Buntalo (maikling sanaysay)

 Nakasulat uli ako kahapon!

Salamat sa Palihang Lila na inorganisa nina Ivie Urdas at Tala Tanigue. Salamat sa writing prompt mula kina Ivie at Cheska Lauengco: mga babae sa Olympics.

Matagal ko nang naiisip itong mga sinabi ko sa akda. Kaya natuwa ako na may writing prompt na para dito. At may palihan pa. Additional motivation para makapagsulat. Pero ang goal ko kahapon ay makatula. Umpisa na ng oras ng palihan ay naglilista pa lamang ako sa journal ng mga salitang associated sa boxing. Walang ni isang taludtod. So ni-let go ko muna ang tula.

Miss ko na ang palihan. First things first. In a matter of minutes, binago ko ang goal. Ginawa kong makapagsalang ng akda sa palihan. Kaya nagsulat na muna ako ng mga bagay na gusto kong sabihin.

Salamat sa mga nakasama kagabi: Ivie, Cheska, Kaye Oyek, Ka Adelma Salvador, Agatha Bagares, Lauren Chua, at Anna Liza Gaspar, na nakasakay ng kotse at lumilipat-lipat mula barangay hall hanggang munisipyo sa Ilocos, para lang sa mas maayos na internet. Salamat sa kuwentuhan, bahaginan ng talino, at komento sa mga akda.

Buntalo

ni Beverly Wico Siy

Hindi ko maintindihan kung bakit itinuturing na sports ang boxing.

Ang goal ay mapatumba ang kalaban sa pamamagitan ng rapidong mga suntok. Sa pamamagitan ng kirot. Itinatanghal na mahusay ang tao na nagdudulot ng kirot sa kapwa, gamit ang sariling kamao.

Sigurado ako, lalaki ang nag-imbento nito.

Kung nireregla ka ay di mo maiisip na gawing contest ang buntalan. Buntalo ang dapat itawag diyan. Talo ang sumusuntok at nasusuntok. Sa mata, ilong, bibig, dibdib… hindi dibdib, suso! Suso. Sikmura. Hindi sikmura. Tiyan! Tiyan na may bituka’t karugtong ng fallopian tubes, na karugtong ng matris, na binabahayan ng bata at pinagmumulan ng mens.

Reglamento pa lang, below the belt na.

Kung nireregla ka at boksingero, kailangan mong ipagdasal sa lahat ng diyos na huwag matapat sa araw ng dalaw ang araw ng basagan ng mukha at sikmura. Baka umapaw ang napkin mo habang sinasangga ang suntok ng iyong katunggali. Katunggali na ang puntirya ay ang namamaga mong mata at putok mong bukol sa sentido.

Foul.

Dahil walang tumatawag ng foul.

Sa loob at labas man ng ring.

Lalo na sa labas ng ring. Ang mga manonood, ay, ano pa nga ba kundi puro lalaki? Naghihiyawan. Nang walang mayaw. At kung may ma-knock out sa dalawang babae, sila pa ang unang nagdiriwang.

Ubos na ang oras. Pagang-paga na ang mukha ng magkalaban, pero wala pa ring bumabagsak. Sino sa kanila ang nakarami ng suntok, nagpakatas ng dugo, nakapagpaalog ng utak, nakapagpalamog ng laman? Sino ang nanalo?

Isang kamao ang itinaas sa ere!

At nagwagi na naman ang mga tite.