Do you have any story that you think the kids will love?
Join our pool of award-winning authors and start capturing the hearts of Filipino children! All you need to do is submit an original story that is child-friendly, fun to read, inspiring, and value-laden. You can submit your entries at seugenio@vibalgroup.com and atabuzo@vibalgroup.com from September 12 to December 31, 2018.
For more details, check out these photos.
#Vibal #VibalGroup
Saturday, September 22, 2018
Saturday, September 15, 2018
fillings, feelings
nakikinig ako kay amy winehouse, love is a losing game. si poy nagpakilala sa akin ke amy winehouse. ang husay naman kasi. ganda ng boses, suwabe. sakto timbre ng boses sa lungkot ng kanta, sa lungkot ng mga salita. andito pa ako sa office. may dadaluhan akong event bukas sa mibf, 9am, tapos may mga book signing at talk for the rest of the day. i feel sad, na-trigger yata ako sa talk kanina ni sir ramil digal gulle. he was our speaker for the demons, angels writing workshop na handog na activity ng intertextual division para sa will you still love me festival of arts and mental resilience.
the activity aims to help people to see writing as a way to cope with mental conditions. ang daming ikinuwento ni sir ramil, pati yung experiences niya as a sufferer, inilahad din niya ang meaning ng mga mental health terms like delusions (ako si hesus, ako!), hallucinations (nakakakita ng umiilaw na chippy, nova at iba pang sitsirya, kasinlakas ng ilaw sa concerts), basta ang dami kong natutuhan. ikinuwento rin ni sir ang episode niya when he wanted to commit suicide after an ordinary day in his life. kumakain lang daw siya sa isang karinderya pagkatapos bumili ng mga t-shirt sa quiapo para sa kanilang arnis group. walang special reason, at all. tas habang kumakain siya, nagdesisyon na siyang magpakamatay, pinlano niyang gawin ito sa mataas na connecting bridge sa moa, so bumiyahe pa siya pa-moa, imagine? kakaiba pala, ano? hindi pala extreme feelings ang biglaan mong mararamdaman kapag naiisip mong magpakamatay. mabuti na lang daw pagdating niya sa bridge ay sarado ito. dahil may magaganap doon na malaking event. hinarang siya ng guwardiya. pero di raw siya nagpaawat agad. umikot siya at sinubukan niyang lumusot sa ibang daanan para makarating pa rin sa bridge. ayun, awa ng diyos, sarado lahat at may guwardiya. kasi nga, may malaking event. natatawa si sir habang nagkukuwento, pero i know, he was serious at talagang naranasan niya iyon.
this session reminded me of my own decision to take my own life when i was just 13. taena, i know sobrang madrama at parang hindi ako, ano? well, friend, ganon talaga, your 13 year old self is the stupidest teenager that you will ever meet in your whole life. ano ginawa ko non? uminom ako ng isang banig ng gamot, biogesic yata pero medyo green e, at pake-pakete ng vitamins. marami iyon, kasi naalala ko, inilagay ko ang mga ito sa ilalim ng mga damit ko. at na-cover ng mga ito ang lapad ng cabinet ko. ganon karami. bago ko ininom ang mga ito, nagsulat pa ako ng suicide note. sabi ko sori tapos sabi ko mahal ko kayo tapos inisa isa ko si daddy, si colay, pinsan kong sina dona, loraine, jo at iba pa. iyak ako nang iyak habang sinusulat ko ang mga iyon. how did i come to that point? i was having problems with my dad dahil hindi ko makasundo ang stepmother ko. lagi ko ring kaaway noon si colay, si colay who had her own room at that time, the fuck di ba samantalang ako ang panganay. sobrang lungkot lang, and i felt wala namang mawawala kung wala ako. i mean, intact lahat ng mundo nila ke naroon ako o wala. walang difference, walang kuwenta ang presence ko. i also had nothing to achieve, i mean, wala akong goal at that time. baka mid-school year kaya walang kailangang gawin o tapusin. wala namang makakahalata kung wala ako, kasi tatay ko, minsan di naman kami sinisilip, ang busy niya sa buhay niya. nanay ko, wala, kasalukuyang nagpapakamatay sa pagkayod para ipambuhay kina ancha, kim at sa bago niyang baby na si budang. stepmother ko, sobrang nosy wala sa lugar, di ko naman nanay. mga pinsan ko, busy sa sarili nilang buhay. ganung feeling.
so pagdating ng gabi, mga 8 siguro, kinain ko isa-isa yung mga gamot at vitamins. pop, lagok, pop, lagok, tapos humiga na ako. tapos tulo lang nang tulo luha ko. sakit dibdib ko. bigat-bigat. putcha, thirteen, would you believe?
of course, di pumasok sa isip ko na magsu-survive ako! nagtaka ako na nagising ako. bakit? naiiyak ko na lahat ng iyak ko, a. at bakit parang ang lakas ko pa nga at ang aliwalas na ng lahat. hindi gumana ang mga gamot? kulang? epic fail ang suicide.
at thirteen.
sobrang naeeskandalo ang present self ko! haha! putcha, pano kung nategi ako doon, ano na lang, wala na, the end na kuwento ko? sad, sobra. at ang tanga, sobra. suwerte ko talaga hindi ako namatay. after that, hindi na ako nagtangka pa kahit kailan. naglayas ako, nakipagsagutan ako sa nanay ko, nabuntis ako, pero hindi na ako nagtangkang mag-suicide. kanina, naungkat sa alaala ko ang eksenang ito tapos nangilid luha ko. huy, sobrang bonus lang talaga na nabuhay ako, meron akong suspetsa na hindi naibsan ang lungkot na naranasan ko that day. nandito lang ito somewhere sa dibdib ko. im just too busy to let it take over. im too busy to remind myself that i've came a long way na pala. congratulations, buhay ka pang tangina ka. so kanina during the session, narealize ko, baka kailangan ko lang pala talagang isulat ang mga nararamdaman ko. paisa-isang salita. hanggang sa mailabas ko itong lahat.
the activity aims to help people to see writing as a way to cope with mental conditions. ang daming ikinuwento ni sir ramil, pati yung experiences niya as a sufferer, inilahad din niya ang meaning ng mga mental health terms like delusions (ako si hesus, ako!), hallucinations (nakakakita ng umiilaw na chippy, nova at iba pang sitsirya, kasinlakas ng ilaw sa concerts), basta ang dami kong natutuhan. ikinuwento rin ni sir ang episode niya when he wanted to commit suicide after an ordinary day in his life. kumakain lang daw siya sa isang karinderya pagkatapos bumili ng mga t-shirt sa quiapo para sa kanilang arnis group. walang special reason, at all. tas habang kumakain siya, nagdesisyon na siyang magpakamatay, pinlano niyang gawin ito sa mataas na connecting bridge sa moa, so bumiyahe pa siya pa-moa, imagine? kakaiba pala, ano? hindi pala extreme feelings ang biglaan mong mararamdaman kapag naiisip mong magpakamatay. mabuti na lang daw pagdating niya sa bridge ay sarado ito. dahil may magaganap doon na malaking event. hinarang siya ng guwardiya. pero di raw siya nagpaawat agad. umikot siya at sinubukan niyang lumusot sa ibang daanan para makarating pa rin sa bridge. ayun, awa ng diyos, sarado lahat at may guwardiya. kasi nga, may malaking event. natatawa si sir habang nagkukuwento, pero i know, he was serious at talagang naranasan niya iyon.
this session reminded me of my own decision to take my own life when i was just 13. taena, i know sobrang madrama at parang hindi ako, ano? well, friend, ganon talaga, your 13 year old self is the stupidest teenager that you will ever meet in your whole life. ano ginawa ko non? uminom ako ng isang banig ng gamot, biogesic yata pero medyo green e, at pake-pakete ng vitamins. marami iyon, kasi naalala ko, inilagay ko ang mga ito sa ilalim ng mga damit ko. at na-cover ng mga ito ang lapad ng cabinet ko. ganon karami. bago ko ininom ang mga ito, nagsulat pa ako ng suicide note. sabi ko sori tapos sabi ko mahal ko kayo tapos inisa isa ko si daddy, si colay, pinsan kong sina dona, loraine, jo at iba pa. iyak ako nang iyak habang sinusulat ko ang mga iyon. how did i come to that point? i was having problems with my dad dahil hindi ko makasundo ang stepmother ko. lagi ko ring kaaway noon si colay, si colay who had her own room at that time, the fuck di ba samantalang ako ang panganay. sobrang lungkot lang, and i felt wala namang mawawala kung wala ako. i mean, intact lahat ng mundo nila ke naroon ako o wala. walang difference, walang kuwenta ang presence ko. i also had nothing to achieve, i mean, wala akong goal at that time. baka mid-school year kaya walang kailangang gawin o tapusin. wala namang makakahalata kung wala ako, kasi tatay ko, minsan di naman kami sinisilip, ang busy niya sa buhay niya. nanay ko, wala, kasalukuyang nagpapakamatay sa pagkayod para ipambuhay kina ancha, kim at sa bago niyang baby na si budang. stepmother ko, sobrang nosy wala sa lugar, di ko naman nanay. mga pinsan ko, busy sa sarili nilang buhay. ganung feeling.
so pagdating ng gabi, mga 8 siguro, kinain ko isa-isa yung mga gamot at vitamins. pop, lagok, pop, lagok, tapos humiga na ako. tapos tulo lang nang tulo luha ko. sakit dibdib ko. bigat-bigat. putcha, thirteen, would you believe?
of course, di pumasok sa isip ko na magsu-survive ako! nagtaka ako na nagising ako. bakit? naiiyak ko na lahat ng iyak ko, a. at bakit parang ang lakas ko pa nga at ang aliwalas na ng lahat. hindi gumana ang mga gamot? kulang? epic fail ang suicide.
at thirteen.
sobrang naeeskandalo ang present self ko! haha! putcha, pano kung nategi ako doon, ano na lang, wala na, the end na kuwento ko? sad, sobra. at ang tanga, sobra. suwerte ko talaga hindi ako namatay. after that, hindi na ako nagtangka pa kahit kailan. naglayas ako, nakipagsagutan ako sa nanay ko, nabuntis ako, pero hindi na ako nagtangkang mag-suicide. kanina, naungkat sa alaala ko ang eksenang ito tapos nangilid luha ko. huy, sobrang bonus lang talaga na nabuhay ako, meron akong suspetsa na hindi naibsan ang lungkot na naranasan ko that day. nandito lang ito somewhere sa dibdib ko. im just too busy to let it take over. im too busy to remind myself that i've came a long way na pala. congratulations, buhay ka pang tangina ka. so kanina during the session, narealize ko, baka kailangan ko lang pala talagang isulat ang mga nararamdaman ko. paisa-isang salita. hanggang sa mailabas ko itong lahat.
Thursday, September 13, 2018
take away ko sa demons, angels writing workshop
demons, angels writing workshop @ ccp
facilitator: ramil digal gulle
- we use words in a transactional manner. pag nagbabayad tayo ng pamasahe, pag inuutusan ng nanay, pag nag-uutos sa bata.
-deepest survival instinct ay nasa sense of hearing natin, kaya di ka dapat naglalakad nang may takip sa tenga. malamang na madidisgrasya ka.
-when politicians lie, they don't really care about words, wala silang paki sa epekto ng mga salita.
-practical busines of living- that's how we use words, for transactions.
-when we write, we don't just transact, kaya may catharsis when you write about it.
-this is what writing does, minimina talaga ang nasa loob.
-words can hurt, words ca heal
-lahat ng suicide first aid kits, laging may talk, talk to the person in more than transactional way.
-maybe they were gfoing through something that they can't say nor articulate. maybe because of social norms or expectations ng lipunan sa iyo.
-when i learned not to use the words in non-transactional way, that's when writing helped me keep my life, to keep on living.
- sad/depressed -feelings, pareho ng tawag kaya nakakalito.
-depressed -clinical, disease.
-what's in your head, stays on your head. luma na 'yan, mali pa.
-we are the most stressed generation
-soldiers who survived held on to one meaning of their life.
-when you write your feelings, i-revise mo ang naiisip mo, nilalagyan mo ito ng estruktura, nagiging less chaotic.
-healthy mind manila- was I was inside the Healthy Mind, Manila.
Healthy mind manila -RDG is founder
facilitator: ramil digal gulle
- we use words in a transactional manner. pag nagbabayad tayo ng pamasahe, pag inuutusan ng nanay, pag nag-uutos sa bata.
-deepest survival instinct ay nasa sense of hearing natin, kaya di ka dapat naglalakad nang may takip sa tenga. malamang na madidisgrasya ka.
-when politicians lie, they don't really care about words, wala silang paki sa epekto ng mga salita.
-practical busines of living- that's how we use words, for transactions.
-when we write, we don't just transact, kaya may catharsis when you write about it.
-this is what writing does, minimina talaga ang nasa loob.
-words can hurt, words ca heal
-lahat ng suicide first aid kits, laging may talk, talk to the person in more than transactional way.
-maybe they were gfoing through something that they can't say nor articulate. maybe because of social norms or expectations ng lipunan sa iyo.
-when i learned not to use the words in non-transactional way, that's when writing helped me keep my life, to keep on living.
- sad/depressed -feelings, pareho ng tawag kaya nakakalito.
-depressed -clinical, disease.
-what's in your head, stays on your head. luma na 'yan, mali pa.
-we are the most stressed generation
-soldiers who survived held on to one meaning of their life.
-when you write your feelings, i-revise mo ang naiisip mo, nilalagyan mo ito ng estruktura, nagiging less chaotic.
-healthy mind manila- was I was inside the Healthy Mind, Manila.
Healthy mind manila -RDG is founder
Monday, September 3, 2018
information tungkol sa ISBN at ISSN for 2017
available sa national library ang listahan ng books at publishers na may isbn at issn for 2017. para sa mga nangangailangan nito, go na sa NLP.
ito ang kanilang contact details:
National Library of the Philippines
c/o Mrs. Nina B. Fronda
Chief, Bibliographic Services Division
T.M. Kalaw St., Ermita, Manila
Tel. No.: 336-7200 loc. 406-407
Email: isbn@nlp.gov.ph
ito ang kanilang contact details:
National Library of the Philippines
c/o Mrs. Nina B. Fronda
Chief, Bibliographic Services Division
T.M. Kalaw St., Ermita, Manila
Tel. No.: 336-7200 loc. 406-407
Email: isbn@nlp.gov.ph
Subscribe to:
Posts (Atom)