saka ako nagtanong ng writing assignment kay sir. ayun, binigyan naman ako. that was 5 years ago. minsan, sa isang isyu ay nakakadalawang kuwento ako. im so happy. after one year, nabigyan pa ako ng dagdag na assignment. ginawa akong scriptwriter para sa mainstay na character sa likod ng komiks namin.

sabi ko kay R, lagi akong humihingi ng assignment. ba't naman ako mahihiya? e ito ang talent ko, ang pagsusulat. kung gusto nating mabuhay dito, tayo ang hahanap ng isusulat, tayo ang hihingi ng isusulat. walang dapat ikahiya diyan. hindi naman tayo nagnanakaw.

habang nagsasalita ako ay namula nang husto ang mga mata ni R. tapos namula ang ilong niya. maya-maya, pahid na siya nang pahid ng kanyang panyo sa mukha. naiyak si R!

nailang na ako. hindi ko alam ang background ni R. bakit emotional siya pagdating sa raket? o sa mga writing assignment? ngayon lang kaya niya na-realize ang buhay-manunulat, isang type, isang tuka ang peg? na kailangan talaga e makapal ang mukha namin para mabuhay sa pagsusulat? o naiyak siya dahil may concerned sa kanya na kapwa manunulat?

i doubt it.

feeling ko, naiyak siya kasi nakakahiya nga naman iyong ganon, ang liit-liit na nga ng bayad sa amin, kailangan pa niyang hingiin ang isusulat niya, ang ikabubuhay niya. naiyak siya kasi nakakawasak ng pride ang ganon. pagkatapos mo nga namang mag-aral nang apat na taon, manghihingi ka lang pala ng raket, para makapagsulat, para magkapera.

well, ganon talaga. nakakaiyak. nakakawasak ng pride ang propesyon na ito. kaya nga siguro, walang nagtitiyaga sa pagsusulat. at iyong nagtitiyaga, iyong mga naiiwan, tapos na sa phase na iyan. hindi na nagugulat. ang iniisip na lang, bilang manunulat, paano niya maiimpluwensiyahan ang mambabasa? sa pamamagitan ng kanyang akda, paano niya mapapag-isip ang mambabasa na ang mundong ginagalawan nito ay nangangailangan ng kaunting pagbabago?